Την είδηση μου μετέφερε τηλεφωνικώς πριν από λίγες μέρες ο ίδιος ο σκηνοθέτης της ταινίας, ο Γιάννης Σμαραγδής. Η ταινία βρίσκεται πλέον στο post production και στο μοντάζ που σημαίνει κόπος για λίγους ακόμη μήνες μέχρι να είναι έτοιμη για τις γιορτές των Χριστουγέννων.
Γιατί για τότε είναι από τώρα προγραμματισμένη η διανομή της ταινίας από την εταιρεία Tanweer. Την Tanweer που σε ότι αφορά το εμπορικό ελληνικό σινεμά ξέρει να μετράει μόνο επιτυχίες, οι οποίες όλες (ω τι σύμπτωση!) ξεκίνησαν σε περιόδους γιορτών. «Ευτυχία», «Σμύρνη μου αγαπημένη», «Φόνισσα», «Υπάρχω».
Που σημαίνει κάτι ξέρουν εκεί πέρα.
Ο Γιάννης Σμαραγδής πέρασε όχι μία αλλά δυο τρεις Ιλιάδες και Οδύσσειες για την υλοποίηση αυτής της ταινίας αλλά βάσταξε γερά και δεν έπεσε κάτω. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες γύρω από τους πολέμους που δέχθηκε, αρκεστείτε στον λόγο μου, όπως εγώ αρκέστηκα στον δικό του και δεν του τις ζήτησα. Τι νόημα έχει άλλωστε ο πόλεμος που προηγήθηκε όταν έχεις… νικήσει;
Επίσης κατά την διάρκεια όλων αυτών των ετών που πάλευε με το σχέδιο «Καποδίστριας», ο Σμαραγδής έχασε την γυναίκα του. Την πολυαγαπημένη του Ελένη, τον άνθρωπο που εκτός από σύντροφος ζωής υπήρξε επίσης παραγωγός των ταινιών του.
Και εκεί που έλεγες ότι αυτός ο θάνατος θα είναι το άπερκατ που θα στείλει νοκ άουτ τον Σμαραγδή, να που ο «Καποδίστριας» είναι πλέον γεγονός και μπορώ χωρίς καμία επιφύλαξη να πω ότι θα γίνει πραγματικό γεγονός με πρωταγωνιστή το κοινό σε λίγους μήνες από σήμερα.
Μαθαίνω ότι τρίβουν τα χέρια τους και κάνουν τον σταυρό τους όσοι αιθουσάρχες έχουν «κλείσει» από τώρα την ταινία. Δεν έχω δει ούτε καρέ από τον «Καποδίστρια» αλλά αυτό δεν είναι εδώ το θέμα. Το θέμα είναι ότι ο επιμένων νικά και ο επίμονος Σμαραγδής, που αν μπει κάτι στο κρητικό του, το αγύριστο κεφάλι, δεν υπάρχει περίπτωση να μην το υλοποιήσει, νίκησε.
Την τελείωσε την ταινία.
Μπορεί να μην έχω συμφωνήσει με όλες τις ταινίες του Γιάννη Σμαραγδή αλλά ποτέ δεν έπαψα να θαυμάζω αυτό το κρητικό πείσμα του, καλά κρυμμένο πίσω από το μειλίχιο, αριστοκρατικό παρουσιαστικό ενός λογίου.
Γιατί πείσμα εδώ σημαίνει πίστη σε αυτό που θέλω να κάνω, όπως και σε αυτό που μπορώ να κάνω. Ότι θες μπορείς να προσάψεις στον Γιάννη Σμαραγδή, είναι αδύνατον όμως να μην συμφωνήσεις στο ότι πάντα, μα πάντα, πιστεύει σε αυτό που κάνει.
Γι’ αυτό και από τούτες δω τις γραμμές δηλώνω ότι εύχομαι και ελπίζω να έχει κάνει μια καλή ταινία ο Σμαραγδής, μια ταινία που ενδεχομένως χρειαζόμαστε όλοι. Ο Ιωάννης Καποδίστριας δεν δίστασε να θυσιαστεί για την πατρίδα που αγάπησε και που πίστεψε στην αξία της. Μια πατρίδα που δεν του έδωσε ανάλογη αγάπη.
Και ο Γιάννης Σμαραγδής θέλει να τον τιμήσει σε μια εποχή που πολύς κόσμος νιώθει κι αυτός προδομένος. Σε μια εποχή που πολλοί θα ήθελαν έναν ζωντανό Καποδίστρια δίπλα τους.
Δεν τον έχουμε. Ας αρκεστούμε σε έναν του σινεμά για να τον βλέπουμε και να ονειρευόμαστε μια καλύτερη Ελλάδα.
ΠΗΓΗ ΤΟ ΒΗΜΑ