ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ, ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΧΛΙΒΑΝΗ: " Η Λογοτεχνία είναι αγχέμαχη... Χειρόγραφα στο συρτάρι δεν συνιστούν Λογοτεχνία".

Η Αγγελική Πεχλιβάνη γεννήθηκε στον Πειραιά και σπούδασε Ιστορία-Αρχαιολογία και Νεοελληνική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Κρήτης.
Είναι απόφοιτος του προγράμματος μεταπτυχιακών σπουδών «Δημιουργική Γραφή» του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας και εργάζεται ως φιλόλογος σε Λύκειο.

Τα τελευταία χρόνια, η ποίησή της την ανέδειξε ως "δυνατό" χαρτί στη λογοτεχνία στην Ελλάδα, όχι μόνο για την "ιδιόμορφη" γραφή της χρησιμοποιώντας το μεγάλο της όπλο, τις λέξεις, τη γλώσσα που της έδωσαν την ελληνική,  αλλά και για την οπτική της απέναντι στη ζωή, την κοινωνία, τους ανθρώπους. 
Ισχυρίζεται ότι "ο κόσμος, όπως τον ξέραμε, έχει αναποδογυριστεί, οι ιδεολογίες σαρώθηκαν από την πραγματικότητα, σταθερά ερείσματα του παρελθόντος, αυτονόητες αξίες, ακόμα και η ίδια η πραγματικότητα, όλα είναι υπό αίρεση".

Μέσα σε αυτές τις διαπιστώσεις, έρχεται και τη βρίσκει η ποίηση, και τη βρίσκει παντού:
"Η ποίηση, εφορμά, επελαύνει, χαϊδεύει, λανθάνει, σιωπά και συχνά σε βρίσκει απροετοίμαστη."

Η Αγγελική Πεχλιβάνη, λέει τα πράγματα με το όνομά τους. 

Χωρίς να διστάζει, να φοβάται ή να σκέφτεται με ιδιοτέλεια, όπως διαπιστώνουμε καθημερινά να συμβαίνει γύρω μας. 

Μιλάει για όλα ευθέως,  χωρίς υπαινιγμούς: 

"Χειρόγραφα στο συρτάρι δεν συνιστούν λογοτεχνία...γιατί στην ποίηση, στη λογοτεχνία, "υπάρχουμε μέσω των άλλων". 

Κατά τα άλλα θα έβγαινε για ποτό ή φαγητό με τον ...Πούτιν κι εξηγεί γιατί, ενώ ως άνθρωπος αυτό που φοβάται περισσότερο είναι η "έλλειψη".

Επιμέλεια:
Θεοχάρης Μπικηρόπουλος
Συγγραφέας- Βlogger

1. Πώς ξεκίνησε το συγγραφικό/εκδοτικό σας ταξίδι;
Οι πρώτες μου ποιητικές απόπειρες έγιναν το καλοκαίρι του 1981. Ήμουν δεκαέξι χρονών, μου άρεσε το διάβασμα και (για να αποδομήσω τα συνήθη ποιητικά στερεότυπα) δεν ήμουν ούτε μοναχική, ούτε μόνη∙ 

είχα φίλους, παρέες και μια οικογένεια «κανονικής μεσοαστικότητας», ελεγκτική αλλά όχι αυταρχική, παιδοκεντρική και γενναιόδωρη, αλλά όχι «συντεταγμένα προοδευτική». 

Και ενώ έγραφα αδιαλείπτως επί δεκαπέντε χρόνια, σταμάτησα. Πολλή δουλειά, χρήματα, ταξίδια, έρωτες, καλοπέραση, με αποπροσανατόλισαν – ειλικρινώς, δεν ξέρω αν το μετανιώνω. 

Το νήμα της λογοτεχνίας το ξανάπιασα στην οικονομική κρίση, το 2011. 

Ένα μεταπτυχιακό Δημιουργικής Γραφής στη Φλώρινα υπήρξε η αφορμή. 

