Η εθνική καταστροφή των Μνημονίων της προηγούμενης δεκαετίας, κληρονόμησε στην Ελλάδα μια παγιωμένη παρακμή. Ένα γκρίζο σύννεφο φθοράς πλανάται πάνω από τη χώρα, και επηρεάζει οριζόντια τόσο τη δημόσια σφαίρα, όσο και τις επιμέρους πτυχές της κοινωνίες, τις μικρές «γειτονιές» που αθροίζουν συμβίωση και συναπόφαση για συνύπαρξη.
Εμείς που χάσαμε και στερηθήκαμε πολλά, είμαστε οι γενιές που μαρτυρούν την κρίση. Καταγράφουν το οδυνηρό και επώδυνο αποτύπωμά της. Θυμούνται με ανεμπόδιστη μελαγχολία τα όνειρα που χάθηκαν. Και εκείνα που δεν τόλμησαν να εμφανιστούν.
Σε αυτή τη θλιμμένη χώρα, η Δικαιοσύνη είναι ο Θεσμός που έχει υποστεί τις περισσότερες ρωγμές αξιοπιστίας στη σχέση του με την κοινωνία, σε σύγκριση με κάθε άλλον. Η αναζήτηση του Δικαίου αποτελεί ταυτοτικό προορισμό για κάθε κοινωνία, και στη δική μας περίπτωση η αίσθηση ότι η Δικαοσύνη έχει προ πολλού σταματήσει να λειτουργεί ως το καταφύγιο των αδυνάτων, είχε εμπεδωθεί εδώ και αρκετές δεκαετίες. Με τη συλλογική αίσθηση να χειροτερεύει και να επιδεινώνεται στους καιρούς μας.
Σύμφωνα με τον Πλούταρχο, η Δικαιοσύνη είναι το σπανιότερο «αγαθό» της ανθρώπινης ύπαρξης. Χρειάζεται επιμέλεια και φροντίδα. Επικαιροποίηση. Και σταυροφόρους υπερασπιστές, έτοιμους να θυσιαστούν για να το προασπίσουν.
Στην Ελλάδα της παγιωμένης παρακμής, η συλλογική αίσθηση που επικρατεί στην κοινωνία, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι, στη χώρα μας, η Δικαιοσύνη… αγνοείται. Και ο συμβιβασμός με αυτή την αίσθηση, μονάχα πρόσθετα δεινά μπορεί να επιφέρει στο εθνικό μέλλον, σκοτεινιάζοντας κι άλλο τον εθνικό ορίζοντα.
Twitter@EmOikonomidis
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 2 Νοεμβρίου 2024
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΑