Πέθανε ο δημοσιογράφος Δημήτρης Κωνσταντάρας. [Η συνέντευξή του στον Θεοχάρη Μπικηρόπουλο, η παρουσίαση του βιβλίου του "Τελευταία Καληνύχτα" στην Κατερίνη, τα άρθρα του στο OlymposVoice ] -10 ΦΩΤΟ

Έφυγε από τη ζωή ο δημοσιογράφος Δημήτρης Κωνσταντάρας σε ηλικία 79 ετών. Ο Δημήτρης Κωνσταντάρας ήταν δημοσιογράφος, πολιτικός, συγγραφέας και παραγωγός της τηλεόρασης και του ραδιοφώνου. Την είδηση έκανε γνωστή ο γιος του, Λάμπρος Κωνσταντάρας με ανάρτηση του σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Συγκεκριμένα ανέφερε:
«Δεν το πιστεύω μπαμπά μου ότι χθες μιλήσαμε για τελευταία φορά στο τηλέφωνο. Η τελευταία μας φορά που βγάλαμε φωτογραφία γενεθλίων ήταν στις 6 Αυγούστου.
Το τελευταίο καπέλο που σου πήρα από τα ταξίδια μου, αυτό από το Moulin Rouge. Χαμογελαστό και δυνατό θα σε έχω στο μυαλό μου πάντα και ξέρω ότι ταλαιπωρήθηκες αφάνταστα αυτά τα δυο χρόνια.
Σε λίγους μήνες θα κλείνατε 60 χρόνια με τη μαμά. Τώρα μείναμε οι 3 μας και ο Στέφανος, αλλά χαμογελάμε γιατί ζήσαμε όλοι μαζί πολύ καλά, πολλά χρόνια. Κάτι ξεριζώθηκε.
Δεν θα πω άλλα, κλείνω με τη φωτογραφία με το δαχτυλίδι σου. Όπως το έβγαλες εσύ από τον πατέρα σου στο Ασκληπιείο το 1985, έτσι τώρα έκανα κι εγώ.
Σε ευχαριστούμε για όλα σ΄ αγαπάμε.
Παυλίνα Λάμπρος και μαμά»

Στην τελευταία του ανάρτηση, στις 2 Αυγούστου, ο Δημήτρης Κωνσταντάρας, εμφανίζονταν ευδιάθετος και χαμογελαστός μαζί με σύζυγό του, Βίκυ σε μια βόλτα τους στην Γλυφάδα.

Ο Δημήτρης Κωνσταντάρας στην Κατερίνη

«Νοέμβριος του 1988. Εργάζομαι ως διευθυντής ειδήσεων –ενημέρωσης στο ΠΡΩΤΟ ΙΔΙΩΤΙΚΟ Ραδιόφωνο Κατερίνης . Την ημέρα του εορτασμού της πολιούχου της Κατερίνης, 25 Νοεμβρίου, μιλάω πρώτη φορά με τον Δημήτρη Κωνσταντάρα, ζωντανά στην εκπομπή του με τον Γιώργο Παπαδάκη ΜΑΖΙ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ που έβγαινε τότε στην ΕΡΤ. Ακριβώς 20 χρόνια μετά, στις 23 Νοεμβρίου 2008, είχα την τιμή, να παρουσιάσω το βιβλίο του Δημήτρη Κωνσταντάρα η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ..." ...Ο Δημήτρης Κωνσταντάρας ήρθε ξανά στην Κατερίνη, καλεσμένος ομιλητής της Σχολής Γονέων Κατερίνης -Ανοιχτό Πανεπιστήμιο.

Eπι σειρά ετών, δημοσίευα στο OlymposVoice -ΕΔΩ ΚΑΤΕΡΙΝΗ τα άρθρα που μου έστελνε...