Στο λογοτεχνικό προσκήνιο εμφανίστηκα σε μεγάλη ηλικία και ύστερα από πολλή σκέψη και αμφιταλαντεύσεις (καθυστέρησα να καταλάβω πως Λογοτεχνία χωρίς έκθεση, χωρίς αναμέτρηση, χωρίς τον αναγνώστη, δεν υπάρχει∙ πως χειρόγραφα στο συρτάρι δεν συνιστούν Λογοτεχνία). 

Έκτοτε, και συγκεκριμένα από το 2015 που ο Πόρφυρας (εξαιρετικό κερκυραϊκό περιοδικό, που του έχω εύλογη αδυναμία) δημοσίευσε κάποια ποιήματά μου, έχω εκδώσει τέσσερις ποιητικές συλλογές και μια μονογραφία – μαζί με τον Τριαντάφυλλο Κωτόπουλο – για τον ποιητή Μίμη Σουλιώτη, έχω δημοσιεύσεις σε περιοδικά, συμμετοχές σε συνέδρια, κριτικογραφία ποιητικών συλλογών, επιμέλειες αφιερωμάτων κ.τ.λ.

2. Μια δεκαετία λοιπόν, με δυναμικό λογοτεχνικό come back ! Αλήθεια, τι σας εμπνέει;

Πιθανόν τα πάντα. Δυνάμει τα πάντα. 

Η έμπνευση είναι κάτι ολίγιστο χρονικά, διόλου όμως ασήμαντο. 

Μπορεί να είναι ένας εσωτερικός ρυθμός ή μια λέξη, κάτι τυχαίο και ξαφνικό, όπως μια μυρωδιά από παλιά, ο ήχος της βροχής ή του τρένου, ένα τοπίο, η μουσική, η θάλασσα, ένα βιβλίο, η Ιστορία ή, συνηθέστερα, ένα ρηγματώδες βίωμα, προσωπικό ή συλλογικό (π.χ. ένας πόλεμος), μια επώδυνη και επίμονη μνήμη ή ένα όνειρο.   

3. Και οι γάτες σας...!Γιατί αυτό που γράφετε θέλετε να το μοιραστείτε με τον κόσμο;

Δεν υπάρχουμε δίχως τους άλλους ή, για να είμαι ακριβέστερη, υπάρχουμε μέσω των άλλων. Τα πάντα είναι σχεσιακά, “σε σχέση με". 

Άλλωστε, όπως προείπα, η Λογοτεχνία είναι αγχέμαχη, θέλει διάδραση. 

Επιπλέον, αγαπώ τους ανθρώπους (φυσικά όχι όλους), δεν υποτιμώ τους “κατά μόνας” αναγνώστες – όσους δηλαδή διαβάζουν Ποίηση και εν γένει Λογοτεχνία συνειδητά και αγαπητικά και όχι εκείνους που υπακούουν στις ντιρεκτίβες οποιασδήποτε συλλογικότητας– και πιστεύω σ’ αυτό που λέγεται αναγνωστική συνθήκη και δυναμική.

4. O Charles Baudelaire, σε μία περίοδο που τα όρια της λογοτεχνίας και της ποίησης ήταν συγκεχυμένα, είχε γράψει «Να είσαι ποιητής, ακόμη και στον πεζό λόγο». Στη σημερινή εποχή, υπάρχουν όρια ανάμεσα στην ποίηση και στην πεζογραφία;
Μεγάλος ποιητής και στοχαστής ο Baudelaire – ακόμα θυμάμαι το σοκ που είχα υποστεί όταν μια καθηγήτριά μου, πριν πολλά πολλά χρόνια, τον είχε προφέρει Μπαουντελέρ. 

Προς επίρρωσιν της άποψής του θα προσέθετα ότι ο καλός πεζογράφος, πάντα, εκκινεί από την ποίηση ή καταλήγει σ’ αυτήν. 

Σχετικά με την ερώτηση, τώρα, φυσικά και δεν υπάρχουν όρια μεταξύ ποίησης και πεζογραφίας. Ήδη από την πρώτη μου συλλογή (Πεζή οχούμενη, Κίχλη, 2018) συνδύασα την ιστορική μυθοπλασία με την αυτοβιογραφία και το ψευδοδοκίμιο με την, κατά κάποιο τρόπο, ημερολογιακή γραφή. 

