ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΜΙΑΣ ΑΣΤΡΑΠΗΣ
Άσε με μόνο να σε κοιτώ να μου μιλάς
κι ας μην ακούω τα φωνήεντα και σύμφωνά σου
Μου αρκεί που ο κυματισμός της φωνής
αγγίζει και σπάει τον μέσα μου βράχο
με ρωγμές και σπηλιές
κατοικημένες από απώλειες
σμιλευμένες με σιωπές γρανίτη.
Λέξη τη λέξη το βλέμμα σου,
λίκνισμα χορταριού,
περιφέρεται στο γύρω σου
―μέθη από φούλι αιγυπτιακό―
συναντά κι αγγίζει ανεπαίσθητα
το οπάλινο μέσα μου
Ροδαλό φως το βλέμμα σου
Ανατολή
μετά από ―πόσες;―
νύχτες ασέληνες.
Οι λέξεις σου
βλέφαρα εφήβων
ισορροπούν
στο ξεφτισμένο σχοινί του εγώ μου
Και πιάνομαι από τον μίτο
ενός αστεροειδούς που επιχειρεί
βουτιά σε άγνωστο γαλαξία
ε την ταχύτητα και τη
Η μητέρα της ήτανε ρίζα.
Αλλάζει χρώμα όπως τα δέντρα.
Επιβιώνει στο έδαφος και στο υπέδαφος σε περίοδο μακράς ξηρασίας.
Την άνοιξη χέρια πόδια μαλλιά
μπουμπούκια ανθίζουν.
Ντύνεται τα χρώματα των εποχών
που δεν γεννήθηκαν ακόμη,
μικρά έντομα φωλιάζουν στο μυαλό της.
Στον κορμό και στα κλαδιά της
υποδόρια και αργόσυρτα
κυκλοφορούν τα όνειρα.
ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ:
και το φεγγάρι
που νύχτα με τη νύχτα γεμίζει από απουσία
από άλλα σημεία του ορίζοντα ξεχωριστά θα το κοιτάμε,
αφού -σου λέω-να σ´ αγκαλιάσω απόψε δεν μπορώ
κι ούτε τη γεύση τσίπουρου στα χείλη σου να αφήσω
σαν φυλλαράκι ξέπνοο που κολυμπά στη θάλασσα
αθόρυβα θα βυθιστώ στη λίμνη από σιωπή
που κάτω απ´ το κρεβάτι μου
χρόνια τώρα κοιμίζω.
ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΜΙΑΣ ΑΣΤΡΑΠΗΣ
Άσε με μόνο να σε κοιτώ να μου μιλάς
κι ας μην ακούω φωνήεντα και σύμφωνα.
Μου αρκεί που ο κυματισμός της φωνής σου
μπορεί και σπάει τον βράχο μέσα μου.
Το βλέμμα σου
λίκνισμα χορταριού
φούλι αιγυπτιακό
Ανατολή
μετά από - πόσες ; -
νύχτες ασέληνες.
Πιάνομαι από τον μίτο
ενός αστεροειδούς που επιχειρεί βουτιά
σ΄ άγνωστο γαλαξία
με την ταχύτητα
και την υπόσχεση
μιας αστραπής.
Μου αρκεί που ο κυματισμός της φωνής
αγγίζει και σπάει τον μέσα μου βράχο
με ρωγμές και σπηλιές
κατοικημένες από απώλειες
σμιλευμένες με σιωπές γρανίτη.
Λέξη τη λέξη το βλέμμα σου,
λίκνισμα χορταριού,
περιφέρεται στο γύρω σου
―μέθη από φούλι αιγυπτιακό―
συναντά κι αγγίζει ανεπαίσθητα
το οπάλινο μέσα μου
Ροδαλό φως το βλέμμα σου
Ανατολή
μετά από ―πόσες;―
νύχτες ασέληνες.
Οι λέξεις σου
βλέφαρα εφήβων
ισορροπούν
στο ξεφτισμένο σχοινί του εγώ μου
Και πιάνομαι από τον μίτο
ενός αστεροειδούς που επιχειρεί
βουτιά σε άγνωστο γαλαξία
με την ταχύτητα και την
υπόσχεση μιας αστραπής.