Αυτό που μου είχε αποκαλύψει σε μια συζήτησή μας, ήταν ότι μετά το εγκεφαλικό του πατέρα του,  γνωστού ηθοποιού Λάμπρου Κωνσταντάρα, άλλαξε τους διαλόγους από το σενάριο  ταινίας που πρωταγωνιστούσε, με λέξεις που μπορούσε να πει πιο εύκολα,  στα "γυρίσματα" και κανείς δεν αντιλήφθηκε το πρόβλημα στο λόγο του δημοφιλή ηθοποιού, βλέποντας την ταινία. 

Αυτό για μένα ήταν πολύ σπουδαίο και για τους δύο, πατέρα και γιο..."  

O Δημήτρης Κωνσταντάρας αξιοπρεπής, ευγενικός, δίκαιος, καλοσυνάτος, με το χαμόγελο στα χείλη,  μα πάνω από όλα Άνθρωπος, που σε κέρδιζε από την πρώτη στιγμή. Ήταν αγαπητός σε όλους. 

Αγαπούσε βεβαίως πολύ την οικογένειά του και ήταν περήφανος για τον γιο του Λάμπρο.  

Καλό ταξίδι στη γειτονιά των αγγέλων... 

Θερμά συλλυπητήρια στην οικογένεια του 

(Θεοχάρης Μπικηρόπουλος)

Η ζωή και η καριέρα του

Ο Δημήτρης Κωνσταντάρας γεννήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 1946 στην Αθήνα και ήταν γιος των ηθοποιών Λάμπρου Κωνσταντάρα και Ιουλίας Γεωργοπούλου. Αποφοίτησε από το Γυμνάσιο Wilson High School, στην Πενσυλβάνια. Σπούδασε αγγλική και ελληνική φιλολογία στην Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, απ’ όπου αποφοίτησε το 1972.

Εργάστηκε ως συντάκτης, αρθρογράφος, αρχισυντάκτης και διευθυντής σύνταξης σε πλήθος εφημερίδων και μέχρι το τέλος της ζωής του αρθρογραφούσε σε blogs και έντυπα.
Ξεκίνησε τη πολιτική του καριέρα το 2002 όταν εξελέγη Νομαρχιακός Σύμβουλος Αττικής με την παράταξη του Γιάννη Τζανετάκου, στην πρώτη θέση.
Στις εθνικές εκλογές του 2004 εξελέγη βουλευτής με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Στις εθνικές εκλογές του 2007 δεν επανεξελέγη. Το 2009 ως υποψήφιος του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού στην Α’ Αθηνών και κατετάγη στην 2η θέση (πρώτος επιλαχών). Στις δημοτικές εκλογές 2010, εξελέγη δημοτικός σύμβουλος (πρώτος στο έκτο δημοτικό διαμέρισμα) με την παράταξη του Νικήτα Κακλαμάνη και στην συνέχεια εξελέγη γραμματέας του δημοτικού συμβουλίου και μέλος της επιτροπής ποιότητος ζωής.

Στις δημοτικές εκλογές του Μαΐου 2014, επανεξελέγη δημοτικός σύμβουλος με την παράταξη του Άρη Σπηλιωτόπουλου και στην συνέχεια παραιτήθηκε από την παράταξη και ανεξαρτητοποιήθηκε. Εξελέγη μέλος του Δ.Σ. του πολιτιστικού οργανισμού ΟΠΑΝΔΑ. Το 2015 παραιτήθηκε από τον ΟΠΑΝΔΑ και ορίστηκε αντιπρόεδρος της “Εταιρείας Ασφαλιστικών Συμβουλευτικών Υπηρεσιών Αυτοδιοίκησης”. Επέστρεψε στην Νέα Δημοκρατία ύστερα από κάλεσμα του Αντώνη Σαμαρά και ήταν υποψήφιος βουλευτής στις εκλογές του Ιανουαρίου 2015 στην Α΄ Αθηνών, αλλά δεν εξελέγη.
Ήταν παντρεμένος με τη Βίκυ Βουρλάκη και είχε δύο παιδιά : την Παυλίνα που είναι σκηνοθέτης, μουσική-ραδιοφωνική παραγωγός και επιχειρηματίας και τον Λάμπρο Κωνσταντάρα που είναι δημοσιογράφος, παρουσιαστής τηλεοπτικών προγραμμάτων και μουσικός-ραδιοφωνικός παραγωγός.

