Να μην ξεχάσουμε λοιπόν να πούμε πως ο Quincy έρχεται στην Ελλάδα για πρώτη φορά το 1956, ως μέλος της μπάντας του Dizzy Gillespie – η οποία (μπάντα) θα εμφανιζόταν στο Θέατρον Κοτοπούλη, στο διάστημα 12-21 Μαΐου, όταν στην Αθήνα επικρατούσε πανικός σε σχέση με το Κυπριακό. Δύο μέρες νωρίτερα οι Εγγλέζοι είχαν απαγχονίσει, στην Κύπρο, τους αγωνιστές της ΕΟΚΑ Καραολή και Δημητρίου, με την πρωτεύουσα να «καίγεται» από τις διαδηλώσεις (υπήρχαν τρεις τουλάχιστον νεκροί διαδηλωτές και πάνω από 200 τραυματίες, απλός κόσμος και αστυφύλακες). Μέσα σ’ αυτό το σκηνικό μια συναυλία τζαζ θα μπορούσε να φαντάζει κάπως σαν «πολυτέλεια» ή εκτός τόπου και χρόνου. Παρά ταύτα το πρόγραμμα τηρήθηκε και φοιτητές –κάποιοι από τους οποίους θα συμμετείχαν και στις διαδηλώσεις προφανώς– βρέθηκαν να παρακολουθούν την περίφημη αυτή ορχήστρα. Ανάμεσα στους θεατές και ο Μίμης Πλέσσας, που πάντα θα μιλούσε για την... τέταρτη τρομπέτα στην μπάντα του Gillespie, που δεν ήταν άλλη από εκείνη του Quincy Jones! Φυσικά, ως τρομπετίστας και ενορχηστρωτής, ο Jones θα συμμετείχε και στο ιστορικό LP “Dizzy in Greece” [Verve, 1957], που μπορεί να μην ήταν ηχογραφημένο στην Ελλάδα, έπιανε όμως τον απόηχο εκείνων των συναυλιών.
Ο Quincy Jones με τον Μάνο Χατζιδάκι.Ο Quincy Jones βρισκόταν πίσω και από ένα άλλο LP μεγάλου ελληνικού ενδιαφέροντος, που είχε τίτλο “The Girl from Greece Sings” [Fontana, 1962] και που υπογραφόταν από την Νάνα Μούσχουρη, όταν η ελληνίδα τραγουδίστρια θα βρισκόταν να ερμηνεύει, υπό τις οδηγίες του αμερικανού παραγωγού, το great american songbook – τραγούδια, δηλαδή, των Harold Arlen, Ray Noble, Arthur Kent, Jerome Kern κ.ά. Μεγάλη στιγμή και για την Μούσχουρη, μα και για την ευρύτερη ελληνική δισκογραφία (με το άλμπουμ να κυκλοφορεί για πρώτη φορά στη χώρα μας, σε CD, το 1999).
Και βεβαίως ο Quincy Jones ήταν ο άνθρωπος πίσω από τον, για πολλούς, κορυφαίο δίσκο του Μάνου Χατζιδάκι, το “Gioconda’s Smile” [Fontana, 1965], το περίφημο «Το Χαμόγελο της Τζοκόντας» [Columbia], όπως θα το μαθαίναμε στην Ελλάδα, που παρουσιαζόταν στην Αμερική με τον υπότιτλο «more exotic new musical impressions by world famous cinema composer / creator of the brilliant film score “Never on Sunday”». Είναι σίγουρο πως χωρίς τον ήχο του Jones οι συγκλονιστικές εκείνες μελωδίες του Χατζιδάκι δεν θα ακούγονταν με τον ίδιο τρόπο.
Η θάνατος του Quincy Jones κλείνει, οπωσδήποτε, ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο, ίσως το μεγαλύτερο, σε αυτό που αποκαλούμε «μουσική παραγωγή» – αν και οι δίσκοι του και βεβαίως οι εκατοντάδες «μαθητές» του θα είναι πάντα εδώ, για να προβάλλουν και να μας θυμίζουν τα επιτεύγματά του.
Απόσπασμα από την πηγη: