Η Ειρήνη Μητούδη, εικαστικός, ζωγράφος και διακοσμήτρια, χρησιμοποιεί πινέλα, χρώματα και εικόνες για να συνθέσει το εμπνευσμένο προσωπικό της έργο, με το οποίο έχει καθιερωθεί στους εικαστικούς κύκλους στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Στις δύσκολες σημερινές συνθήκες η «Δύπνοος έκφραση», η εκδοτική συνύπαρξη των δύο δημιουργών, μας παίρνει από το χέρι και οδηγεί τα βήματά μας σε μια πολιτιστική εξέλιξη. Μέσα από αυτή την εικαστική συνομιλία, ο ζωντανός εικαστικός-ποιητικός διάλογος, φέρνει κοντά δυο αυτόνομες εκφραστικές γλώσσες που η καθεμιά ζητά να διεισδύσει μέσα στην άλλη, αλλά παράλληλα διαφυλάττει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά καθεμιάς.
Την εκδήλωση χαιρέτησε εκ μέρους του Δημάρχου Κατερίνης Κ. Κουκοδήμου, ο νομικός κ. Κ. Καραφουλίδης, ο οποίος μεταξύ των άλλων προέτρεψε στο κοινό να "στρέψει" το βλέμμα δίπλα του, στους ντόπιους δημιουργούς, τους δημιουργούς της Κατερίνης, "αποκαθιστώντας την αδικία να αναζητούμε μόνο ξένους", ενώ ο διευθυντής των εκδόσεων ΜΑΤΙ κ. Κυριάκος Προβατίδης, μίλησε για την ειδική αυτή έκδοση που με την παρουσίαση της "ανοίγει" μια σειρά πολιτιστικών εκδηλώσεων με εκθέσεις και βιβλιοπαρουσιάσεις, αρχής γενομένης από την έκδοση ΔΥΠΝΟΟΣ ΕΚΦΡΑΣΗ με παράλληλη έκθεση έργων κολάζ (μέχρι 22/10/2022) της εικαστικού κ. Μητούδη.
Η κ. Ειρήνη Μητούδη, μίλησε για την τέχνη του κολάζ, τα μηνύματα που εκπέμπουν τα έργα της καθώς και για αυτή την εικαστική συνεργασία με τον Κατερινιώτη δημιουργό. Συνδυάζει έντεχνα τη ζωγραφική με το κολάζ, μια μικτή τεχνική που της προσδίδει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά στο εικαστικό της έργο που ταξιδεύουν τον θεατή νοητά στον κόσμο του μη υπαρκτού με αλληγορικές εικόνες γεμάτες μηνύματα και συμβολισμούς, που αλληλεπιδρούν αμφίδρομα.Για εκείνη, είναι πολύ σπουδαίο, τα έργα της να έχουν αλληλεπίδραση με τον θεατή και απολαμβάνει να ακούει από εκείνους, το τι αφουγκράζονται από την θέασή τους.
Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Ολύμπου κ. Γιώργος Χανδόλιας, μίλησε για τις ρίζες του ποιητικού λόγου, από την αρχαιότητα, στο δημοτικό τραγούδι και τους μεγάλους έλληνες ποιητές του 20ου αιώνα, ξεκινώντας τις αναφορές του για την ποίηση του Θεοχάρη Μπικηρόπουλου από τις προηγούμενες ποιητικές συλλογές, που μέσα από την ακολουθία και τη συνέχεια, έφτασαν στη ΔΥΠΝΟΟ ΕΚΦΡΑΣΗ.
Ο κ. Λευτέρης Κηπόπουλος, με τις μπαλάντες του κατέθεσε τις μουσικές επιλογές του προς τέρψιν των παρευρισκομένων, με διασκευές τραγουδιών των BEATLES .
Για το 14ο βιβλίο του και 7η ποιητική συλλογή του μίλησε κλείνοντας τη βραδιά ο Θεοχάρης Μπικηρόπουλος ο οποίος αναφέρθηκε στα χαρακτηριστικά της έκδοσης και την συνεργασία του με την εικαστικό κ. Μητούδη.
Υπέγραψε αντίτυπα του βιβλίου, σύστησε στους Κατερινιώτες την κ Μητούδη και φωτογραφήθηκε με τους παρευρισκόμενους.
Ήταν μια όμορφη πολιτιστική βραδιά που θα αφήσει το αποτύπωμά της στη μνήμη όσων παρακολουθούν τα δρώμενα της πόλης.
Ολόκληρη η ομιλία του Θεοχάρη Μπικηρόπουλου
Ο Εδουάρδο Γκαλεάνο σε ένα κείμενό του έγραψε μεταξύ άλλων, "ότι πολιτισμός είναι ο χώρος, όπου οι άνθρωποι εκφράζουν μέσα από την τέχνη και τα γράμματα, την ανάγκη για κοινωνική επαφή",του «συγχρωτισμού» όπως συνηθίσαμε να λέμε στην εποχή του κορωναιού. Ένας τέτοιος χώρος είναι το Βιβλιοπωλείο ΜΑΤΙ που μας φιλοξενεί απόψε εδώ.
Το βιβλίο «Δύπνοος έκφραση», είναι το 14ο βιβλίο μου και η 7η ποιητική συλλογή, μετά τους “Έρωτες της Ενδορφίνης” που κυκλοφόρησε στην Ιταλία το 2014 και τα Χαικού το 2017.
Στην έκδοση ΔΥΠΝΟΟΣ ΕΚΦΡΑΣΗ περιλαμβάνονται ποιήματα που έχουν εκδοθεί στην Ιταλία και ποιήματα που δημοσιεύθηκαν σε συλλογικούς τόμους στην Ελλάδα και την Ιταλία.
Τα υπόλοιπα είναι ποιήματα των τελευταίων ετών, τα οποία επέλεξε η κ Μητούδη. Ηταν κατά κάποιο τρόπο λυτρωτικό να τα επιλέξει κάποιος άλλος -η κ. Μητούδη εν προκειμένου- , γιατί δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσεις κάποιο από τα «παιδιά» σου ως καλύτερο. Εμπιστεύτηκα το ένστικτό της, ως αναγνώστριας, καθώς το βιβλίο αποφάσισα να μην είναι μονοθεματικό.
Ήταν έκπληξη γιατί επέλεξε ποιήματα υπαρξιακά, ποιήματα διαμαρτυρίας, ποιήματα ερωτικά, ποιήματα σημειολογικά και κοινωνικά οπότε περιλαμβάνονται ποιήματα από όλο το θεματικό φάσμα αυτών που με εμπνέουν, με απασχολούν και για τα οποία γράφω.
Η πρώτη γλώσσα, που χρησιμοποίησε ο άνθρωπος στην ανάγκη του να εκφραστεί πληρέστερα ήταν η ζωγραφική όπως αποδεικνύεται από τις πρώτες σπηλαιογραφίες. Ακολούθησε η γραφή. Η γλώσσα.
Και οι εικόνες και η γραφή, είναι τέχνες παράλληλες, με την ιστορία του ανθρώπου.
Μέσα στο βιβλίο θα δείτε ξεφυλλίζοντας τις σελίδες, τα ευφάνταστα κολάζ της κ. Μητούδη που εκπέμπουν τα δικά της μηνύματα
Αυτό που ακόμη προσωπικά δεν έχω ξεκαθαρίσει, είναι αν τα εικαστικά της κ Μητούδη επεκτείνονται στην επαγγελματική της ενασχόληση, τη διακόσμηση και την αισθητική της ή αν η διακόσμηση επεκτείνεται στην τέχνη του κολάζ…
Δε μπορώ να μη επισημάνω πως θαυμάζω την αφοσίωσή της και στα δύο, καθώς υπάρχει κοινός παρανομαστής, η αισθητική και το ωραίο. Αυτό το ωραίο που όλοι επιζητούμε είτε για το χώρο μας, είτε για το μέσα μας.
Ο αρχαίος ποιητής, Σιμωνίδης ο Κείος, 556-468 π.Χ., είπε ότι: "Η ζωγραφική είναι ποίηση που σωπαίνει και η ποίηση είναι ζωγραφική που μιλάει".( Την μεν ζωγραφίαν ποίησιν σιωπώσαν, την δε ποίησιν ζωγραφίαν λαλούσαν).