ΠΗΓΗ ΕΡΤ και OlymposVoice

.....................................................................

ΑΡΧΕΙΟ

Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ που μου είχε παραχωρήσει για τα ΜΜΕ που συνεργαζόμουν το 2008 

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ:

  «Δεν ήταν «χαμένος χρόνος» η πολιτική.

Ενασχόληση κατώτερη του αναμενόμενου ήταν…»

 

«Για το αρνητικό κλίμα στην κυβέρνηση τι περιμένατε; Δημόσιο έπαινο από τους εχθρούς της»;

 «...Σαν ποδοσφαιριστές είναι οι πολιτικοί πλέον. Όπως άλλωστε και τα υπαρκτά golden boys».

           Συνέντευξη στον Θεοχάρη Μπικηρόπουλο

 

  ΕΡ. Κύριε Κωνσταντάρα, πότε γράψατε το βιβλίο σας «Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ»;

 

ΑΠ. To βιβλίο, είχε αρχίσει να γράφεται τον Ιούλιο του 2007 με άξονα τα 40 χρόνια από τη δικτατορία, τα 35 χρόνια από το Πολυτεχνείο και την παράλληλη ζωή, όλα αυτά τα χρόνια, μιας ομάδας φίλων. Οι φωτιές και η προκήρυξη των εκλογών το Σεπτέμβρη, φρενάρισε τη συγγραφή. Το ξανάπιασα στα χέρια μου, τρεις μέρες μετά τις εκλογές . Το στόρυ άλλαξε αρκετά. Γράφτηκε μέσα σε 25 μέρες.

 

 ΕΡ. Το βιβλίο γράφτηκε φαντάζομε στον ελεύθερο χρόνο σας… Η μη επανεκλογή σας, επηρέασε, την ιστορία και την εξέλιξη του μυθιστορήματος; Στις πράξεις και τις ενέργειες των «συμπρωταγωνιστών», βάλατε σκέψεις,  ιδέες, λόγια   στο στόμα τους;  Πήρατε τη δική σας «εκδίκηση» για όλα  αυτά που θεωρείται ότι σας απογοήτευσαν και σας πίκραναν;

 

ΑΠ. Δεν μπορείς ποτέ να καθορίσεις το πότε θα γράψεις. Γράφεις επειδή…έτσι…θέλεις να γράψεις. Πρωί, μεσημέρι, βράδυ, νύχτα, στο καφενείο, στο τρόλει, στο αυτοκίνητο. Φυσικά και η μη επανεκλογή μου επηρέασε  και την ιστορία και την εξέλιξη. Η μη επανεκλογή μου ήταν μια «περίεργη» ιστορία , μη αναμενόμενη και απότοκη παράξενων «διεργασιών». Ήμουν πικραμένος, απογοητευμένος και θυμωμένος όχι γιατί χάθηκε η «έδρα» αλλά γιατί εγώ που θεωρούσα τον εαυτό μου πολύ έξυπνο, έπεσα  θύμα περιστάσεων, κακοποίησης και υπονόμευσης. Λόγια στο στόμα των «συμπρωταγωνιστών» δεν χρειάστηκε να βάλω. Αλλάζοντας την ιστορία και κάνοντάς την πολύ πιο πικρή και σκληρή, τα λόγια μπήκαν μόνα τους. Αλλά εκδίκηση δεν πήρα γιατί δεν την επεδίωξα. Δεν εκδικούμαι. Συγχωρώ. Αλλά δεν ξεχνώ.

