Ήταν ωραία, είπες, κάτι σαν γιορτή
που στήνουν τα κοτσύφια στην αυλή μου.
Τιτιβίζουν ασταμάτητα, γεύονται καρπούς
κι ύστερα σφαίρες χάνονται στους φράχτες.
Τα μεσημέρια ησυχάζουν
λες υποτροπίασε η σιωπή
στο δόλο του ανέμου.
Είναι η ευκολία του να προλαβαίνει τα πουλιά
να τα κρυώνει και τότε
μια ζήλεια ακατανόητη τα κυριεύει:
γιατί αυτός και όχι εμείς.
Τι να απαντήσεις στη σοφία της ψυχής
στου αισθήματος τη δεδηλωμένη
πώς να μιλήσεις για ό,τι σε κατέχει;