Το ίδιο και στα επόμενα βιβλία μου, το From Russia with love (S@mizdat, 2020), Oι γάτες του τρίτου και άλλοι ζωντανοί (Κίχλη, 2021) και το 40 εμπύρετα όνειρα (Κίχλη, 2024) Αγαπώ πολύ το πεζόμορφο ποίημα ή «ποίημα σε πεζό», (το μπωντλαιρικό «poème en prose»), το οποίο πιστεύω πως αποτελεί τη μεγαλύτερη επανάσταση στην ιστορία και τη θεωρία της ευρωπαϊκής ποίησης. 

Το πεζόμορφο ποίημα λειτουργεί είτε ως εικόνα ή συμφωνικά, με ρυθμική/ορχηστρική οργάνωση του λόγου, αναμειγνύει το αφηγηματικό, το δραματικό και το λυρικό στοιχείο και, όπως έχει διαπιστωθεί από την κριτική, λειτουργεί ως μέσο ειρωνικής αποδόμησης του ποιητικού κώδικα.   
5. Πού σας βρίσκει η ποίηση;
Υιοθετώντας την άποψη ότι κάποιοι στίχοι μπορούν να με “σώσουν” και κάποιοι να με “καταστρέψουν” και γνωρίζοντας πως η σωτηρία αλλά και η καταστροφή μπορούν να συμβούν παντού, τότε, ναι, η ποίηση δύναται να είναι παντού. 

Eφορμά, επελαύνει, χαϊδεύει, λανθάνει, σιωπά και συχνά σε βρίσκει απροετοίμαστη.

6. Τα έργα σας αποτυπώνουν και την εποχή τους (την περίοδο της δημιουργίας);

Παρόλο που η σύγχρονη λογοτεχνική θεωρία προτάσσει την αυτονόμηση της λογοτεχνίας από την πραγματικότητα και αμφισβητεί την αναφορικότητά της, δηλαδή τις πληροφορίες που δίνει για τον κόσμο, κανένα ανθρώπινο έργο δεν μπορεί να δημιουργηθεί σε ιστορικό/πραγματολογικό κενό.

Η σχέση ανάμεσα σε Ιστορία και μυθοπλασία (fiction) είναι διαλεκτική. Είναι αναπόδραστο, λοιπόν, να συμπορεύονται η Ιστορία και η μυθοπλασία, να συμφύρονται η “αλήθεια” και η αληθοφάνεια. 

Άλλωστε, όπως είπε ο Πωλ Ρικέρ, «η Ιστορία ανήκει de facto στο χώρο της αφήγησης». Βέβαια, το λογοτεχνικό είδος που κατεξοχήν διαλέγεται με την ιστορία ως άμεσος διάδοχος του έπους, είναι το μυθιστόρημα. 

Ωστόσο, και οι μικρότερες αφηγηματικές φόρμες μπορούν να συναρθρωθούν με την Ιστορία. 

Φυσικά και η ποίηση. 

Στα ποιήματά μου αποτυπώνεται η εποχή, αλλά πλαγίως, “λοξά” θα έλεγα. 

Εμμέσως αλλά σαφώς.  
    

   7. «Αν ένα πουλί μπορούσε να πει με ακρίβεια τι τραγουδάει, γιατί τραγουδάει, και τι είναι αυτό που τραγουδάει, δεν θα τραγούδαγε», είπε ο Πωλ Βαλερύ. 

Η ποίηση που «δεν καταλαβαίνουμε» ποιους αφορά;

Μεγάλη η συζήτηση επί του θέματος.

Για ποιον γράφουμε; 

Για ποιον γράφουμε, κ α τ α ρ χ ή ν; 

Ποιοι διαβάζουν ποίηση σήμερα; 

Έχει κοινό η ποίηση;

 Οι άνθρωποι δεν διαβάζουν ποίηση γιατί προτιμούν τις μικροϊστορίες που συνάδουν με τον αποσπασματικό τρόπο ζωής μας, ή δεν τους αφορά η ποίηση που γράφεται σήμερα;

 Δεν θα πω πολλά. 