 

 ΕΡ. Κύριε Κωνσταντάρα, ιδιαίτερα επίκαιρο το βιβλίο σας, μόλις προχθές γιορτάσαμε τα 35 χρόνια από την εξέγερση  του Πολυτεχνείου. Στον πρόλογό σας, γράφετε: «περάσαμε πολλές πρωτομαγιές, πολλές πρωταπριλιές, άλλοι διδαχτήκαμε, άλλοι είδαμε τα τρένα να περνούν…. Τους πιστεύαμε και μας πρόδιδαν. Τους ακολουθούσαμε και έστριβαν στην πρώτη γωνιά. Τους αναδεικνύαμε και μας εκθέτανε. Ποιος ασχολήθηκε πράγματι μ΄ αυτή τη γενιά ως σύνολο;» Ασχολήθηκε αληθινά ποτέ κανείς;

ΑΠ. Μόνο δια το «φαίνεσθαι». Στην ουσία όχι. Ποτέ. Οι άνθρωποι που τα χρόνια της δικτατορίας και του Πολυτεχνείου ήταν στη δημιουργική ηλικία των 18-20-25 ετών, χρησιμοποιήθηκαν είτε ως σύμβολα του αντιστασιακού αγώνα και της εξέγερσης, είτε της αντίδρασης και της συμπόρευσης με τη χούντα. Όπως δεν μάθαμε ποτέ τι ΑΚΡΙΒΩΣ έγινε στον Εμφύλιο, έτσι δεν μάθαμε και δεν θα μάθουμε τι έγινε την 21^η Απριλίου και την 17 Νοέμβρη. Βγαίνουν κατά καιρούς βιβλία, γράφονται άρθρα, δοκίμια και μελέτες, ανοίγουν φάκελοι του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και άλλων υπηρεσιών Ασφαλείας, κατάσκοποι, χαφιέδες και αγωνιστές διηγούνται την ιστορία τους αλλά την αλήθεια την αντικειμενική δεν τη μαθαίνουμε. Με αποτέλεσμα, δυο γενιές ανθρώπων ( του 1944-1949 και του 1967-1973) να έχουν μάθει ως αλήθεια αυτά που «βόλευαν» τους εκάστοτε διαμορφωτές συνειδήσεων. Με αποτέλεσμα το μίσος ανάμεσα στους ανθρώπους. Την καθυστέρηση. Την υποβάθμιση. Και στο τέλος – τέλος, την παραίτηση από τα ιδανικά της ζωής.

  

ΕΡ. Στην προσωπική σας ζωή, φτάσατε ποτέ στο δίλλημα  να υποστείτε  την αδικία και να ζήσετε μ αυτήν ή  να  πατήσετε  επί δικαίων και αδίκων, όπως έκανε ο Δημήτρης Καρράς και τόσοι άλλοι γύρω μας;

ΑΠ. Ναι. Έφτασα τρεις ή τέσσερις φορές στην επαγγελματική μου ζωή και κατ επέκταση την οικογενειακή μου ηρεμία και την πνευματική μου κατάσταση. Και μιλάμε για καραμπινάτη αδικία. Η πρώτη ήταν τον Οκτώβρη του 1981 όταν , επειδή δεν ήμουν ΠΑΣΟΚ, έπρεπε να χάσω τη θέση μου στην ΕΡΤ και να βρώ το γραφείο μου και την καρέκλα μου έξω από την…τουαλέτα. Η δεύτερη και η τρίτη ήταν καμιά δεκαριά χρόνια αργότερα. Και η τέταρτη, πέρυσι. Αλλά δεν πάτησα επί δικαίων και αδίκων καμία φορά. Πάλεψα για να επιβιώσω. Επιβίωσα. Είχα – και έχω- μια πολύ καλή γυναίκα και τη στήριξη όλης της οικογένειας και των φίλων μου. Ευτυχώς.

 

ΕΡ. Νοιώθετε να έχετε γίνει κάποια στιγμή της ζωής σας ή της καριέρας σας  θύτης ή  θύμα, εν γνώσει σας ή εν αγνοία σας;

 

ΑΠ. Θύμα ναι. Πολλές φορές. Θύτης επίσης ναι. Λιγότερες. Πάντοτε εν αγνοία μου, μία φορά από επιπολαιότητα.