Από την πρώτη μου ποιητική συλλογή, ΚΑΤΙ ΣΤΙΓΜΕΣ(1992)περιλαμβάνονται ήδη ζωγραφιές και σχέδια δικά μου και στις επόμενες συλλογές επίσης δικές μου ζωγραφιές αλλά και φίλων ζωγράφων, συνδέοντας την ποίηση με τη ζωγραφική.
Το ίδιο έγινε με το βιβλίο ΔΥΠΝΟΟΣ ΕΚΦΡΑΣΗ όπου κι εδώ έχουμε τη συνύπαρξη λέξεων και εικόνων, αυτή τη φορά με τα κολάζ.
Στις μέρες μας είναι σε εξέλιξη θα ΄λεγα μια άνιση μάχη μεταξύ των λέξεων και των εικόνων/φωτογραφιών.
Μεγάλος αντίπαλος η εικόνα.
Η συνύπαρξη στην έκδοση αυτή με τα κολάζ (και τις ζωγραφιές όπως έκανα στα προηγούμενα βιβλία μου), προσπαθεί να γεφυρώσει αυτό το χάσμα διεκδικώντας λιγότερες απώλειες των λέξεων από τις εικόνες, κάνοντας και το βιβλίο πιο ελκυστικό και με εικαστικό ενδιαφέρον !
Ζούμε λοιπόν στην εποχή της εικόνας και ήταν εξαιρετική ιδέα, μέσα από το βιβλίο ΔΥΠΝΟOΣ ΕΚΦΡΑΣΗ πέρα από λέξεις να υπάρχουν και εικόνες. Ποίηση και κολάζ. Τα κολάζ της κ Μητούδη.
Σε έκθεση εικαστικών στο ΓΥΑΛΙΝΟ στη Θεσσαλονίκη (ΕΠΙΜΟΝΗ ΤΕΧΝΗ)θαύμασα τις δημιουργίες, γλυπτά και ζωγραφιές, αλλά είδα τα κολάζ και από τη μια ήρθαν στο μυαλό του τα κολάζ του Ελύτη και από την άλλη, το μήνυμα που «φώναζε» το κολάζ της κ. Μητούδη που είχε να κάνει με τα ΜΜΕ και την είδηση. Προφανώς αντιλήφθηκε την περιέργεια μου και μέσα από τη συζήτηση φτάσαμε σε αυτή την απρόσμενη αλλά εξαιρετική συνεργασία. Όχι ότι έχουν λυθεί οι απορίες μου, δεν είμαι σίγουρος αν έχω καταλάβει την τεχνική της, αλλά το ζητούμενο είναι το μήνυμα. Η εικόνα. Οι συνειρμοί.
Όπως γράφει στον πρόλογο του βιβλίου μας, η ιδρύτρια της Λέσχης Κολάζ Θεσσαλονίκης κ.Dorothée Mesander, η Ειρήνη Μητούδη «εκφράζει τον εσωτερικό της κόσμο με το λεγόμενο «αναλογικό κολάζ». Τα κολάζ της ξεχωρίζουν και εντυπωσιάζουν. Έντονα επηρεασμένη από τον σύγχρονο και αστικό τρόπο ζωής, η Ειρήνη Μητούδη οδηγεί τον θεατή στον σουρεαλιστικό χάρτινο κόσμο της, προσκαλώντας μας να κοιτάξουμε πέρα από την εικόνα όπως τη γνωρίζουμε και να ερμηνεύσουμε τα μηνύματα που μεταφέρει».
Οι συμμετοχές της κ. Μητούδη σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα, τη Ζυρίχη, τη ΝΥ, τα Σκόπια, είναι απόρροια της αγάπης στην τέχνη αλλά και της αναγνώρισης του έργου της καθώς πρόκειται για μια κορυφαία στο είδος της δημιουργό του σύγχρονου κολάζ στη χώρα μας.
Για την ιστορία το collage το επινόησε ο Georges Braque το 1912, και δύο χρόνια αργότερα το 1914, με ένα ιδιότυπο έργο μεικτής τεχνικής ζωγραφικής και κολάζ, με τίτλο το «Κεφάλι» ο Pablo Picasso μας εισάγει στα μυστήρια του κυβισμού και προσελκύει την προσοχή σε αυτό που ξέρουμε πλέον ως κολάζ.
Φτάνουμε στο 1936 στην “Α’ Διεθνή Υπερρεαλιστική Έκθεση των Αθηνών” όπου ο Οδυσσέας Ελύτης παρουσίασε για πρώτη φορά ζωγραφικούς πίνακες με τη λεγόμενη τεχνική της χαρτοκολλητικής (collage) κι έτσι γίνεται ευρύτερα γνωστή αυτή η τέχνη στη χώρα μας.
Τόσο η ποίηση όσο και το κολάζ, είναι τέχνες έκφρασης της ψυχής και της περιπέτειας που βιώνει ο δημιουργός, από την εσωτερική ανάγκη να εκφραστεί.
Να εκφράσει αυτό που νοιώθει την ανάγκη να πει, το ωραίο, την αισθητική, το όνειρο, τα συναισθήματα, την ευαισθησία και την ευγένεια που τόσο λείπουν από την εποχή μας. Μέσα στο βιβλίο μας, υπάρχει αυτή η συνύπαρξη γεμάτη αρμονία.
Η τέχνη λοιπόν ενώνει και πρέπει να ενώνει για να γίνεται ο κόσμος πιο υποφερτός και η ζωή πιο όμορφη.
Η τέχνη επίσης είναι μια σημαντική αιτία αλληλεπιδράσεων και συνδέσεων μεταξύ των ανθρώπων.
Είτε μεταξύ των δημιουργών όπως γίνεται με την κ. Μητούδη και απόψε με την υποκριτική του κ. Χανδόλια με τις απαγγελίες του και τη μουσική του κ. Κηπόπουλου, είτε μεταξύ δημιουργών με τους αναγνώστες που χαρακτηρίζονται από πολιτιστικές ευαισθησίες και ενδιαφέροντα, -όπως γίνεται απόψε με όλους εσάς, σε αυτή την ωραία συνάντησή μας.
Έχει απόλυτο δίκιο ο Διονύσης Σαββόπουλος που λέει ότι «οι παρέες γράφουν ιστορία»…
Αγαπητοί φίλοι και φίλες,
Οι τέχνες μπορούν να μας εξευμενίσουν, να μας αφυπνίσουν, να μας υπενθυμίσουν από πού ερχόμαστε και την ευθύνη μας για το που πάμε, που θα πάμε και που θα οδηγήσουμε τη νέα γενιά.
Ο πολιτισμός δεν κληρονομείται μόνο, αλλά και παράγεται.
Στον πολιτισμό υπάρχει το πριν και το μετά. Άρα υπάρχει συνέχεια.
Με αυτή την έκδοση, ταπεινά, πασχίζουμε να γίνουμε κι εμείς ένας κρίκος της αλυσίδας της πολιτιστικής μας συνέχειας.
Όσον αφορά το λόγο, τη λογοτεχνία, για να έχει το ποίημα την αξία του πρέπει να υπερβαίνει το δημιουργό.
Έτσι θα μεταλαμπαδευτεί, έτσι θα επιβιώσει στο χρόνο.
Κι αυτό είναι το ζητούμενο από τον δημιουργό. Η διαχρονικότητα.
Το ασυνείδητο ξεκινάει από τις κρύπτες του μυαλού και απλώνεται στο συλλογικό ασυνείδητο. Το ατομικό βίωμα, η έμπνευση μέσα από το ποίημα -πρέπει να- γίνεται καθολικό, συλλογικό, για να ενδιαφέρει και να γίνει διαχρονικό. Ποιον ενδιαφέρει άλλωστε ένα ατομικό βίωμα; Αυτό που ενδιαφέρει είναι το μήνυμα, ο κοινός τόπος.
Η ταύτιση του δημιουργού με τον αναγνώστη μέσα από το ποίημα.
Οι μελέτες λένε ότι μας αρέσουν τα βιβλία, που μας αγγίζουν, αυτά με τα οποία ταυτιζόμαστε, αυτά νοιώθουμε ότι αφορούν κι εμάς με μια αίσθηση «ντε ζα βου». Ότι τα έχουμε ζήσει κι εμείς.