Μόνο ότι η ποίηση είναι μια γλωσσική πράξη, μη αναφορική, που δεν εγκιβωτίζεται σε πρακτικά συμφραζόμενα∙ είναι ανοίκεια και υπαινικτική, κινείται στις παρυφές του νοήματος. 

Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει πως προκρίνω μια ποίηση ερμητική, ομιχλώδη, στομφώδη, φιλοσοφικού παραγεμίσματος και περίτεχνου αμπαλάζ. 

Δυστυχώς, η ποίηση μεγαλοϊδεατικού/αποκαλυπτικού και σωτηριολογικού ύφους (ωσάν ο ποιητής/θεός να γράφει για την έβδομη ημέρα της δημιουργίας), είναι ακόμα παρούσα. Προσωπικά, αυτή η ποίηση δεν με αφορά. Πιθανώς, όμως, να αρέσει σε κάποιους.

8. Τα τελευταία χρόνια, με όλα αυτά που ζούμε, έχετε επηρεαστεί πολιτικά; Έχετε αναθεωρήσει κάτι σε σχέση με τις πολιτικές πεποιθήσεις σας;
Πιστεύω πως όλοι – πλην σιδερόφρακτων μασίφ Λακεδαιμονίων, φυσικά – έχουμε αναθεωρήσει πολλές απόψεις μας. Ο κόσμος, όπως τον ξέραμε, έχει αναποδογυριστεί, οι ιδεολογίες σαρώθηκαν από την πραγματικότητα, σταθερά ερείσματα του παρελθόντος, αυτονόητες αξίες, ακόμα και η ίδια η πραγματικότητα, όλα είναι υπό αίρεση. Αλίμονο να μην έχουν αλλάξει οι ιδέες μας. Προσωπικά παραμένω σταθερή σε δύο πράγματα: Πρώτον, στον Ευρωπαϊκό προσανατολισμό μου – χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν διακρίνω κόπωση και πολλά προβλήματα σ' αυτό που αποκαλούμε ευρωπαϊκό οικοδόμημα και ευρωπαϊκή πολιτική. Φυσικά και θυμώνω όταν η Ευρώπη αποδεικνύεται κατώτερη των περιστάσεων, όμως δεν νομίζω να υπάρχει άλλο μέρος στον κόσμο, όπου να "επιτρέπονται" και να "δοκιμάζονται" τόσα εκ διαμέτρου αντίθετα πράγματα. 

Δεύτερον, στην πεποίθηση μου πως τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι οικουμενικά και δεν ορίζονται από παραμέτρους θρησκειών, τοπικών παραδόσεων, πολιτικών συστημάτων και ηθών/εθίμων γεωγραφικά προσδιορισμένων.
    

9. Ποιο θεωρείτε ως το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι συνάνθρωποί μας, οι φίλοι, οι γείτονές σας;
Εκτός από τα πρακτικά τρέχοντα και δυσεπίλυτα προβλήματα (ακρίβεια, υποτιμημένη εργασία, κλιματική αλλαγή, διαφθορά πολιτικού συστήματος, αναξιοκρατία, πόλεμος), διακρίνω έλλειψη εσωτερικής ζωής και πνευματικότητας, απουσία στοχαστικού χρόνου και βραδύτητας καθώς και – πολύ έντονα τον τελευταίο καιρό– την άποψη που έχουν πολλοί για τον εαυτό τους πως είναι "χαρισματικοί" και, κατά συνέπεια, ο κόσμος όλος τούς οφείλει.

10. Με ποιον/ποια πολιτικό θα θέλατε να βγείτε για φαγητό ή ποτό ; Τι θα του λέγατε για τον πολιτισμό, τις τέχνες και ιδιαίτερα για το βιβλίο και τη φιλαναγνωσία;
Με τον Πούτιν.

 Και αφού τον μεθούσα με τη γοητεία μου (sic) και τη βότκα του (είμαι πολύ γερό ποτήρι), θα του χάρασσα στο μέτωπο τον αγκυλωτό σταυρό, όπως ο Άλντο Ρέιν (Μπραντ Πητ) στους Άδοξους Μπάσταρδους του Ταραντίνο.
   
