και μια πέτρα ευθύνεται προς τη μαλακή της υπόσταση,
ενώ μιλώ,
η νύχτα διατηρείται,
και τ´άδεια δωμάτια με τα φώτα σβηστά, προστίθενται,
χρόνια ακούγονται τεθλασμένα, σαν κοριτσίσιο γέλιο,
κι ένα υδρόπτερο αναλύεται
σε μια θάλασσα από νέφτι.
Λέω,
- είναι καιρός πια, να γίνει
η ζωή μας αλήθεια,
το κρασί να μεγαλώνει
στο γυάλινο δέντρο του,
κι αβρά παλικάρια
να φυτρώνουν ελεύθερα,
δίχως τ´αυγά τους,
κατασκευασμένα,
ελαστικές σπερματίδες σε λανθάνουσες έλικες.
Στον τοίχο πικρή,
μια εικόνα της αγάπης -με
μαρτυρικά από τη βάφτιση -
εσωστρέφεται/
Εκείνες οι μέρες που χάθηκαν μέσα σου,
-τ´ορκίζομαι πάλι-
θα υπάρξουν ξανά,
στο δικό μου κορμί,
με δικά μου μετρήματα.
Konstantinos Loukopoulos
Ήθος της πέτρας
Aνέκδοτη ποιητική συλλογή "Η πτήση και το χιόνι" 2014
* Φωτογραφία αρχείου ΠΕΝΥ ΔΕΛΤΑ, 2019