 

ΕΡ. Υπάρχουν γενναία θύματα στην πραγματικότητα , όπως ο Δημήτρης Καρράς, ή μόνο στα μυθιστορήματα;

 

ΑΠ. Βεβαίως και υπάρχουν. Αν δεν υπήρχαν, δεν θα υπήρχαν και μυθιστορήματα. Η έννοια του θύτη και του θύματος δεν είναι δική μας εφεύρεση. Σας θυμίζω πρόχειρα τον Τρωικό Πόλεμο, την Αντιγόνη, τον Οιδίποδα, τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα…αυτά δεν είναι πρότυπα κάποιου τρόπου  τραγικής αντιμετώπισης της πραγματικότητας; Από το μυαλό τους τις έβγαλαν τις ιστορίες εκείνοι οι μεγάλοι συγγραφείς;

 

 Ερ. Η Κουλτούρα του περιτυλίγματος, με τα σημερινά δεδομένα, την οικονομική κρίση, την κρίση της πολιτικής, της κοινωνικής ζωής, ως πότε θα υφίσταται; Ή μήπως ήρθε η ώρα για αλλαγές σε όλα;

 

ΑΠ. Σιχαίνομαι τη φράση « Ήρθε η ώρα». Συνήθως όταν τη λέμε, δεν το εννοούμε. Αλλά οι αλλαγές , έτσι κι αλλιώς είναι πάντα ευπρόσδεκτες. Έστω κι αν δεν αποδειχτούν ωφέλιμες, είναι χρήσιμες. Μόνο που η κουλτούρα του περιτυλίγματος δεν ήρθε τώρα. Υπάρχει πολλά πολλά χρόνια. Κάτι που σημαίνει ότι δεν ήρθε έτσι…μόνη της. Ήρθε με συνοδεία «Δωριέων υμνητών». Αυτούς πρέπει να βρούμε. Κι απ΄ότι ξέρω, είμαστε πλέον κοντά.

 

 ΕΡ. Μια γυναίκα πέθανε μπροστά του από υπερβολική δόση… Γιατί το πρόβλημα των ναρκωτικών συνεχώς διογκώνεται; Γιατί δεν καταπολεμάται; Υπάρχουν «κάποιοι» που έχουν συμφέρον;

 

Απ. Προτιμώ να μη μιλάω για τα ναρκωτικά και το «πρόβλημά» τους. Τα ναρκωτικά είναι – όπως και το «ντόπινγκ»- ισοδύναμο με το θάνατο. Κερδίζει κανείς από το θάνατο; Φαίνεται πως ναι.

 

 ΕΡ. Ως πολιτικός Δημήτρης Κωνστανάρας  μπορείτε να απαντήσετε ευθέως, με ειλικρίνεια χωρίς επικοινωνισμούς και υπεκφυγές στα ερωτήματα που σας θέτει  ο …. δημοσιογράφος Δ. Κωνσταντάρας; 

 

ΑΠ. Δυστυχώς ναι. Ίσως γι αυτό δεν μου δόθηκε μια δεύτερη ευκαιρία.

 

ΕΡ.   «Το παιδί άργησε να ολοκληρώσει την εικόνα του γύρω από την πόλη του, τη χώρα του, τον κόσμο του…  Τα παιδιά μας σήμερα μεγαλώνουν σε έναν μικρό και ψευδεπίγραφο κόσμο; Μέσα σε ένα μπουκάλι;

 

Απ. Απολύτως. Τα βιβλία χάνονται, η ιστορία παραμελείται, οι λαοί δεν διδάσκονται από τα λάθη του παρελθόντος, το περιβάλλον καταστρέφεται, η ομορφιά κακοποιείται. Και τα παιδιά μας μαθαίνουν ΜΟΝΟ ότι χωράει να περάσει από το στόμιο του μπουκαλιού. Είναι τόσο περιορισμένη η μάθηση, η κουλτούρα, η πληροφόρηση, η καθοδήγηση ώστε το παιδί πείθεται ότι αλήθεια είναι μόνο αυτό που «είπε η τηλεόραση». Και- δυστυχώς- όχι η «όποια» τηλεόραση. Συγκεκριμένες.