11. Πώς «ονειρεύεστε» το συγγραφικό σας μέλλον; Τί θα θέλατε να σας συμβεί;
Θα ήθελα να γράψω, να π ρ ο λ ά β ω να γράψω, 2-3 καλά βιβλία. Ονειρεύομαι, δε, κάποιοι νέοι/ες της τρίτης γενιάς μετά από μένα, στο άκουσμα του ονόματος μου, να αναρωτηθούν: "Ποιήτρια δεν ήταν; "
Όπως βλέπετε έχω μεγάλες προσδοκίες.

12. Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας Έλληνες και ποιοι ξένοι συγγραφείς και ποια βιβλία τους είναι τα αγαπημένα σας;
Ο Καβάφης και ο Σολωμός, ο Εμπειρίκος και ο Εγγονόπουλος, ο Σεφέρης και ο Σινόπουλος, ο Καρούζος και η Δημουλά (αυτό το δίπολο θα ταράξει αρκετούς…), ο Βαγενάς και ο Βαρβέρης, η Τζένη Μαστοράκη και η Μαρία Λαϊνά, ο Λάγιος, ο Βλαβιανός (εδώ να δείτε ταραχή…), ο Σερέφας, η Μπασδέκη, η Γλυνιαδάκη, η Καλλέργη, ο Στίγκας, η Καντωνίδου, η Γρίβα, η Μεζίτη, η Ρωξάνη Νικολάου, η Στέλλα Βοσκαρίδου …αλλά φτάνει. 

Η Ελλάδα έχει πολύ καλούς ποιητές. 

Από πεζογράφους αγαπώ τον Βιζυηνό, τον Κ. Πολίτη, τον Ταχτσή, τον Βαλτινό, τη Δήμητρα Λουκά…
Φυσικά τη Βιρτζίνια Γουλφ, τον Πόε, τον Φλωμπέρ, τον Τσέχωφ, τον Γιόζεφ Ροτ, τον Τόμας Μαν, τον Στσεπάνοβιτς, τον Μάρκες, τον Χουάν Ρούλφο, τον Καλβίνο, τον Κούντερα, τον Ρέυμον Κάρβερ, την Άννα Σβιρ, τον Υβ Μπονφουά, τον Ρενέ Σαρ …
Με καθήλωσαν τα ποιήματα του Καβάφη, το Μ’ ένα στεφάνι φως και οι Ιστορίες για τα βαθιά της Μαστοράκη, ο Φάρος της Γουλφ, η Λιγεία του Πόε, το Πέδρο Πάραμο του Χουάν Ρούλφο, Οι αόρατες πόλεις του Καλβίνο, το Χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου του Μάρκες, ο Παίκτης του Ντοστογιέφσκι, οι Μπούντενμπροκ του Τ. Μαν, ο Σταθμάρχης Φαλλμεράυερ του Ροτ, το Αστείο του Κούντερα, το Στόμα γεμάτο χώμα του Στσεπάνοβιτς…

13. Ποιο βιβλίο διαβάσατε τελευταία;
Τον Αύγουστο διάβασα αρκετές ποιητικές συλλογές Ελλήνων/ίδων, τους Δοσίλογους του Χαραλαμπίδη και το Βουρλα-Τρούμπα του Πισιμίση (αγαπώ την Ιστορία), τον Αόρατο του Ουέλλς σε μια καταπληκτική μετάφραση του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. 

Α...και το Στη γη είμαστε πρόσκαιρα υπέροχοι του Βουόνγκ και τα Ακροκεραύνια του Μηλιώνη.
   
14. Σε ποια εποχή θα θέλατε να ζείτε;
Στο Παρίσι και τη Ζυρίχη του Μεσοπολέμου ως άνδρας καλλιτέχνης, ή σε ένα χωριό της Τήνου, ως είμαι, σήμερα.

15. Τι φοβάστε πιο πολύ από όλα ως άνθρωπος;
Την έλλειψη. 

