Θαμπό πράσινο, μουδιασμένο κίτρινο,
δυσδιάκριτο πορτοκαλί,
λεκιασμένο ασημοκαφέ,
λεκιασμένο ασημοκαφέ,
μέχρι και δειλό μωβ ή δαμασκηνί,
άκομψο γκρίζο, μισοκρυμμένο βυσσινί…
πανδαισία χρωμάτων, θησαυρένιος πακτωλός
τα φύλλα γύρω.
Σαν μεταμφιεσμένα ακουμπούν στο νοτισμένο χώμα με κόπωση ομαδική,
ημιλιπόθυμα φιλούν τη γη, λίγο πριν σμίξουν και θαφτούν μέσα της,
για να την πλουτίσουν,
αφού έδωσαν και χάρισαν μέχρι και την ύστατη ώρα.
Στροβιλίστηκαν αίολα νύχτα και ημέρα, χόρεψαν μεγάλαυχα στον αέρα,
κυνήγησαν στην ομίχλη το άπιαστο…
τραγούδησαν το κάλλος του ουρανού,
βημάτισαν βαριεστημένα ή επιτάχυναν από βροχή κυνηγημένα,
ανεμοσύρθηκαν απογοητευμένα,
δάκρυσαν και λύγισαν μπρος στο μάταιο…
βούτηξαν σε απόνερα, σε λαγαρά ρυάκια
ή χάθηκαν σε ρεύματα υπόγεια....
γλίστρησαν σε πέτρες ξέμπαρκες,
σε τσιμεντένιες αυλές και λιθόστρωτα,
σκάλωσαν σε ρείθρα, φράχτες και σπασμένα πεζοδρόμια
ή κύλησαν σε δρόμους ίσιους, καλοφτιαγμένους…
φτερούγισαν σε στέγες ψηλές, αναγάλλιασαν σε σχολειά και εκκλησιές,
μαρτύρησαν σε πεδία μαχών, νοσοκομεία και φυλακές,
προσπέρασαν - απορημένα - τράπεζες και αγορές,
αναπαύτηκαν σε σπίτια χαμηλά,
λοξοκοίταξαν - παραξενεμένα – παλάτια μεγαλόπρεπα.
Άγγιξαν πανωφόρια και καπέλα με απάθεια ή εμπάθεια,
με ενδιαφέρον ή περιέργεια.
Κάποια πιο ευαίσθητα μύρισαν πόνο, αφουγκράστηκαν θλίψη,
μοιράστηκαν λύπη, δονήθηκαν από καημό,
χιλιοέσπασαν συναισθήματα, δίδαξαν σοφή υπομονή.
Άλλα πιο τολμηρά, συνειδητοποιημένα σαν αυτογνωστικά,
γύμνωσαν αλήθειες, αψήφησαν ή συνέτριψαν το αρνητικό
προχωρώντας ακάθεκτα.
Και άλλα πιο τυχερά χάιδεψαν μαλλιά λαμπερά, μάγουλα ροδαλά,
χέρια καθαρά, ψυχές αγνές, λυτρωμένες.
Μπορεί να άναψαν σπίθες χαράς ή δυσαρέσκειας,
θαυμασμού ή απορίας σε μάτια βαθιά με αντίληψη δυνατή.
Μπορεί να δημιούργησαν εικόνες θαρρετές ή μελαγχολικές
σε νου δεκτικό και οξυδερκή.
Μπορεί να ξύπνησαν ίχνη κακίας ή μοχθηρίας σε σκέψη αδιαφανή.
Μπορεί να ξεδίψασαν σε πηγές καλοσύνης και αγάπης
ή να κατοίκησαν, έστω φευγαλέα,
σε καρδιά ραγισμένη, χέρσα ή ανοιχτή και φωτεινή…
σίγουρα όλα άφησαν στα ζωντανά τους σπίτια
παρακαταθήκη ιερή.
Και τώρα θυμούνται,
άκομψο γκρίζο, μισοκρυμμένο βυσσινί…
πανδαισία χρωμάτων, θησαυρένιος πακτωλός
τα φύλλα γύρω.
Σαν μεταμφιεσμένα ακουμπούν στο νοτισμένο χώμα με κόπωση ομαδική,
ημιλιπόθυμα φιλούν τη γη, λίγο πριν σμίξουν και θαφτούν μέσα της,
για να την πλουτίσουν,
αφού έδωσαν και χάρισαν μέχρι και την ύστατη ώρα.
κυνήγησαν στην ομίχλη το άπιαστο…
τραγούδησαν το κάλλος του ουρανού,
βημάτισαν βαριεστημένα ή επιτάχυναν από βροχή κυνηγημένα,
ανεμοσύρθηκαν απογοητευμένα,
δάκρυσαν και λύγισαν μπρος στο μάταιο…
βούτηξαν σε απόνερα, σε λαγαρά ρυάκια
ή χάθηκαν σε ρεύματα υπόγεια....