  

ΕΡ. Τι  σημαίνει για έναν άνθρωπο «να πάρει πίσω πράγματα που είπε ή να μετανιώσει για πράγματα που έκανε»;

 

ΑΠ. Πόνο και σοφία.

 

ΕΡ. Υπάρχει κάποιο «σχέδιο» και από ποιους, να τιμωρούν όσους τολμούν, όσους αξίζουν, όσους ξεχωρίζουν;  Ως πότε  «οι φελλοί» θα επιπλέουν; Εμείς τι μπορούμε να κάνουμε για να το αλλάξουμε αυτό; Μπορούμε;

 

Απ. Και ναι και όχι. Οι «φελλοί» δεν βρίσκονται τυχαία στο στόμιο του μπουκαλιού μέσα στο οποίο είναι κλεισμένη η αλήθεια. Κάποιος τους έβαλε εκεί. Κι αυτός ο κάποιος ελέγχει τη γνώση, το συναίσθημα, τον πλούτο, την εξέλιξη. Το αστείο του πράγματος είναι ότι αυτός ο κάποιος, όλο και αλλάζει. Σήμερα, ο «κάποιος» μπορεί να είναι ο επαναστάτης, ο εμπνευσμένος ηγέτης, ο αρχηγός του χθες που αναδείχτηκε σε αρχηγό επειδή υποσχέθηκε να καταστρέψει τους «φελλούς». Και τώρα …τους κατασκευάζει.

  

Ερ.  Ο κόσμος, ο λαός, οι συμπολίτες μας,  εγώ, οι φίλοι μου, νομίζουν ότι  ξέρουν τι συμβαίνει σήμερα γύρω μας σε όλες τις εκφάνσεις. Μήπως απλά έχουμε  σχηματίσει μια …εντύπωση μόνο για όλα αυτά που συμβαίνουν; Μήπως κάποιοι πρέπει να μιλήσουν ανοιχτά και ξεκάθαρα στο λαό, ακόμη και αν υπάρχουν «Μεληδώνηδες»  έτοιμοι να τους εξοντώσουν;

 

Απ. Και ποιος σας είπε ότι δεν μιλάνε; Μόνο που κάποια στιγμή, βρίσκονται χωρίς φωνή και χωρίς ακροατήριο. Απορρίμματα  στον κάδο.

 

 ΕΡ. Μήπως θεωρείται  αδυναμία, όταν μπορούμε να  ξεπληρώσουμε αυτά που μας κάνανε με το ίδιο νόμισμα και δεν το κάνουμε;

 

Απ. Θεωρείται …ναι. Αλλά είναι Ηθική και μεγαλοψυχία.

  

ΕΡ. Πόσο απέχει , το να πάρεις μια απόφαση μέχρι να την πραγματοποιήσεις;

 

ΑΠ. Εξαρτάται. Από πολύ μέχρι καθόλου.

  

ΕΡ. Με το να κάνεις κακό σε άγνωστα παιδιά ή ανθρώπους –με οποιονδήποτε τρόπο – μπορείς να ισορροπήσεις την άδικη συμπεριφορά μιας ολόκληρης κοινωνίας απέναντί σου;

 

Απ. Όχι βέβαια. Απλώς εσύ, αν είσαι γυμνοσάλιαγκας της ζωής, μπορεί να το παίρνεις έτσι.

 

 ΕΡ.  Το να παραμείνεις   «Αφανής  και Δημιουργικός» , σε κάποια περίοδο  της ζωής, είναι αδυναμία, απογοήτευση, ανασύνταξη δυνάμεων, αυτοκριτική, αηδία, παραίτηση, διέξοδος;

 

ΑΠ. Ανασύνταξη δυνάμεων και διέξοδος. Κυρίως, ΣΤΑΣΗ ΥΠΕΥΘΥΝΗ και ΣΤΑΣΗ ΗΘΙΚΗ.

 

Ερ. Ο Δημήτρης Καρράς, λέει σε κάποιο σημείο: «κάτι φταίει με εμένα είμαι άτυχος, είμαι χαζός, με έχουνε μουντζώσει, δεν ξέρω τι θέλω;» Συμπληρώνω …»μήπως κάτι δεν κάνουμε καλά ή  το κάνουμε καλά και όσοι φοβούνται –τι άραγε;-  προσπαθούν με κάθε τρόπο να σε « ισοπεδώσουν» γιατί τους ξέφυγες και άρχισες να ψηλώνεις;

 ΑΠ. Απολύτως έτσι.

 

ΕΡ. Κύριε Κωνσταντάρα, υπάρχει σήμερα «δεξιά κουλτούρα» ή είναι κι αυτό μια ακόμη κατάκτηση της αριστεράς και μόνο;

 

ΑΠ. Όχι. Δεν υπάρχει. Πολλές γενιές ανατράφηκαν με το να πιστεύουν ότι το να είσαι δεξιός, ήταν σφάλμα. Ολίσθημα. Κάτι σαν αμάρτημα. Με αποτέλεσμα να μη δημιουργηθεί αυτό που θα λέγαμε «δεξιά» κουλτούρα. Οι «δεξιοί» έψαχναν να βρουν κάποιο άλλο «όνομα» για να υποδηλώνονται , ήταν καταδικασμένοι να βλέπουν και να ακούνε  καλλιτεχνικά έργα των λεγόμενων «προοδευτικών» που στην πραγματικότητα ήταν αριστεροί, λες και ένας «δεξιός» δεν μπορεί να είναι «προοδευτικός», με αποτέλεσμα , το 30-40% του λαού να ανήκει μεν στην πλευρά που κυβερνούσε αλλά παράλληλα να πρέπει να …δικαιολογείται γι αυτό .Και να αισθάνεται άσχημα. Όχι, οι δοσίλογοι της Κατοχής, οι  βασανιστές της Μακρονήσου , οι πραξικοπηματίες του ’67, οι χαφιέδες, οι Εσατζήδες της δικτατορίας, δεν ήταν δοσίλογοι, βασανιστές, πραξικοπηματίες, χαφιέδες επειδή ήταν δεξιοί. Ήταν επειδή ήταν καθάρματα. Αλλά ουδεμία πολιτική παράταξη δεν έχει το τεκμήριο της αθωότητας. Απλώς, η «δεξιά» παράταξη, ύστερα από σειρά λαθεμένων χειρισμών δέχτηκε σχεδόν αδιαμαρτύρητα τη ρετσινιά του «πίσω» και του «κακού» ενώ δεν διεκδίκησε το «μπροστά» και το «καλό».

  

ΕΡ. Τι διαλέγετε να είστε: Πολιτικός ή συγγραφέας;

 

ΑΠ. Πατέρας της Παυλίνας και του Λάμπρου και σύζυγος της Βίκυς. Πολιτικός δεν είμαι και συγγραφέας δεν τολμώ να πω ότι είμαι.

  

ΕΡ. «Έχει μετακινηθεί», έχει αλλάξει κάτι μέσα σας, μετά την εμπειρία σας με την πολιτική;

 

Απ. Πολλά. Πάρα πολλά. Πίστευα ότι το να εκλεγώ βουλευτής με το σταυρό του Αθηναίου πολίτη, στα 57 μου, μην όντας από πολιτικό τζάκι και μην έχοντας λεφτά, ολοκληρώνοντας μια σταδιοδρομία με κάτι τιμητικό, ήταν «κάτι». Τελικά…άνθρακες ο θησαυρός. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έμαθα κι όλας πολλά, δεν προσπάθησα, δεν πέτυχα κάποια πράγματα και ότι έπαψε να υπάρχει μέσα μου η επιθυμία να προσφέρω εκεί που μπορώ. Δεν ήταν «χαμένος χρόνος» η πολιτική. Ενασχόληση κατώτερη του αναμενομένου ήταν.

