«Έμεινα για μια στιγμή αμίλητος, νιώθοντας έναν ακαθόριστο σωματικό πόνο, στη ρίζα του οποίου η ζήλια και ο πληγωμένος εγωισμός συγκεράζονταν με το έντονο συναίσθημα του μη έχοντος πού την κεφαλήν κλίναι. Να που είχαμε βρεθεί εκεί, καθισμένοι σε δυο βαλίτσες στο πεζοδρόμιο της οδού Ερλς Κορτ, ένα σκονισμένο, ηλιόλουστο πρωινό του Ιουλίου, και πού θα πηγαίναμε τώρα; Αυτό γινόταν πάντα. Ενώ εγώ πάσχιζα να βάλω το σύμπαν μου σε μια σειρά για ν’ αρχίσει επιτέλους να λειτουργεί, ξαφνικά αυτό έσκαγε ξανά στα ίδια χίλια αναθεματισμένα, μπερδεμένα κομμάτια, αφήνοντάς μας με τον Φιν ξέμπαρκους. Λέω σύμπαν μου και όχι μας, επειδή μερικές φορές έχω την αίσθηση πως ο Φιν διαθέτει από ελάχιστη έως μηδαμινή εσωτερική ζωή. Δεν το λέω με πρόθεση να τον προσβάλω• απλώς, κάποιοι άνθρωποι τη διαθέτουν και κάποιοι όχι. Αυτό το συνδέω επίσης με τη φιλαλήθειά του. Οι εκλεπτυσμένοι άνθρωποι όπως εγώ μπορούν να διαβάζουν τόσο καλά ανάμεσα στις γραμμές, που να μην απαντούν ποτέ ευθέως. Οι πολλές διαστάσεις των πραγμάτων ήταν ανέκαθεν το πρόβλημά μου. Και αυτό το συνδέω με την τάση του Φιν να κάνει αντικειμενικές δηλώσεις όταν μια αντικειμενική δήλωση είναι το τελευταίο πράγμα που θέλεις ν’ ακούσεις στη δεδομένη στιγμή, κάτι σαν εκτυφλωτικό φως όταν έχεις πονοκέφαλο. Βέβαια, μπορεί ο Φιν να με ακολουθεί ακριβώς επειδή νιώθει το έλλειμμά του σε εσωτερική ζωή και καλύπτεται από τη δική μου, που είναι και πολυσύνθετη και πολυδιάστατη. Όπως και να ’χει, θεωρώ τον Φιν γηγενή του σύμπαντός μου, όντας ανίκανος να διανοηθώ ότι κι εκείνος διαθέτει ένα στο οποίο ενοικώ εγώ• πρόκειται για έναν διακανονισμό που φαίνεται να εξυπηρετεί και τους δυο μας».
Iris Murdoch
"Μέσα στο δίχτυ"
Μετάφραση: Έφη Τσιρώνη
Εκδόσεις Διόπτρα