Σε όλα∙ στους αγαπημένους μου ανθρώπους, στην έμπνευση, στα υλικά αγαθά. 

Την νοητική έκπτωση. 

Ό,τι λείπει ενώ θα έπρεπε και θα ήθελα να είναι εδώ.

16. Ποιο θεωρείτε το μεγαλύτερο προτέρημα ενός άντρα;
Την ενηλικίωση.
Κάποτε τα αγόρια πρέπει να καταλάβουν ότι μπορεί να είναι το κέντρο του σύμπαντος της μαμάς τους, δεν είναι, όμως, το κέντρο του σύμπαντος των υπολοίπων. 

 Ό,τι λέμε και ό,τι κάνουμε δεν τους αφορά πάντα.
(Κι ας το θέλουν, διακαώς.)

17. Ποιο θεωρείτε το μεγαλύτερο προτέρημα σε μια γυναίκα;
Την τόλμη και την αλεγρία. 

Μου αρέσουν οι άνετες, ακομπλεξάριστες γυναίκες. 

Που δεν θέλουν, ντε και καλά, να "κλείσουν τη σειρά τους". 

Που δεν είναι "comme il faut".
   
18. Τι εκτιμάτε περισσότερο στους φίλους σας;
Τη συμπαράσταση στη λύπη και τη χαρά και την αποδοχή άνευ όρων. 

Για έναν φίλο/αδελφό θα διέπραττα έγκλημα.

19. Τι σημαίνει για εσάς ευτυχία;
Μια διάσταση του χρόνου πολύ προσωπική. Πολύ οριακή. Που την αισθάνεσαι για λίγα λεπτά, ίσως και δευτερόλεπτα, …σαν μνήμη παλαιή γλυκιά κι αστοχισμένη.

20. Τι απεχθάνεστε περισσότερο;
Αυτούς που θέλουν να σώσουν τον κόσμο και δεν με ρωτάνε αν θέλω να σωθώ με τον τρόπο τους, τις βεβαιότητες, την αγνωμοσύνη, τους ασεβείς, την εμπαθή ιδεολογία που δεν θέλει να δει ότι νικήθηκε από την πραγματικότητα, κάποια χιτλερικά και σταλινικά απομεινάρια «που παρεπιδημούν στην πολιτική μας πανίδα», όσους θέλοντας να τα έχουν καλά με κάποιους που τους δίνουν βήμα – για να μιλήσουμε και για το σινάφι μας– “ποιούνται την νήσσαν”, την πολυκοσμία, τα φεστιβάλ των "προοδευτικών/ εναλλακτικών /αντιευρωπαϊκών" συλλογικοτήτων που επιδοτούνται από την ευρωπαϊκή ένωση, τη Χαμάς, τη ζέστη και το χύμα κρασί.
    

21. Ετοιμάζετε κάτι λογοτεχνικό στο εγγύς μέλλον;
Ναι. Μια συλλογή πεζόμορφων αφηγηματικών ποιημάτων για τον πόλεμο. Θα έχει τίτλο Σκοτεινά φλας "ενός" πολέμου.

22. Το προσωπικό σας απόφθεγμα;...
Έχω δύο. 

Το πρώτο είναι δικής μου εμπνεύσεως και το δεύτερο, χωρίς να είμαι σίγουρη, είναι παλιά αραβική παροιμία.
Ιδού: 

Το γονίδιο φυγείν αδύνατον (πιστεύω στην κληρονομικότητα) και 

Η τύχη βαριέται να κουβαλάει στην πλάτη της συνέχεια τον ίδιο άνθρωπο.

23. Θέλουμε να χαρίσετε στους αναγνώστες του «OlymposVoice» ένα ποίημά σας.
Ένα ποίημα, λοιπόν, από την τελευταία μου συλλογή 40 εμπύρετα όνειρα που κυκλοφόρησε τον Μάϊο του 2024 από τις εκδόσεις Κίχλη.

Όνειρο έκτο

–Πύργος Ηλείας –
Βραδιάζω μαζί σου στο διαμέρισμα της οδού Δερβενακίων. 

Σε παρατηρώ προσεκτικά, όπως μια μάνα ή ένας καινούριος εραστής. 

