κατακτούν χορεύοντας εκστατικά
όλα τα χρώματα,
όλες τις μαγείες και τις τέχνες,
όλες τις ώρες και τις εποχές,
όλους τους πολιτισμούς, έθνη και φυλές,
γη και ουρανό.
Ηλιογέρματα και χαραυγές, μεσημέρια και νυχτιές
τον αέρα τυραννούν, τη βροχή λυγίζουν,
το πετροχάλαζο λιώνουν, το χιόνι φιλούν,
τη φωτιά μεταγγίζουν, το φως στραγγίζουν·
δροσίζονται στην παγωνιά, καρδιοτρέμουν στη λιακάδα,
άφωνα δακρύζοντας τη σιωπή εκκωφαίνουν,
τη χαρά λαλώντας τα αηδόνια ξεγελούν,
τον πόνο με πόθο εξαργυρώνουν,
υπέρτερα της φαντασίας
τα όνειρα απογειώνουν,
το μεδούλι της ευτυχίας ηδονικά δοκιμάζουν
και την έννοιά της αποθεώνουν·
σε λάθη περιπίπτουν, διώκουν, τιμωρούν ή συγχωρούν,
την αλήθεια αγωνιωδώς ψηλαφούν,
τον Άδη να νικήσουν πασχίζουν
και την πλάση ενθουσιωδώς υμνώντας
του χρόνου το μαγνάδι στρώνουν
συγκλονισμένα,
για να μεταρσιωθούν
και απέναντι να περάσουν, στη Γη της Επαγγελίας,
σχεδόν εξαγνισμένα…»
Ένα απόσπασμα από το ποίημα της Θεοφανίας Ζέττα Τσεντικίδου «Του έρωτα, του διεποχικού».