για ν' ασπαστώ φορούσες
το μονόπετρο
διακριτικό της μοναρχίας σου
εξαίσιο δαχτυλίδι δολοπλόκο– κούφια η πέτρα μέσα, θήκη
εγγύς για δηλητήριο.
Προς τι να πικραθώ.
Η κάθε αγάπη, εστεμμένη
ή απλός πολίτης
ή και νεκρός ακόμα που είναι υπεράνω υποψίας
κάπου πάντα κάπου
θέλεις στο διάδημά της θες στη μεσαία τάξη της
εκεί στης συγχορδίας το πίσω πίσω τέλι
ανάμεσα στο αφόρετο ακόμα ασπρόρουχό της
μα και σε πλαϊνή ραφή φιλιού
αγάζωτου ακόμα στα τρυπώματα στις πρόβες
η κάθε αγάπη πάντα
κάπου σου το 'χει φυλαγμένο το φαρμάκι.
| Κική Δημουλά | | Ενός λεπτού μαζί(Βασιλιάς ή πένης) |