Εκτός από τον απρόκλητο καταστρεπτικό πόλεμο στην Ουκρανία στις ημέρες μας και τους άλλους, όλους σχεδόν αναίτιους πολέμους στα τελευταία χρόνια, κάθε λίγο, τρομοκράτες σκοτώνουν ή τραυματίζουν ανυποψίαστους συνάνθρωπους μας.
Η έλλειψη ειρήνης δεν είναι πρόβλημα μόνο ανάμεσα σε κράτη, είναι πρόβλημα και στις διαπροσωπικές σχέσεις, Το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζουν πολλοί άνθρωποι είναι οι συγκρούσεις με άλλους συνανθρώπους τους. Συχνές είναι οι συγκρούσεις στην οικογένεια, στον χώρο της εργασίας, στα ποδοσφαιρικά γήπεδα, στη Βουλή κ.ά. Η έλλειψη ειρήνης μεταξύ των ανθρώπων μπορεί να οδηγήσει σε καταστροφικές καταστάσεις. Διαβάζουμε τα δράματα που εκτυλίσσονται συχνά στις οικογένειες, ακόμη και ανθρωποκτονίες. Βλέπουμε απότομη έξαρση της βίας και των εγκλημάτων σ’ όλα τα κοινωνικά στρώματα. Πολλές φορές, ακόμη και οι άνθρωποι στις εκκλησίες προκαλούν προβλήματα και δημιουργούν προστριβές και εντάσεις. Κι αντί να είναι ειρηνοποιοί, πυροδοτούν διαμάχες μεταξύ των ηγετών και των μελών της εκκλησίας. Συχνά, ακούμε θλιβερές ιστορίες διαμαχών και διχασμών στην εκκλησία για θέματα τελείως επουσιώδη. Το έργο του Θεού έχει υποφέρει από ανθρώπους που δημιουργούν διχασμούς και ταραχές επιδιώκοντας προβολή και πρωτοκαθεδρίες, με θλιβερά αποτελέσματα. Δυστυχώς, λίγοι είναι ειρηνοποιοί στην εκκλησία. Λέγεται για έναν ιεροκήρυκα, όταν επέστρεψε σπίτι άκουσε την κόρη του να καβγαδίζει με κάποιες φίλες της και να εκστομίζουν άπρεπα λόγια μεταξύ τους. Ρώτησε, γιατί μαλώνουν. Και η κόρη, με χαμόγελο, του είπε: «Μπαμπά, δεν μαλώνουμε, απλώς παίζουμε εκκλησία!» Κόκκαλο ο ιεροκήρυκας! Είναι λυπηρό όταν τα παιδιά μας επαναστατούν κι απομακρύνονται, όχι μόνο από την εκκλησία αλλά κι από τον Θεό, εξαιτίας ποικίλων σκανδάλων και της ηλεκτρισμένης ατμόσφαιρας που υπάρχει σε εκκλησίες ή σε «χριστιανικές» οικογένειες. Είπε κάποιος: «Η ειρήνη είναι το σήμα κατατεθέν των παιδιών του Θεού. Ένα άτομο που δεν είναι ειρηνοποιός, είτε δεν είναι χριστιανός είτε είναι ασυνεπής χριστιανός. Το άτομο που είναι συνεχώς διχαστικό και εριστικό, δεν είναι σε καλή σχέση με τον Θεό…Μόνο ο Θεός καθορίζει ποια είναι τα παιδιά Του. Είναι αυτοί που έχουν τα χαρακτηριστικά που περιγράφει ο Ιησούς στους Μακαρισμούς».
Η δημιουργία γαλήνιας και ειρηνικής ατμόσφαιρας στην εκκλησία, στην οικογένεια, στην κοινωνία είναι καθήκον κάθε χριστιανού Ο Ιησούς διακήρυξε: «Μακάριοι οι ειρηνοποιοί, γιατί αυτοί θα ονομαστούν γιοι του Θεού» (Ματθ. 5:9). Δεν είπε μακάριοι αυτοί που αγαπούν την ειρήνη, αλλά οι ειρηνοποιοί, επειδή κύριο μέλημά τους είναι η ειρήνη. Κάποιος κληρικός έγραψε: « Για να είσαι ειρηνοποιός πρέπει να γνωρίζεις τον Δοτήρα της ειρήνης. Ο μακαρισμός απευθύνεται στον ειρηνοποιό και όχι στον κατακτητή».
Ο συνειδητός Χριστιανός δημιουργεί ειρηνική ατμόσφαιρα, όπου κι αν βρίσκεται. Δεν επιδιώκει ούτε προκαλεί συγκρούσεις. Η ποιότητα της ζωής μας γίνεται μίζερη, όταν βρισκόμαστε σε σύγκρουση με τους άλλους. Δυστυχώς, πολλοί αρέσκονται να ζουν σε ατμόσφαιρα διαμάχης, αντί σε υγιή ατμόσφαιρα ειρήνης.
Ο μακαρισμός αυτός είναι σημαντικός, επειδή δείχνει στον κόσμο την ποιότητα της πίστης μας. Εκείνοι που δημιουργούν ειρηνικές συνθήκες ονομάζονται γιοι του Θεού. Εμείς είμαστε ειρηνοποιοί ή ταραχοποιοί; Οι καβγατζήδες αμαυρώνουν την εικόνα των ακολούθων του Χριστού. Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει ειρήνη με κάθε τρόπο και κόστος. Επειδή ο Ιησούς είπε: «Μη νομίσετε ότι ήρθα να φέρω ειρήνη πάνω στη γη. Δεν ήρθα να φέρω ειρήνη αλλά διχασμό (κείμενο: μάχαιρα)» (Ματθ. 10:34). Τι εννοούσε ο Ιησούς, ο Άρχοντας τής Ειρήνης, μ’ αυτά τα λόγια; Δεν μπορούμε να ευχαριστήσουμε όλους. Η ειρήνη που ζητά ο Θεός δεν πρέπει να είναι σε βάρος της αλήθειας και της δικαιοσύνης. Δεν πρέπει να ανεχτούμε την αμαρτία, για χάρη της ειρήνης. Ο απόστολος Παύλος προτρέπει στο Ρωμαίους 12:18, «Όσο εξαρτάται από σας, να ζείτε ειρηνικά με όλους τους ανθρώπους». Φυσικά, ορισμένες καταστάσεις το καθιστούν αδύνατο. Ο μεγαλύτερος πόλεμος είναι όταν ο άνθρωπος είναι σε πόλεμο με τον Θεό. «… Όποιος, επομένως, θελήσει να είναι φίλος του κόσμου, γίνεται αυτομάτως εχθρός του Θεού!» (Ιακ. 4:4). Και η ειρήνη με το Θεό επιτυγχάνεται μόνο μέσω του Χριστού. «… έχουμε αποκτήσει ειρήνη με το Θεό μέσω του Κυρίου μας Ιησού Χριστού» (Ρωμαίους 5:1). Πρέπει να επιδιώξουμε να είμαστε ειρηνοποιοί στο σπίτι, στην εκκλησία, με όλους τους ανθρώπους.
Ο μακαρισμός αυτός επηρεάζει:
Α. Τη μαρτυρία μας για τον Χριστό
Δεν μπορούμε να είμαστε αποτελεσματικοί μάρτυρες Χριστού, όταν δημιουργούμε συνεχώς συγκρούσεις με άλλους ανθρώπους. Για χάρη της πίστης μας και την καλή μαρτυρία πρέπει να ασκούμε υπομονή και μακροθυμία και να εμπιστευτούμε στον Ιησού να δώσει τη λύση σε προβληματικές καταστάσεις, παρά να πάρουμε εμείς τις καταστάσεις στα χέρια μας. Επίσης, όταν πούμε κάτι που προκαλεί λύπη στον άλλον ή κάνουμε κάτι λάθος, να το παραδεχτούμε και να ζητήσουμε συγχώρηση και να μην αφήσουμε την υπερηφάνεια να βλάψει τη μαρτυρία μας.