γλίστρησαν σε πέτρες ξέμπαρκες,
σε τσιμεντένιες αυλές και λιθόστρωτα,
σκάλωσαν σε ρείθρα, φράχτες και σπασμένα πεζοδρόμια
ή κύλησαν σε δρόμους ίσιους, καλοφτιαγμένους…
φτερούγισαν σε στέγες ψηλές, αναγάλλιασαν σε σχολειά και εκκλησιές,
μαρτύρησαν σε πεδία μαχών, νοσοκομεία και φυλακές,
προσπέρασαν - απορημένα - τράπεζες και αγορές,
αναπαύτηκαν σε σπίτια χαμηλά,
λοξοκοίταξαν - παραξενεμένα – παλάτια μεγαλόπρεπα.
Άγγιξαν πανωφόρια και καπέλα με απάθεια ή εμπάθεια,
με ενδιαφέρον ή περιέργεια.
Κάποια πιο ευαίσθητα μύρισαν πόνο, αφουγκράστηκαν θλίψη,
μοιράστηκαν λύπη, δονήθηκαν από καημό,
χιλιοέσπασαν συναισθήματα, δίδαξαν σοφή υπομονή.
Άλλα πιο τολμηρά, συνειδητοποιημένα σαν αυτογνωστικά,
γύμνωσαν αλήθειες, αψήφησαν ή συνέτριψαν το αρνητικό
προχωρώντας ακάθεκτα.
Και άλλα πιο τυχερά χάιδεψαν μαλλιά λαμπερά, μάγουλα ροδαλά,
χέρια καθαρά, ψυχές αγνές, λυτρωμένες.
Μπορεί να άναψαν σπίθες χαράς ή δυσαρέσκειας,
θαυμασμού ή απορίας σε μάτια βαθιά με αντίληψη δυνατή.
Μπορεί να δημιούργησαν εικόνες θαρρετές ή μελαγχολικές
σε νου δεκτικό και οξυδερκή.
Μπορεί να ξύπνησαν ίχνη κακίας ή μοχθηρίας σε σκέψη αδιαφανή.
Μπορεί να ξεδίψασαν σε πηγές καλοσύνης και αγάπης
ή να κατοίκησαν, έστω φευγαλέα,
σε καρδιά ραγισμένη, χέρσα ή ανοιχτή και φωτεινή…
σίγουρα όλα άφησαν στα ζωντανά τους σπίτια
παρακαταθήκη ιερή.
Και τώρα θυμούνται,
παδεύονται, σφιχταγκαλιάζονται,
ξαναζούν το ταξίδι για τελευταία φορά.
Μήπως δεν είναι και οι ζωές των ανθρώπων
στροβιλισμός ασταμάτητος;
Για κάποιους ευθύγραμμος,
ξαναζούν το ταξίδι για τελευταία φορά.
Μήπως δεν είναι και οι ζωές των ανθρώπων
στροβιλισμός ασταμάτητος;
Για κάποιους ευθύγραμμος,
ωραιοχαραγμένος,
πρωτοποριακός, γλυκοπεριπετειώδης, αεροδιάβατος,
για άλλους πολυγωνικός,
πρωτοποριακός, γλυκοπεριπετειώδης, αεροδιάβατος,
για άλλους πολυγωνικός,
λαβυρινθώδης,
ακανθώδης, ανεξιχνίαστος,
με κοινά χαρακτηριστικά, κηλίδες
ακανθώδης, ανεξιχνίαστος,
με κοινά χαρακτηριστικά, κηλίδες
και σταθμούς
-ανατολή, συνειδητοποίηση,
συνάντηση, σύνδεση,
καταπόντιση, ανύψωση, επιτυχία, ευτυχία,
φθορά, δύση-
μέχρι και τον τελικό αποχαιρετισμό,
τον αναπόφευκτο με το σύμπαν εναγκαλισμό,
τη μέθεξη με τη Δημιουργό αιτία…
Από την ποιητική συλλογή μου '' Εποχές και αδέσποτες λογοκοντυλιές'', που πολυδιαβάζεται κα αγαπιέται, δίνοντάς μου τόση χαρά!
Αφιερωμένο με τρυφεράδα σε κάθε ευαίσθητο πλάσμα, καθώς ωριμάζουμε μέσα στον Νοέμβρη με στοχασμούς μάλλον μελαγχολικούς, με καρδιάς ευχές και προσδοκιών ποταμούς...
-ανατολή, συνειδητοποίηση,
συνάντηση, σύνδεση,
καταπόντιση, ανύψωση, επιτυχία, ευτυχία,
φθορά, δύση-
μέχρι και τον τελικό αποχαιρετισμό,
τον αναπόφευκτο με το σύμπαν εναγκαλισμό,
τη μέθεξη με τη Δημιουργό αιτία…
Αφιερωμένο με τρυφεράδα σε κάθε ευαίσθητο πλάσμα, καθώς ωριμάζουμε μέσα στον Νοέμβρη με στοχασμούς μάλλον μελαγχολικούς, με καρδιάς ευχές και προσδοκιών ποταμούς...