Τόσο ένα ποίημα όσο κι ένα κολάζ αναδύονται από τα έγκατα της ψυχής και του μυαλού, αναδύονται από τις νίκες, τις ήττες, το φως, τις σκιές, τις απώλειες, το ανεκπλήρωτο, το μυστήριο, τα αναπάντητα ερωτήματα, μέσα από τρομερές διεργασίες, τη στιγμή της δημιουργίας και που κανείς δε μπορεί να αντιληφθεί και ο δημιουργός ίσως ξεχάσει με το πέρασμα του χρόνου.
Αυτά όμως μπορούν να αγγίξουν τον αναγνώστη που βρίσκει καταφύγιο στην ποίηση και στις τέχνες γενικότερα.
Η τέχνη λοιπόν ενώνει και πρέπει να ενώνει για να γίνεται ο κόσμος πιο υποφερτός και η ζωή πιο όμορφη.
Και οι εικόνες και η γραφή, είναι τέχνες παράλληλες, με την ιστορία του ανθρώπου.
Μέσα στο βιβλίο θα δείτε ξεφυλλίζοντας τις σελίδες, τα ευφάνταστα κολάζ της κ. Μητούδη που εκπέμπουν τα δικά της μηνύματα
Αυτό που ακόμη προσωπικά δεν έχω ξεκαθαρίσει, είναι αν τα εικαστικά της κ Μητούδη επεκτείνονται στην επαγγελματική της ενασχόληση, τη διακόσμηση και την αισθητική της ή αν η διακόσμηση επεκτείνεται στην τέχνη του κολάζ…
Δε μπορώ να μη επισημάνω πως θαυμάζω την αφοσίωσή της και στα δύο, καθώς υπάρχει κοινός παρανομαστής, η αισθητική και το ωραίο. Αυτό το ωραίο που όλοι επιζητούμε είτε για το χώρο μας, είτε για το μέσα μας.
Ο αρχαίος ποιητής, Σιμωνίδης ο Κείος, 556-468 π.Χ., είπε ότι: "Η ζωγραφική είναι ποίηση που σωπαίνει και η ποίηση είναι ζωγραφική που μιλάει".( Την μεν ζωγραφίαν ποίησιν σιωπώσαν, την δε ποίησιν ζωγραφίαν λαλούσαν).
Από την πρώτη μου ποιητική συλλογή, ΚΑΤΙ ΣΤΙΓΜΕΣ(1992)περιλαμβάνονται ήδη ζωγραφιές και σχέδια δικά μου και στις επόμενες συλλογές επίσης δικές μου ζωγραφιές αλλά και φίλων ζωγράφων, συνδέοντας την ποίηση με τη ζωγραφική.
Το ίδιο έγινε με το βιβλίο ΔΥΠΝΟΟΣ ΕΚΦΡΑΣΗ όπου κι εδώ έχουμε τη συνύπαρξη λέξεων και εικόνων, αυτή τη φορά με τα κολάζ.
Στις μέρες μας είναι σε εξέλιξη θα ΄λεγα μια άνιση μάχη μεταξύ των λέξεων και των εικόνων/φωτογραφιών.
Μεγάλος αντίπαλος η εικόνα.
Η συνύπαρξη στην έκδοση αυτή με τα κολάζ (και τις ζωγραφιές όπως έκανα στα προηγούμενα βιβλία μου), προσπαθεί να γεφυρώσει αυτό το χάσμα διεκδικώντας λιγότερες απώλειες των λέξεων από τις εικόνες, κάνοντας και το βιβλίο πιο ελκυστικό και με εικαστικό ενδιαφέρον !
Ζούμε λοιπόν στην εποχή της εικόνας και ήταν εξαιρετική ιδέα, μέσα από το βιβλίο ΔΥΠΝΟOΣ ΕΚΦΡΑΣΗ πέρα από λέξεις να υπάρχουν και εικόνες. Ποίηση και κολάζ. Τα κολάζ της κ Μητούδη.
Σε έκθεση εικαστικών στο ΓΥΑΛΙΝΟ στη Θεσσαλονίκη (ΕΠΙΜΟΝΗ ΤΕΧΝΗ)θαύμασα τις δημιουργίες, γλυπτά και ζωγραφιές, αλλά είδα τα κολάζ και από τη μια ήρθαν στο μυαλό του τα κολάζ του Ελύτη και από την άλλη, το μήνυμα που «φώναζε» το κολάζ της κ. Μητούδη που είχε να κάνει με τα ΜΜΕ και την είδηση. Προφανώς αντιλήφθηκε την περιέργεια μου και μέσα από τη συζήτηση φτάσαμε σε αυτή την απρόσμενη αλλά εξαιρετική συνεργασία. Όχι ότι έχουν λυθεί οι απορίες μου, δεν είμαι σίγουρος αν έχω καταλάβει την τεχνική της, αλλά το ζητούμενο είναι το μήνυμα. Η εικόνα. Οι συνειρμοί.
Όπως γράφει στον πρόλογο του βιβλίου μας, η ιδρύτρια της Λέσχης Κολάζ Θεσσαλονίκης κ.Dorothée Mesander, η Ειρήνη Μητούδη «εκφράζει τον εσωτερικό της κόσμο με το λεγόμενο «αναλογικό κολάζ». Τα κολάζ της ξεχωρίζουν και εντυπωσιάζουν. Έντονα επηρεασμένη από τον σύγχρονο και αστικό τρόπο ζωής, η Ειρήνη Μητούδη οδηγεί τον θεατή στον σουρεαλιστικό χάρτινο κόσμο της, προσκαλώντας μας να κοιτάξουμε πέρα από την εικόνα όπως τη γνωρίζουμε και να ερμηνεύσουμε τα μηνύματα που μεταφέρει».
Οι συμμετοχές της κ. Μητούδη σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα, τη Ζυρίχη, τη ΝΥ, τα Σκόπια, είναι απόρροια της αγάπης στην τέχνη αλλά και της αναγνώρισης του έργου της καθώς πρόκειται για μια κορυφαία στο είδος της δημιουργό του σύγχρονου κολάζ στη χώρα μας.
Για την ιστορία το collage το επινόησε ο Georges Braque το 1912, και δύο χρόνια αργότερα το 1914, με ένα ιδιότυπο έργο μεικτής τεχνικής ζωγραφικής και κολάζ, με τίτλο το «Κεφάλι» ο Pablo Picasso μας εισάγει στα μυστήρια του κυβισμού και προσελκύει την προσοχή σε αυτό που ξέρουμε πλέον ως κολάζ.
Φτάνουμε στο 1936 στην “Α’ Διεθνή Υπερρεαλιστική Έκθεση των Αθηνών” όπου ο Οδυσσέας Ελύτης παρουσίασε για πρώτη φορά ζωγραφικούς πίνακες με τη λεγόμενη τεχνική της χαρτοκολλητικής (collage) κι έτσι γίνεται ευρύτερα γνωστή αυτή η τέχνη στη χώρα μας.
Τόσο η ποίηση όσο και το κολάζ, είναι τέχνες έκφρασης της ψυχής και της περιπέτειας που βιώνει ο δημιουργός, από την εσωτερική ανάγκη να εκφραστεί.
Να εκφράσει αυτό που νοιώθει την ανάγκη να πει, το ωραίο, την αισθητική, το όνειρο, τα συναισθήματα, την ευαισθησία και την ευγένεια που τόσο λείπουν από την εποχή μας. Μέσα στο βιβλίο μας, υπάρχει αυτή η συνύπαρξη γεμάτη αρμονία.
Η τέχνη λοιπόν ενώνει και πρέπει να ενώνει για να γίνεται ο κόσμος πιο υποφερτός και η ζωή πιο όμορφη.
Η τέχνη επίσης είναι μια σημαντική αιτία αλληλεπιδράσεων και συνδέσεων μεταξύ των ανθρώπων.
Είτε μεταξύ των δημιουργών όπως γίνεται με την κ. Μητούδη και απόψε με την υποκριτική του κ. Χανδόλια με τις απαγγελίες του και τη μουσική του κ. Κηπόπουλου, είτε μεταξύ δημιουργών με τους αναγνώστες που χαρακτηρίζονται από πολιτιστικές ευαισθησίες και ενδιαφέροντα, -όπως γίνεται απόψε με όλους εσάς, σε αυτή την ωραία συνάντησή μας.
Έχει απόλυτο δίκιο ο Διονύσης Σαββόπουλος που λέει ότι «οι παρέες γράφουν ιστορία»…
Αγαπητοί φίλοι και φίλες,
Οι τέχνες μπορούν να μας εξευμενίσουν, να μας αφυπνίσουν, να μας υπενθυμίσουν από πού ερχόμαστε και την ευθύνη μας για το που πάμε, που θα πάμε και που θα οδηγήσουμε τη νέα γενιά.
Ο πολιτισμός δεν κληρονομείται μόνο, αλλά και παράγεται.
Στον πολιτισμό υπάρχει το πριν και το μετά. Άρα υπάρχει συνέχεια.
Με αυτή την έκδοση, ταπεινά, πασχίζουμε να γίνουμε κι εμείς ένας κρίκος της αλυσίδας της πολιτιστικής μας συνέχειας.
Όσον αφορά το λόγο, τη λογοτεχνία, για να έχει το ποίημα την αξία του πρέπει να υπερβαίνει το δημιουργό.
Έτσι θα μεταλαμπαδευτεί, έτσι θα επιβιώσει στο χρόνο.
Κι αυτό είναι το ζητούμενο από τον δημιουργό. Η διαχρονικότητα.
Το ασυνείδητο ξεκινάει από τις κρύπτες του μυαλού και απλώνεται στο συλλογικό ασυνείδητο. Το ατομικό βίωμα, η έμπνευση μέσα από το ποίημα -πρέπει να- γίνεται καθολικό, συλλογικό, για να ενδιαφέρει και να γίνει διαχρονικό. Ποιον ενδιαφέρει άλλωστε ένα ατομικό βίωμα; Αυτό που ενδιαφέρει είναι το μήνυμα, ο κοινός τόπος.
Η ταύτιση του δημιουργού με τον αναγνώστη μέσα από το ποίημα.
Οι μελέτες λένε ότι μας αρέσουν τα βιβλία, που μας αγγίζουν, αυτά με τα οποία ταυτιζόμαστε, αυτά νοιώθουμε ότι αφορούν κι εμάς με μια αίσθηση «ντε ζα βου». Ότι τα έχουμε ζήσει κι εμείς.
Τόσο ένα ποίημα όσο κι ένα κολάζ αναδύονται από τα έγκατα της ψυχής και του μυαλού, αναδύονται από τις νίκες, τις ήττες, το φως, τις σκιές, τις απώλειες, το ανεκπλήρωτο, το μυστήριο, τα αναπάντητα ερωτήματα, μέσα από τρομερές διεργασίες, τη στιγμή της δημιουργίας και που κανείς δε μπορεί να αντιληφθεί και ο δημιουργός ίσως ξεχάσει με το πέρασμα του χρόνου.
Αυτά όμως μπορούν να αγγίξουν τον αναγνώστη που βρίσκει καταφύγιο στην ποίηση και στις τέχνες γενικότερα.
Η τέχνη λοιπόν ενώνει και πρέπει να ενώνει για να γίνεται ο κόσμος πιο υποφερτός και η ζωή πιο όμορφη.
Σας ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
%20(4%20of%2088).jpg)
%20(9%20of%2088).jpg)
%20(13%20of%2088).jpg)
%20(14%20of%2088).jpg)
%20(15%20of%2088).jpg)
%20(16%20of%2088).jpg)
%20(17%20of%2088).jpg)
%20(19%20of%2088).jpg)
%20(24%20of%2088).jpg)
%20(25%20of%2088).jpg)
%20(26%20of%2088).jpg)
%20(27%20of%2088).jpg)
%20(28%20of%2088).jpg)
%20(30%20of%2088).jpg)
%20(31%20of%2088).jpg)
%20(32%20of%2088).jpg)
%20(39%20of%2088).jpg)
%20(62%20of%2088).jpg)
%20(66%20of%2088).jpg)
%20(69%20of%2088).jpg)
%20(86%20of%2088).jpg)
%20(88%20of%2088).jpg)
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ από:
https://www.pierianews.gr
Οδηγός Πιερίας
OlymposVoice.blogspot.com