Β. Τη φυσική και ψυχική υγεία μας.
Οι διαμάχες έχουν επίπτωση και στην υγεία μας. Πολλά βασικά όργανα του σώματός μας επηρεάζονται (αρτηριακή πίεση, καρδιά, στομάχι κ.ά,). Μας κυριεύει άγχος για ώρες, ίσως και για ημέρες και για μήνες και χάνουμε τη χαρά όταν βρισκόμαστε σε διαμάχη με κάποιον.
Ο Ιάκωβος στην επιστολή του 4:1-3, μας μιλάει για τρεις πολέμους στους οποίους βρίσκεται ο άνθρωπος.
Ι. Ο πόλεμος με τους άλλους.
Αυτός ο πόλεμος ξεσπά όταν δεν ενεργούμε με χριστιανικό τρόπο προς τους άλλους. Κάθε άνθρωπος έχει ξεχωριστή προσωπικότητα. Πολλές φορές η δική μας προσωπικότητα έρχεται σε σύγκρουση με του άλλου. Είναι λάθος να πιστεύουμε ότι η δική μας προσωπικότητα είναι αψεγάδιαστη. Στην πραγματικότητα κανενός η προσωπικότητά δεν είναι τέλεια. Πρέπει να μάθουμε να εκφράζουμε την αγάπη του Θεού στους άλλους, ακόμη κι αν ο άλλος είναι ψυχρός σαν μάρμαρο απέναντι μας. Αυτό γίνεται όταν υποταχθούμε στον Θεό.
ΙΙ. Πόλεμος με τον εαυτό μας
Αυτός ο πόλεμος προκύπτει, επειδή οι ενέργειές μας δεν εναρμονίζονται με τις χριστιανικές πεποιθήσεις μας. Όσοι πολεμούν με άλλους, φανερώνει ότι οι ίδιοι δεν έχουν καλή σχέση με τον εαυτό τους. Δεν έχουν ειρήνη στην ταραγμένη καρδιά τους, επειδή το πρόβλημα βρίσκεται στην καρδιά τους. Για να είσαι ειρηνοποιός χρειάζεται πρώτα να έχεις ειρηνική σχέση με τον εαυτό σου. Κι αυτό γίνεται αν επιτρέψεις τον Θεό να σου δώσει τη δική Του την ειρήνη.
ΙΙΙ. Πόλεμο με τον Θεό
Δεν είμαστε ειρηνοποιοί, όταν προσπαθούμε εμείς να κυβερνήσουμε τον εαυτό μας, αντί να εμπιστευτούμε τον Θεό να πάρει Εκείνος τον έλεγχο της ζωής μας. Εύκολα λέμε, «ο Θεός είναι ο Κυβερνήτης μου!» αλλά το τιμόνι το κρατάμε εμείς! Ως ότου το παραχωρήσουμε το τιμόνι στον Θεό, θα είμαστε ταραχοποιοί αντί ειρηνοποιοί.
Συνοπτικά, ειρηνοποιός είναι ο πιστός που προσπαθεί, με τη χάρη του Θεού, να συμφιλιώσει τους ανθρώπους πρώτα με τον Θεό κι ύστερα με τους συνανθρώπους τους που βρίσκονται σε διαμάχη. Γι’ αυτό και το έργο του ειρηνοποιού είναι θεϊκό, επειδή ο Θεός είναι η πηγή της ειρήνης και ο Χριστός είναι ο κατεξοχήν ειρηνοποιός. Είναι «ο ΄Αρχοντας Ειρήνης» (Ησαΐας 9:6) και Αυτός μας «δίνει τη δική Του ειρήνη και όχι αυτήν του κόσμου» (Ιωάν. 14:27).