  

ΕΡ. Σε ένα άρθρο σας σε κάποιο blog γράψατε το εξής:

«Και το ραδιόφωνο και η τηλεόραση έφυγαν από τα χέρια των δημιουργών. Και έπεσαν στα χέρια των «χειριστών». Το ποιοι είναι αυτοί στην ελληνική πραγματικότητα, νομίζω ότι αρχίσατε πια και το καταλαβαίνετε». Το ερώτημα είναι πως θα τους αντιμετωπίσουμε κ Κωνσταντάρα;

ΑΠ. Με την αδιαφορία για τις πράξεις τους, το ξεδιάλεγμα αμνών από ερίφια, την προτίμησή μας στους «αμνούς» και τη δημόσια καταδίκη  των «εριφίων» χωρίς φόβο και δισταγμό. Το έκανα, το πλήρωσα, το πληρώνω αλλά δεν το μετανοιώνω.

  

ΕΡ. Ως επαγγελματίας δημοσιογράφος, πως κρίνετε τη σημερινή κυβέρνηση;

 

ΑΠ. Καλύτερη απ΄ αυτό που παρουσιάζεται από τα Μ.Μ.Ε. και τους «τζάμπα μάγκες» εντός του μαντριού και χειρότερη του αναμενομένου .Κατώτερη των προσδοκιών μου αλλά ανώτερη προηγουμένων.

  

ΕΡ. Ως πολιτευτής, πως κρίνετε τη σημερινή πολιτική κατάσταση στη χώρα και το αρνητικό κλίμα στην κυβέρνηση;

 

ΑΠ. Δεν είμαι «πολιτευτής». Τέως βουλευτής είμαι. Δεν σκοπεύω να κάνω επάγγελμά μου το «πολιτεύεσθαι» άνευ αποτελέσματος. Όσο για την πολιτική κατάσταση, έχουμε ζήσει και χειρότερες και το 1988-89 και το 1996 καιτο 2000 και το 2002-3 .Όσο για το αρνητικό κλίμα,  τι περιμένατε; Δημόσιο έπαινο από τους εχθρούς της ;Όχι δηλαδή ότι υπάρχουν και πολλοί μέσα στην κυβέρνηση που είναι σε θέση να προσφέρουν περισσότερα. Με έναν Παυλόπουλο, μια Μπακογιάννη  και πεντέξι ακόμη έξυπνους και συνεπείς, τι θέλετε;. Να πάρουμε την Πόλη;

  

ΕΡ. Σε κάποιο σημείο γράφετε: «Η Μάγια δε μέτραγε κόμματα. Ανθρώπους ήξερε, ανθρώπους χειριζόταν, καταστάσεις επηρέαζε…» . Έχω τη γνώμη, ότι υπάρχουν πολλά τέτοια πρόσωπα στα κόμματα, που προδίδουν τα ιδεώδη και τα οράματα των οπαδών. Εσείς τι γνώμη έχετε;

 

ΑΠ. Έτσι είναι. Πρόσκαιρο όφελος, πρόσκαιρο, μεγάλο οικονομικό κέρδος, εφήμερη δόξα, κοινωνική καταξίωση έστω παρ αξίαν είναι βασικά συστατικά του πολιτικού μας συστήματος  «νέας εσοδείας». Σ όλα τα κόμματα. Σαν ποδοσφαιριστές είναι οι πολιτικοί πλέον.Όπως άλλωστε και τα υπαρκτά golden boys.

 

ΕΡ. Λείπει σήμερα από την καθημερινότητά μας, η ποίηση;

 

Απ. Απόλυτα.Ολοκληρωτικά.

 

ΕΡ. Η αλήθεια είναι μια με πολλές εκδοχές ή , η αλήθεια δεν είναι ποτέ μια;

ΑΠ. Αντιλαμβάνομαι τις δυο έννοιες ως πολύ όμοιες. Θεωρώ πάντως ότι και η μία και η άλλη είναι σωστές. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η αλήθεια δεν είναι ΠΟΤΕ μια.