Είσαι όστρακο σκληρό, ερμητικά κλειστό. 

Ο ύπνος σου είναι στεγνός χωρίς γλυκοζαμίνη, τρίβονται οι αρθρώσεις, και οι πτυχώσεις τού μυαλού γίνονται φρύγανα. 

Το πρωινό που έρχεται ξεπλένεις τ' αλάτι τού βραδιού κι ο πόνος μαλακώνει. 

Καθώς η μέρα προχωρά, ανοίγεις λίγο λίγο, άνεμος Ιονίου κυκλοφορεί στα νεύρα σου. Θυμάσαι όλες τις θάλασσες του άτλαντα αλλά προφέρεις μία. 

Σου λείπει. 

Σου λείπουν το νερό της και το βάθος της.

Και αυτό το βούου βούου που κάνει όταν σε βγάζει στην ακτή και πάλι σε παίρνει πίσω. 

Σου λείπουν οι Ντοάνες αυτού του κόσμου. Ανοίγεις κι άλλο, το κέλυφος υγραίνεται, μουλιάζει, απαλύνεται, γίνεται τρυφερό νυχάκι εμβρύου. 

Και εκεί, επάνω στο καλύτερο, ρομαντικό momentum, η θάλασσα σου δίνει μια και σε πετά στα ορεινά, στα Λάμπεια όρη.

 Όσο και να αιγλοβολείς, να στίλβεις, να λαμπρύνεσαι, συντρίβεσαι στον σκοτεινό Πύργο Ηλείας.

Δεκέμβριος 2019

Αγγελική Πεχλιβάνη -Σύντομο βιογραφικό

Η Αγγελική Πεχλιβάνη γεννήθηκε στον Πειραιά και σπούδασε Ιστορία-Αρχαιολογία και Νεοελληνική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Είναι απόφοιτος του προγράμματος μεταπτυχιακών σπουδών «Δημιουργική Γραφή» του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας και εργάζεται ως φιλόλογος σε Λύκειο. Έχει συμμετάσχει σε συνέδρια με εισηγήσεις για τη λογοτεχνία και έχει δημοσιεύσει φιλολογικά κείμενα, βιβλιοκριτικές και ποιήματά της σε περιοδικά έντυπα και ηλεκτρονικά. Συμμετείχε στο βιβλίο Η δημιουργική γραφή στο σχολείο (Μεταίχμιο 2016) σε επιμέλεια της Σοφίας Νικολαΐδου. Ως επιμορφώτρια δίδαξε δημιουργική γραφή στους φιλολόγους της Δυτικής Αττικής και Δ΄Αθήνας και τα δύο τελευταία χρόνια διδάσκει ποίηση στο πλαίσιο της δημιουργικής γραφής στο ΚΕΔΙΒΙΜ του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. 

 Η ποιητική συλλογή της Πεζή οχούμενη (Κίχλη 2018) συμπεριλήφθηκε στη βραχεία λίστα των βραβείων Jean Moréas, του περιοδικού Ο Αναγνώστης και των βιβλιοπωλείων Public. 

Τον Ιούνιο του 2020 κυκλοφόρησε η συλλογή της From Russia with Love (s@mizdat) και, σε συνεργασία με τον Τριαντάφυλλο Η. Κωτόπουλο, η μονογραφία Μίμης Σουλιώτης. 

Ο ποιητής των στιγμών και των λέξεων (Gutenberg). 

Το 2021 εξεδωσε την ποιητική συλλογή Οι γάτες του τρίτου και άλλοι ζωντανοί (εκδ. Κιχλη). Από το Καλοκαίρι του 2023 ανήκει στη συντακτική επιτροπή του έντυπου περιοδικού Μουσών. 

Τον Απρίλιο του 2024 κυκλοφόρησε η ποιητική συλλογή της 40 Εμπύρετα όνειρα (εκδόσεις Κίχλη). 

Διατηρεί μόνιμη μηνιαία στήλη κριτικής της ποίησης (Σφηνάκια Ποίησης) στον ιστότοπο Πολιτισμού culturebook. 

GALLERY