Εδώ στο Λιτόχωρο οι Εκκλησίες στολίζονται με άνθινους Σταυρούς αλλά το μεγάλο γεγονός είναι η προσκυνηματική επίσκεψη στο παλιό μοναστήρι του Αγίου Διονυσίου του Ολύμπου, του Θαυματουργού. Από όλη την Πιερία αλλά και από πιο μακριά προσέρχονται προσκυνητές!
Μου ήλθε, λοιπόν, στο μυαλό μου ένα προσωπικό γεγονός που ευθύς αμέσως σας το διηγούμαι!
Ήμουν γύρω στα εννιά μου χρόνια και παραμονή της γιορτής αποφάσισε η οικογένειά μου με γείτονες να πάει στο παλιό μοναστήρι. Τότε δεν υπήρχε ο σημερινός αμαξητός δρόμος παρά κάποια ανηφορικό δυσκολοδιάβατο μονοπάτι!
Φορτώσαμε σ' έναν φουκαρά γαϊδαράκο όλα τα συμπράγκαλα, τα σέα και τα μέα μας: βελέντζες, κουρελούδες, κουβέρτες, φαγητά, νταμιτζάνες με κόκκινο κρασί γιατί ήταν μεν προσκύνημα αλλά για τους Λιτοχωρίτες εξελίσσονταν σε πανηγύρι!
Φτάσαμε μετά από ένα τετράωρο κουραστικό περπάτημα και κατασκηνώσαμε κάτω από ένα μεγάλο δέντρο έξω από το κατεστραμμένο από τους Γερμανούς μοναστήρι. Ήδη είχαν έλθει πολλές παρέες, είχαν ανάψει φωτιές και το έριξαν στο γλεντοκόπι, ακούγοντας τις ψαλμωδίες μέσα από το καθολικό της μονής!
Όλα πήγαιναν καλά, το κέφι κορυφώνονταν αλλά εκεί γύρω στα μεσάνυχτα έγινε χαλασμός! Άνοιξαν ξαφνικά οι ουρανοί: αστραπές, κεραυνοί, καταιγίδα, έπεφτε νερό με κουβάδες! Ίσα ίσα προλάβαμε ν' αρπάξουμε τα σέα μας και να χωθούμε στο εκκλησάκι του Αγίου Λαζάρου! Έλα όμως που το ξύλινο μεσοπάτωμα ήταν κατεστραμμένο και αναγκαστικά μπήκαμε στο υπόγειο. Εδώ μας περίμενε η έκπληξη: το υπόγειο ήταν το οστεοφυλάκιο με χιλιάδες σκορπισμένα χύμα στο πάτωμα οστά μοναχών, συσσωρευμένα από αιώνες! Η μάνα μου έλεγε ότι τα παλιά χρόνια "είχι του μαναστήρ' τριακόσ' καλουέρ'"! Άδειο μέρος δεν υπήρχε! Τι να κάναμε; Στρώσαμε πάλι τα σέα μας πάνω στα οστά, άναψαν οι μεγάλοι κεριά για να βλέπουμε και άρχισαν οι κουβέντες και οι ιστορίες για να περνάει η ώρα. Το σκηνικό απόκοσμο! Κοιτούσα τις νεκροκεφαλές, με κοιτούσαν και αυτές με εκείνα τα μεγάλα άδεια μάτια! Κάτι σαν ρίγος διαπερνούσε τη ραχοκοκαλιά μου... Περνούσαν οι ώρες, έκλειναν τα μάτια μου... Η μάνα μου το κατάλαβε και με έβαλε στη βελέντσα πάνω στα οστά να κοιμηθώ... Ακούγοντας την ιστορία, που ο Άγιος Διονύσιος έζεψε την αρκούδα, που έφαγε το γάιδαρό του, για να συνεχίσει να χτίζει το μοναστήρι, με πήρε ο ύπνος...
Την άλλη μέρα, χαρά Θεού, ξύπνησα αγκαλιά με τα οστά των πατέρων! Αλλά αυτό που θυμάμαι έντονα, είναι ότι ο ύπνος μου ήταν γλυκός, ήσυχος, ανάλαφρος, χωρίς άσχημα όνειρα...
Χ Ρ Ο Ν Ι Α Π Ο Λ Λ Α
σε όσες και όσους γιορτάζουν!
* ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΦΑΡΜΑΚΗ