Ο κόσμος γύρω μας αλλάζει… ανησυχητικά γρήγορα. Του Μάνου Οικονομίδη

Twitter@EmOikonomidis
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 25 Μαρτίου 2023
Η υποσυνείδητη συναπόφαση να κοιτάζουμε πάντα γύρω μας, μπροστά και μακριά, ώστε οι εξελίξεις που μας αφορούν να είναι συμβατές και συμβιωτικές με την ικανότητά μας να τις ενσωματώσουμε στις εργαστηριακές ρυθμίσεις της γρήγορης και πλήρους κατανόησης, χωρίς την οποία… μένουμε πίσω.



Έτσι πρέπει να πορευόμαστε. Ή τουλάχιστον, έτσι θα έπρεπε. Η χώρα μας, σε πληθυντικές στιγμές της ιστορικής διαδρομής της φάνηκε να μένει ανεξήγητα και ασυγχώρητα πίσω από τις εξελίξεις. Η ιστορική εμπειρία δε, μας προσφέρει πλείστα παραδείγματα για το πόσο ανατροφοδοτική διαρκών και πολυεπίπεδων κρίσεων μπορεί να είναι μια τέτοια παθογένεια.



Το Γένος των Ελλήνων μνημονεύεται ακόμη από την Ιστορία ως μαιευτήριο της Δημοκρατίας, και του πλήθους των ιδεών που διαμόρφωσαν την ανθρώπινη σκέψη στα πρώτα στάδιά της, ώστε να διευκολυνθεί στην κατάλληλη συγκυρία το θυελλώδες ρεύμα προόδου του Διαφωτισμού. Είναι πρόσθετη η μελαγχολία λοιπόν, να βλέπουμε τη σημερινή εκδοχή του Γένους των Ελλήνων, εμάς, σε τόσο συρρικνωμένο ρόλο στη διαμόρφωση του κοινού, διεθνούς γίγνεσθαι.



Η οδύνη της εποχής της εθνικής καταστροφής των Μνημονίων, μοιάζει να αλλοίωσε τον γενετικό κώδικα των νεώτερων γενεών των Ελλήνων. Κατά τρόπο μοιραίο, ίσως και μη αναστρέψιμο. Γύρω μας, οι αλλαγές μας ξεπερνούν. Και όσο μένουμε πίσω, κινδυνεύουμε να μείνουμε πολύ πίσω.



Η Κίνα, η Ρωσία, η Ινδία, το Πακιστάν, η Ιαπωνία, ο αραβικός κόσμος, το Ισραήλ διεκδικούν μερίδιο ισοτιμίας σε μια νέα παγκόσμια τάξη, η οποία διαμορφώνεται χωρίς η Δύση, η Δύση μας, η Δύση των φιλελεύθερων ιδεών και των ελεύθερων ανθρώπων, να διαθέτει την ισχύ και τη διάθεση να παρέμβει το ίδιο καθοριστικά.

Θέμα μεγέθους, φυσικά. Μεγέθους ηγεσίας. Μιας ηγεσίας που στη δική μας πλευρά του πλανήτη, φαντάζει ατελής, ασθενής και ατροφική. Από το Οβάλ Γραφείο μέχρι τις Βρυξέλλες, και από το Βερολίνο μέχρι το Παρίσι, το ηγετικό αποτύπωμα της συλλογικής Δύσης παραπέμπει σε συλλογική παρακμή.

Μπλέξαμε. Επειδή η διαδρομή των εθνών και η Ιστορία, ούτε ανέχονται, ούτε συγχωρούν τα κενά.