ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ εφ΄όλης της ύλης στο OlymposVoice.blogspot.com της σοπράνο, ηθοποιού και ποιήτριας ΧΑΡΑΣ ΚΑΛΑΤΖΙΔΟΥ

ΧΑΡΑ  ΚΑΛΑΤΖΙΔΟΥ 

Επιμέλεια:
Θεοχάρης Μπικηρόπουλος
Συγγραφέας-Blogger

Μια απολαυστική συνέντευξη για την οποία δε χρειάζεται πρόλογος. Είναι χειμαρρώδης, απολαυστική, ενημερωτική, από μια προσωπικότητα που τιμά την Ελλάδα και την Πιερία, λίγο πριν την ελληνική πρεμιέρα στο project ΣΜΥΡΝΗ -ΑΘΗΝΑ -ΠΑΡΙΣΙ, στο χώρο της Αρχαίας Πύδνας στις 11 Αυγούστου...
ΧΑΡΑ ΚΑΛΑΤΖΙΔΟΥ. Από τον Μακρύγιαλο, πολίτισσα του κόσμου...

Κατ΄αρχήν μιλήστε μας για την καταγωγή σας!

Οι παππούδες ήρθαν με την καταστροφή από την Φάτσα του Πόντου.Η προγιαγιά από τη μαμά καταγόταν από τη Σμύρνη και τη Θράκη.Εγώ γεννήθηκα στον Μακρύγιαλο ούτε καν σε κλινική της Κατερίνης καθώς η μαμά ήταν φοβιτσιάρα. Η καταγωγή από τα χώματα που τίμησαν οι Πόντιοι και ατίμασαν αυτοί που δρομολόγησαν την γενοκτονία των Ποντίων, μου έδινε από παιδί μια παθιασμένα μαχητική συμπεριφορά απέναντι στην αδικία.Η γιαγιά Χαρίκλεια που έχω το όνομά της δεν μιλούσε ποτέ για αυτά κ ποτέ δεν κλαιγόταν. Καθοταν σιωπηλή κι έτσι την θυμάμαι μέχρι τα βαθιά της γεράματα. Το ότι γεννήθηκα εκεί που περπάτησε πολέμησε τους αντιπάλους της και δολοφονήθηκε η Ολυμπιάδα (για την οποία γράφω εδώ και ένα χρόνο ένα βιβλίο), μου έδινε πάντα την αίσθηση της περηφάνιας και της τραγικότητας.

Πότε φύγατε από το Μακρύγιαλο; Για τις σπουδές σας ή νωρίτερα;

 Έφυγα στα 18 όταν πέρασα γαλλική φιλολογία στην Θεσσαλονίκη. Ήμουν ήδη όμως φευγάτη,  διότι ζούσα από πολύ μικρή σε έναν δικό μου κόσμο μέσα στα βιβλία και την μουσική.Το παράξενο είναι βέβαια ότι αυτό το δεύτερο έφτανε μέχρι τον Καζαντζίδη και ενίοτε την ροκ μια και είχα από τα 15 ξεκινήσει κλασική κιθάρα στο Δημοτικό Ωδείο της Κατερίνης…

Τα καλλιτεχνικά σας βήματα πως ξεκίνησαν; Παράλληλα με τις σπουδές σας;

Η φτηνή μου κιθάρα των δεκαπέντε χρονών και η διοργάνωση φεστιβάλ τραγουδιού τα καλοκαίρια στην γειτονιά μου ήταν μια σπίθα που έγινε αργότερα φωτιά.Φωτιά άναψε όταν τελειώνοντας την σχολή πήγα στη Γαλλία για ένα μεταπτυχιακό και γυρνώντας πέρασα από την Ιταλία και εντελώς ενστικτώδικα αγόρασα μερικές κασέτες με την Μαρία Κάλλας στην Νόρμα. Καταλυτικό το άκουσμα της Casta Diva…Φούσκωνε η ψυχή μου σαν αερόστατο. Πριν η Θεα Μαρία φτάσει στο κόντρα σι ύφεση νόμιζα θα πετάξω θα εκσφενδονιστώ έξω από το λεωφορείο με το οποίο γυρνούσα από το Μιλάνο και θα επιστρέψω στο χωριό μου πετώντας πάνω από τις θάλασσες... Ωωω είπα μέσα μου είμαι σίγουρη μπορώ κι εγώ να το κάνω αυτό!!Είκοσι χρονών τότε δούλευα σε μια ταβέρνα τραγουδώντας σμυρνέικα και λαϊκά για να αγοράσω την κιθάρα μου.Ξαφνικά δήλωσα παραίτηση.Ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού με ρώτησε γιατί φεύγω και του είπα θέλω να γίνω σαν την Μαρία Κάλλας!

"Μα εσύ κοπέλα μου είσαι ένα φτωχό κορίτσι, δεν είναι για μας τους φτωχούς αυτά…"

Μ'αυτό που μου είπατε τώρα το χειροτερέψατε…Πείσμωσα πιο πολύ" ,του απάντησα.
 
Το πλούσιο βιογραφικό σας προκαλεί θαυμασμό. Σοπράνο, ηθοποιός, κιθαρίστα, περφόρμερ, τραγουδίστρια, ποιήτρια, εικαστικός… Εξηγείστε μας πως κατακτήσατε όλες αυτές τις γνώσεις και τις δεξιότητες; Παράλληλα;

 Ήταν λίγο σα ντόμινο, σαν καραμπόλα.

Μπήκα στην γαλλική φιλολογία και συνέχισα την κιθάρα παίρνοντας πτυχίο! Όμως επειδή ήθελα να μοιάσω της Κάλλας (!!!) ξεκίνησα και τραγούδι και έδωσα εξετάσεις ταυτόχρονα στην Δραματική σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος. Στους 200 περνούσαν οι δέκα μετά βίας τότε. Οι γονείς μου αγανάκτησαν,  φοβόντουσαν ότι δεν θα τελειώσω το Πανεπιστήμιο, δε θα γίνω καθηγήτρια και θα πεινάσω συνεπώς."Πολλά καρπούζια κάτω από μια μασχάλη παιδάκι μου, πού θα πάει αυτή η ιστορία με σένα", έλεγε ο μπαμπάς Μιλτιάδης. Ειχαν και μια κρυφή ελπίδα ότι δε θα περάσω στη δραματική σχολή. Τόσοι λίγοι που περνάνε σιγά μην περάσει το παιδάκι μας…Σάμπως και είδε θέατρο ποτέ της… Έλα όμως που πέρασα και μου ήταν αδύνατο να σταματήσω!!! Ήταν σα να υπήρχε μέσα μου μια φωνή και φώναζε: Έλα έλα άργησες τρέχα και κει, κάνε κι αυτό… Θυμάμαι ότι ήμουν στα πρόθυρα της υπερκόπωσης επί μονίμου βάσεως. Ευτυχώς είχα το χωριουδάκι μου επέστρεφα στη θαλασσίτσα μου και στον Όλυμπο κάθε που κόντευα να πέσω κάτω. Βέβαια ο δρόμος ήταν στρωμένος με αγκάθια και ενίοτε επικίνδυνα αγκάθια...Μπήκα στο κρατικό ωδείο να σπουδάσω τραγούδι. Εκανα το σταυρό μου που ήταν δωρεάν και δεν χρειαζόταν να πληρώνω διότι ήδη πλήρωνα το Νέο Ωδείο για να κάνω κιθάρα με ένα αστέρι δάσκαλο που ήταν ο Κώστας Κοτσιώλης. Δε θέλω να μακρηγορήσω και να πω πόση κούραση ψυχής και απογοήτευση μέχρι να βρω τον σωστό δάσκαλο. Πόσο κακή συμπεριφορά συνάντησα σε προηγούμενους δασκάλους που είχα.Πόσο κάποιοι δάσκαλοι νόμισαν ότι επειδή κέρδισαν ένα διαγωνισμό και είχαν ένα δύο βραβεία και μεγάλωσαν σε ένα αστικό άνετο σπιτικό που τους παρείχε ασφάλεια είχαν και το δικαίωμα να απαξιώνουν ένα παιδί σαν και μένα που δεν τα είχε όλα αυτά και έπρεπε να δουλεύει ταυτόχρονα για να μπορεί να πληρώνει τους ίδιους και τα ωδεία κλπ.Νόμιζα πως γλίτωσα από κακές συμπεριφορές όταν μπήκα στο κρατικό ωδείο για να κάνω τραγούδι! Για κακή μου τύχη όμως οι δάσκαλοι εκεί είχαν τέτοια εμπάθεια και ανταγωνισμό μεταξύ τους...Όταν ένοιωσα ότι η δασκάλα μου δεν με προχωράει σωστά (οι περισσότεροι δάσκαλοι εκεί είχαν πάρει την θέση με μέσον πχ δίδασκε πριν η δασκάλα τους και μετά αυτή που ήταν η χαϊδεμένη της, τοποθετούνταν στο πόστο της προηγούμενης !!!)

Ζήτησα να αλλάξω λοιπόν δάσκαλο…Έγινε χαλασμός!! Δεν άρεσε καθόλου στη δασκάλα μου και μου επιτέθηκε λεκτικά με απίστευτη υποτίμηση, καθώς και στον καημένο καθηγητή που ανέλαβε να με βοηθήσει.Για μια νεαρή κοπέλα που ψάχνει τον δρόμο της είναι απίστευτα αγχωτικό αυτό.Η φωνή είναι ένα δύσκολο μονοπάτι. Η γυναικεία φωνή χωρίζεται σε σοπράνο που εχει πιο λεπτό και αέρινο χρώμα με ψηλές νότες και σε μέτζο σοπράνο που έχει πιο ζεστό χρώμα και άλλοτε εξίσου ψηλές νότες... Είναι και η άλτο, πιο βαθιά γυναικεία φωνή. Κάποιες φορές ευτυχώς όχι τόσο συχνά δεν είναι εύκολο να καταλάβουν ότι είσαι μέτζο και άλλος δάσκαλος υποστηρίζει ότι πρέπει να τραγουδήσεις πχ Κάρμεν αλλά ο άλλος λέει όχι είναι λυρική πρέπει να τραγουδήσει Μιμή(ρόλος από τους Μποέμ του Πουτσίνι) κλπ.

Πρέπει να βρει κανείς το ρεπερτόριο που ταιριάζει στο χρώμα και τις δυνατότητες της φωνής.Εγώ παρότι στην αρχή ήμουν εντυπωσιασμένη με την όπερα μετά ερωτεύτηκα πιο ελαφριά είδη μουσικού θεάτρου όπως η Οπερέτα και το Καμπαρέ (είδος μουσικής του μεσοπολέμου) μιας και αγαπούσα πολύ τον χορό (έκανα μπαλέτο συν μοντέρνο και μετά φλαμένκο)και στράφηκα προς τα εκεί αφού πήρα το δίπλωμα Μονωδίας. Η επιτυχία μου στην οντισιόν της Λυρικής βέβαια το 2000 με απογείωσε προς αυτή την κατεύθυνση.Μέσα εκεί ερμήνευσα ρόλους οπερέτας και εκτός Λυρικής διοργάνωνα παραστάσεις με μουσική καμπαρέ και μιούζικαλ και τραγούδια από τό ελληνικό θέατρο και τον κινηματογράφο! Μέχρι το 2010 είχα γίνει πολύ αγαπητή στο αθηναϊκό κοινό και ήμουν από τις βετεράνους στο είδος αυτό. Δύσκολο εγχείρημα!

 Έπρεπε να δουλεύω ασταμάτητα κρατώντας το σώμα σε τέλεια φυσική κατάσταση και τη φωνή φρέσκια και δυναμική να μπορεί να τραγουδά αλλά και να μιλάει με υποκριτική δύναμη, στο κοινό! Το 2010 ήταν ορόσημο για μένα, καθώς κυκλοφόρησα μόνη μου χωρίς εταιρία το προσωπικό μου άλμπουμ με δική μου μουσική και στίχους."Φεγγάρι φεγγαράκι μου".

 Το πρωτοπαρουσίασα,  πού αλλού; Στην Επισκοπή την αγαπημένη μου αυτή αρχαιολογική ενεργειακή τοποθεσία. Εκει όπου το 2005 όταν η αρχαιολόγος Ευτέρπη Μαρκή που έβγαλε το κάστρο αυτό στην επιφάνεια μετά από χρόνια δουλειάς συνέπραξε μαζί μου και δανειζόμενη την φωνή μου περιέγραφε με τον προτζεκτορά της όλη την ιστορία του μνημείου. Έκανα από κείνη τη χρονιά αρκετές εμφανίσεις στον χώρο -οι περισσότερες αφιλοκερδώς- και πάντα μου έδινε ενέργεια και δύναμη! Γιατί ήξερα ότι κάπου εδώ ο άνανδρος Κάσσανδρος έδωσε την αγαπημένη μου Ολυμπιάδα βορά στον όχλο για λιθοβολισμό!!!

Τώρα σχετικά με την ποίηση,  μου έβγαινε αυθόρμητα από τα επτά μου που ξεκίνησα να γράφω. Σελίδες ολόκληρες χωρίς να το θεωρώ ότι κάνω κάτι ιδιαίτερο. Ήταν η φύση μου έτσι. Μετά από μια βόλτα στου Μακρυγιάλου τα δρομάκια, γυρνούσα και έγραφα. Τα καλοκαίρια απέναντι απ΄ το σπίτι μου στη μικρή αλάνα διοργάνωνα διαγωνισμούς τραγουδιού και το βράδυ έγραφα τις εντυπώσεις ποιητικά.

Πηγαίναμε εκδρομή με το σχολείο και όταν δεν έπαιζα μπάλα με τα αγόρια έγραφα πώς κυλούσε η μέρα. Εγραφα θεατρικά έργα όταν ήμουν 12 ετών και τα παίζαμε στην ταράτσα του σπιτιού μου με εισιτήριο δέκα δραχμές!

Ακομη θυμούνται οι φίλες μου και γείτονες πόσο γελούσαμε με μερικούς που είχαν και κωμικό ταλέντο όπως η φίλη μου η Αναστασία Παπαδοπούλου (μου ΄ρχεται γέλιο μόνο που την σκέφτομαι να προσπαθεί να αποστηθίσει τις ατάκες).

Εδώ υπάρχει τώρα ένα αγκαθάκι στη θύμηση. Μόνο ένα είδος τέχνης φαινόταν να μην με θέλει. Προχωρώντας τη ζωή μου ήμουν πολύ ικανοποιημένη! Με όποιο είδος Τέχνης καταπιάστηκα πήγε εξαιρετικά .Χορός, θέατρο,

(από τη μια η Λυρική Σκηνή κι από την άλλη ρόλοι στο ελεύθερο θέατρο όπως Βιολέτα από την "Κυρία με τας καμελίας".

Σε τραγωδίες επίσης όπως Τρωάδες που έκανα για αρκετές σεζόν το ρόλο της Κορυφαίας στις παραγωγές του θεάτρου της Μαίρη Βιδάλη. 

Το τραγούδι σε συνδυασμό με τον χορό και την υποκριτική τα τίμησα για πολλά χρόνια στη Λυρική.Στην τηλεόραση έπαιξα σε κάποια σήριαλ όταν έβρισκα λίγο χρόνο, όπως "Αθώος ή ένοχος", "Ζωή ξανά" και κινηματογράφο (έκανα μια ταινία το Αller tetour για την τηλεόραση της ΕΤ 3) .Φαινόταν λοιπόν από παιδί ότι ένα είδος τέχνης με αρνούνταν. Η ζωγραφική!!!

Μα εγώ την υπεραγαπούσα.

Αγόραζα από το περίπτερο καθώς γυρνούσα από το δημοτικό, ένα περιοδικό που είχε από έξω ένα σκυλάκι. Ηταν για ζωγραφική. Σου ζητούσε να σχεδιάσεις το σκυλάκι. Το σχεδίασα και το έστειλα όπου έγραφε η διεύθυνση.Μου ήρθε πίσω το ίδιο περιοδικό. Υπέθεσα ως παιδί ότι κάτι δεν έκανα σωστά και το ξανασχεδιασα και το έστειλα.Αυτό επαναλειφθηκε αρκετές φορές και εγώ νόμιζα ότι δεν έχω κανένα ταλέντο στη ζωγραφική.Χρειάστηκε να περάσουν τριάντα χρόνια ώσπου το πείσμα του ποντιακού στοιχείου μέσα μου να με στρέψει να ξεκινήσω σπουδές στα εικαστικά με αρκετούς και σπουδαίους δασκάλους όπως ο Σπύρος Ορνεράκης, ο Μπότης Θαλασσινός, ο δικός μας Γιώργος Τζιοκας. Πλέον προχωρώ ακάθεκτη με εκθέσεις πωλήσεις,  παραγγελίες δόξα τω Θεώ! Εντέλει είναι η μεγαλύτερή μου απόλαυση η ζωγραφική. Εχω δύο αποτυχημένες προσπάθειες να περάσω στη σχολή καλών τεχνών αλλά δεν πτοούμαι!!!
  

Η μεγαλύτερη σε διάρκεια επαγγελματική περίοδος, στην καριέρα σας δηλαδή, είναι τα 10 χρόνια στην Εθνική Λυρική Σκηνή;

Όχι διότι ταυτόχρονα είχα κάνει οντισιόν στα μουσικά σύνολα του Δήμου Αθηναίων από το 2007 οπότε πλέον η θητεία μου στην επαγγελματική χορωδία του Δήμου Αθηναίων διαρκεί περισσότερα χρόνια μια και ανήκω ακόμη!

Η Λυρική βεβαίως φαντάζει κάτι ...απόκοσμο, κάτι εξαιρετικά «δύσκολο» για το ευρύ κοινό στη χώρα μας, καθώς απαιτεί «άλλη» παιδεία ή να το εκφράσω διαφορετικά απευθύνεται σε «ειδικό» κοινό.

Φαντάζει έτσι δικαίως,  σωστά το λέτε διότι είναι μαγικό αυτό που γίνεται εκεί.

Συνεργάζονται μουσική, χορός, θέατρο, σκηνικά, κοστούμια, εικόνα κινηματογραφική ενίοτε και φτιάχνουν κάτι που μόνο στην όπερα μπορεί κάποιος να απολαύσει όπως και στην Οπερέτα που ήμουν εγώ. Η Οπερέτα απαιτεί ακόμη πιο πολύ χορό και υποκριτική τέχνη.Αυτό βέβαια έχει πρόγονό του τη δική μας Τραγωδία που ευτυχώς προσπαθούμε να αναβιώνουμε αλλά δεν αρκεί. Θα έπρεπε να έχει κάθε πόλη μας όπερα. Θα έπρεπε να έχουμε μουσικές ακαδημίες κι οχι να φεύγει η νεολαία μας για σπουδές μουσικές στο εξωτερικό!Σίγουρα οι φωνές των Ελλήνων λυρικών καλλιτεχνών διαπρέπουν παντού ανά τον κόσμο αλλά θα έπρεπε συχνότερα να τους δίνεται η δυνατότητα να τραγουδούν σε σκηνές ελληνικές! Είμαστε η μοναδική χώρα που έχουμε μια μόνο Λυρική Σκηνή! Το θεωρώ ντροπή…
  

Μια παρένθεση. Σας ασκεί γοητεία η ενδυμασία; Στις όπερες οι γυναίκες πρωταγωνίστριες, φοράνε τις εντυπωσιακές τουαλέτες, με το ξεχωριστό στυλ και την υψηλή ραπτική. Όλα αυτά τα ιδιαίτερα «χαρακτηριστικά» της λυρικής σκηνής!

Το ενδυματολογικό κομμάτι ειδικά σε ένα απαιτητικό είδος όπως η όπερα αλλά και η οπερέτα είναι εξαιρετικά σημαντικό!

Υπήρχε στιγμή στην καριέρα μου στον ρόλο της Μπλουμπλού το 2009 που ένοιωθα ότι δεν μου βγαίνει ο ρόλος όπως θα έπρεπε, όπως θα ήθελα. Το ταμπεραμέντο της ηρωίδας και το μπρίο της…ήταν σα να ξεπερνούσαν το δικό μου μέγεθος ως γυναίκα και ως ύπαρξη... Ξαφνικά στις πρόβες ήρθε ολοκληρωμένο το κοστούμι με τις λαμέ παγιέτες και κυρίως τα τεράστια λευκά φτερά που τοποθετούνταν πίσω στη μέση μου, σε μια ειδική βάση απάνω στο κουστούμι που ήταν πιο ψηλά από εμένα και φάνταζαν έτσι λευκά καθώς ήταν, πολύ εντυπωσιακά και αέρινα !!!(καθόλου αέρινα βέβαια διότι ήταν αρκετά βαριά για το λεπτεπίλεπτο κορμί μου!)

Δε χρειάστηκε καν να κοιτάξω στον καθρέφτη. Ημουν η Μπλουμπλού. Την έφερα πάνω μου, λυκνιζόμουν εντελώς διαφορετικά σε όλο το μήκος της σκηνής. Ηταν ένα ρούχο απίστευτο του Γιάννη Κατρανίτσα! Ευτυχώς υπάρχει σχετικό βίντεο στο you tube…Έκτοτε ακόμη και στις προσωπικές μου συναυλίες προσπαθώ να φοράω υψηλής ραπτικής ρούχα με αισθητική. Συνήθως μου τα χορηγούν οίκοι ραπτικής όπως ο Λάσκαρης, που με ντύνει τα τελευταία δέκα χρόνια!

Η Λυρική πέρασε από φουρτουνιασμένα κύματα. Τι γίνεται τώρα ;
Η Λυρική Σκηνή είναι ένας δημόσιος οργανισμός και φορέας οπότε έχει τα θετικά και τα αρνητικά ως τέτοιος! Επιχορηγείται μεν και είναι ικανή να φέρει σε πέρας τεράστιου όγκου και κόστους παραγωγές αλλά έχει ενίοτε άξιους ή ανάξιους διοικητικούς.Για παράδειγμα το εγχείρημα να δημιουργηθεί οπερέτα το 2000 ήταν μια ιδέα του τότε διευθυντή Λουκά Καρυτινού αλλά με όσο κόπο πήγε να εδραιωθεί με την ίδια ανευθυνότητα εγκαταλείφθηκε, το προσωπικό όπως εμείς οι λυρικοί καλλιτέχνες και ηθοποιοί, χορευτές,ορχήστρα εφόσον το θέατρο έκλεισε, απολυθήκαμε! Ούτε καταλάβαμε ποτέ γιατί συνέβη αυτό. Κακή διαχείριση ως συνήθως στα ελληνικά δρώμενα. Και να φανταστείς ότι ήταν το πιο προσοδοφόρο θέατρο της Ελλάδας. Αυτό σημαίνει ότι είχε ουρές απέξω μονίμως και έμπαινε χρήμα στα ταμεία του! Τώρα καθώς το μονοπώλιο αυτό που λέγεται Λυρική Σκηνή της Αθήνας έχει αλλάξει και έδρα (ανήκει στο ΚΠΝΣ δηλ το ίδρυμα Νιάρχος, δεν έχει μια αυτόβουλη λειτουργία.Ανήκει σε ένα πολυχώρο, δεν είναι μεμονωμένο όπως οι περισσότερες λυρικές σκηνές ανά τον κόσμο. Ειναι ένα κτίριο που δεν έχει την κλασική όψη του προηγούμενου.Είναι πιο μοντέρνο και απρόσωπο και προσωπικά δεν βλέπω να έχει διευθύνσεις που να δίνουν ένα στίγμα πραγματικά δυναμικό.Κάτι προσπαθούν να κάνουν με την Εναλλακτική Σκηνή αλλά δείτε τους υπουργούς πολιτισμού τι ιδέα έχουν αυτοί οι άνθρωποι από όπερα ώστε να διορίσουν τον σωστό διευθυντή κλπ.

Πριν λίγα χρόνια είχαν διορίσει έναν διευθυντή ο οποίος κατέστρεψε το παλιό πόντιουμ δηλ το σημείο όπου κάτω και μπροστά από τη σκηνή παίζει η ορχήστρα .Το κατέστρεψε. Απίστευτο!!!Χάλασε την ηχητική του! Έκανε ξοδεύοντας τεράστια ποσά, μια παραγωγή Κάρμεν στο Ηρώδειο όπου έφερε μια Ρολς Ρους στη σκηνή! Άκουσον άκουσον! Απέλυσε όλους μας που υπηρετούσαμε την Οπερέτα και έβαλε στο Ακροπόλ μόνο μπαλέτα πράγμα που μόνο του δεν μπορεί να ευδοκιμήσει. Το 2006 έγινε αυτό.Και συνήθιζε να λέει ότι δεν του αρέσει να βλέπει γκρίζα κεφάλια στην πλατεία... Ωιμένα!!!

Η τρίτη ηλικία κατά τη γνώμη του δεν είχε δικαίωμα να παρακολουθεί θέατρο!

 Έχω ζήσει τρελά πράγματα στην καριέρα μου μα την αλήθεια και αγωνίστηκα πολύ να εξομαλυνθούν. Πολλές φορές καταφύγαμε στα δικαστήρια. Ετσι αναγκάστηκα να στραφώ στη χορωδιακή μουσική στην καλύτερη βέβαια επαγγελματική χορωδία της Ελλάδας(Χορωδία του δήμου Αθηναίων). Έκανα ακρόαση το 2007 και δόξα τω Θεώ πέρασα πανηγυρικά! Μετά από μερικά χρόνια και κατόπιν παράνομων χειρισμών που έκαναν εις βάρος μας πολιτικοί όπως ο Σαμαράς, απολυθήκαμε αυθαίρετα το 2011, κερδίσαμε δικαστικά την επαναπρόσληψή μας το 2013 οπότε ανήκω στο δυναμικό της μέχρι σήμερα. Βέβαια το δικό μου σπίτι ήταν και θα είναι μέχρι να φύγω από τον κόσμο τούτο, το θέατρο.
  

  

Το θέατρο έχει σπουδαίο ρόλο στην καριέρα σας, καθώς συμμετείχατε και συμμετέχετε σε παραστάσεις. Μιλήστε μας για τη θεατρική σας πορεία. Για τις επιτυχίες σας, τις παραστάσεις που θέλετε να μνημονεύσετε, τις συνεργασίες σας με τους ηθοποιούς, τους σκηνοθέτες του χώρου.

Τηλεόραση και κινηματογράφο έκανα λίγο όπως αναφέρω πιο πάνω δεν είχα τον χρόνο.Η μελέτη της μουσικής και η προετοιμασία κάθε φορά μιας συναυλίας είχε πολύ κόπο.Μου έτρωγε πολύ χρόνο. Εχω την αίσθηση ότι στο εξής πιθανά να κάνω πιο πολύ τηλεόραση και κινηματογράφο. Το θέατρο όμως ήταν η μεγάλη μου αγάπη! Αναφέρω πιο πάνω ότι χάρη στην άξια ηθοποιό και συνεργάτιδα επι πενταετίας την Μαίρη Βιδάλη αξιώθηκα σε έργα όπως "Τρωάδες" του Ευριπίδη και άλλα,  μοντέρνου θεάτρου, πολύ δυναμικούς ρόλους!

Είχα την τύχη όμως κυρίως στο μουσικό θέατρο και δη στην Οπερέτα να συνεργαστώ με τεράστιου διαμετρήματος ηθοποιούς. Η Λυρική Σκηνή τότε με το δεύτερο θέατρο που έφτιαξε, έκανε ένα σημαντικό άνοιγμα που είχε μεγάλη επιτυχία.Πάντρεψε στις παραστάσεις της,  εμάς τους λυρικούς καλλιτέχνες με ηθοποιούς καταξιωμένους του ελεύθερου θεάτρου.Πολλοί από αυτούς ήξεραν να τραγουδούν και αυτό ήταν ζητούμενο.Και κάποιοι λίγοι από εμάς, τύχαινε να έχουμε βγάλει δραματική σχολή. Ετσι τραγούδησα με τον τεράστιο Γιώργο Μούτσιο, που εκτός από εξαίρετος ηθοποιός είχε σπουδάσει μονωδία και είχε μια φανταστική φωνή βαρύτονου. Στο προτζεκτ που θα παρουσιάσω σε λίγες μέρες στην Αρχαία Πύδνα έχω επιλέξει ένα τραγούδι που ο Μούτσιος τραγουδούσε σε ένα από τα έργα που συνεργαστήκαμε και ο κόσμος τον αποθέωνε: Ήταν το "Θα το πιεις ένα ποτήρι" του Ανδρέα Χατζηαποστόλου τον οποίο είχα επίσης την τύχη να γνωρίζω προσωπικά. Γιος του Νίκου Χατζηαποστόλου που έγραψε τους "Απάχηδες των Αθηνών" και πολλές Οπερέτες! Συνεργάστηκα εκεί επίσης με την αξιαγάπητη Άννα Φόνσου που γνωρίζω προσωπικά, την Μάρθα Καραγιάννη την θρυλική!

 Το 2004 στο "Κορίτσι της γειτονιάς" είχε ένα ατύχημα και η διοίκηση του θεάτρου μου ζήτησε να την αντικαταστήσω στον ρόλο της Αντζουλίνας, της Κερκυραίας θείας... Ηταν μεγάλη ικανοποίηση για μένα να μπαίνει στο καμαρίνι μου η Μάρθα και να λέει εκστασιασμένη: "Κορίτσι μου αυτό που έκανες γίνεται κάθε εκατό χρόνια και αν…" 

Διότι τον ρόλο που εκείνη μελετούσε δύο μήνες εγώ τον έμαθα και ερμήνευσα μέσα σε δύο μέρες!

Ήταν μαζί μας κι άλλοι καλλιτέχνες όπως ο Γιώργος Παπαζήσης, ο Γιάννης Ζουγανέλης, η Νίνα Λοτσάρη που μου είχε μεγάλη αγάπη και θαυμασμό, ο υπέροχος μαέστρος Γιώργος Κατσαρός, ο μαέστρος Γιώργος Νιάρχος, ο συμπαθέστατος ηθοποιός Χάρης Βορκάς. Ειχα την τύχη να γνωρίσω πολύ καλά την Ροζίτα Σώκου τόσο απίστευτη γυναίκα ευφυέστατη μέχρι το τέλος της!

Η κυρία Ροζίτα φώναξε Brava όταν ερμήνευσα Βιολέτα τραγουδώντας (μέσα στην πρόζα είχε εμβόλιμες άριες στο έργο " Κυρία με τας Καμελίας! )Το Brava ήξερε καλά ότι συνηθιζόταν στη σκάλα του Μιλάνου και δεν είχε ενδοιασμούς να το φωνάξει εν ώρα παράστασης!
 

Η τηλεόραση γίνεται παράλληλα ή ήταν ένας άλλος χώρος που δοκιμάσατε ή σας δόθηκε η ευκαιρία και την …αρπάξατε;

Ξεκίνησα λίγο πριν μετακομίσω στην Αθήνα το 1999 να κάνω casting (έτσι λέγεται) για την τηλεόραση αλλά δεν μπορώ να πω ότι είχα αγάπη για την τηλεόραση.Κέρδισα κάποιους ρόλους όπως προανέφερα και ήταν όμορφες συμμετοχές σε σήριαλ και έναν σημαντικό ρόλο σε τηλεταινία αλλά η πληθώρα των σήριαλ δεν μου άρεσε. Δεν επιθυμούσα να συμμετέχω.Είχα και μια ατυχή συνάντηση με γνωστό σεναριογράφο τότε που πρωτοπήγα στην Αθήνα και δε μου άρεσε η στάση του. Ήταν αυτό που θα λέγαμε σήμερα σεξιστική, (τότε το έλεγα φαλλοκρατική καθώς ήμουν φανατική υποστηρίκτρια των γυναικείων δικαιωμάτων) οπότε άρπαξα το βιογραφικό μου απτά χέρια του και έφυγα οργισμένη! Μάλλον είχα δυνατή διαίσθηση κ δεν έπεφτα εύκολα σε παγίδες αλλά είχα και εναλλακτικές. Δεν γινόταν να πεινάσω όπως νόμιζαν οι γονείς μου!!! Μπορούσα να διδάξω κιθάρα, να κάνω θέατρο, να τραγουδήσω κλπ. Εμάς τους ανερχόμενους τότε ηθοποιούς μας έκανε πολύ κακό η καινούργια τότε μπίζνα της τηλεόρασης, ας μου επιτραπεί η έκφραση, τα ριάλιτυ. Δε χρειαζόταν να πληρώνουν ηθοποιούς Παίρνανε άσχετους και κάνανε μια εξωφρενική βλακεία που την ντύνανε με μια σκηνοθεσία της συμφοράς και ιδού έτοιμη η σαπουνόπερα για τον κοσμάκη…Από τη μια τα ριάλιτυ από την άλλη οι επίδοξοι εραστές από καναλάρχες μέχρι τους δήθεν θεατρανθρώπους-αχυρανθρώπους.. πώς να στραφείς στην τηλεόραση;
Τώρα είμαι πιο οπλισμένη πιστεύω και την έχω αθωώσει μέσα μου. Μόλις το αποφασίσω είμαι σίγουρη ότι μπορώ να το κάνω. Βέβαια προτιμώ και προτιμούσα τον κινηματογράφο. Υπάρχει ήδη μια πρόταση... Ίδωμεν.

Ποιες είναι οι πιο σημαντικές σας συνεργασίες, με τις οποίες σας γνώρισε και το τηλεοπτικό κοινό;
Δεδομένου ότι αρνήθηκα την τηλεόραση, δεν είχα θαυμαστές από το τηλεοπτικό κοινό.Είχα όμως φανατικούς από το κοινό του θεάτρου και του μουσικού θεάτρου. Αυτούς οι οποίοι είναι πιο ψαγμένοι, πιο διαβασμένοι έχουν μεγαλύτερες απαιτήσεις από την Τέχνη!

Στην Λυρική Σκηνή,απόλαυσα πραγματικά την αγάπη του κόσμου.Τα μπράβο και τα encore (έτσι λέμε όταν τα επίμονα χειροκροτήματα σε παρακινούν να ξαναβγείς να χαιρετήσεις ή πιο ακραία να επαναλάβεις κάτι).Αυτό γινόταν στις προσωπικές μου περφόρμανς συχνά αλλά εκείνο που έγινε μια φορά στην Οπερέτα και μάλιστα σε παραγωγή εκτός Λυρικής όπου συμμετείχα ήταν απίθανο και δεν θα το ξεχάσω ποτέ Τραγουδούσαμε το ντουέτο "Η καρδιά μου πονεί για σας" από τον "Βαφτιστικό" του Σακελλαρίδη όπου είχα πάρει ως Κική εξαιρετικές κριτικές. Οταν τελείωσε το ντουέτο με τον μοναδικό Θέμη Σερμιε( ήταν ειδικός επί 30 και πλέον χρόνια στο ρόλο του συνταγματάρχη), το κοινό χειροκροτούσε εν μέσω της παράστασης και ο μαέστρος πήγε να συνεχίσει όμως το κοινό δεν το επέτρεψε και φώναζε για encore. Ετσι λοιπόν μπροστά στα έκπληκτα μάτια των συναδέλφων αναγκαστήκαμε να βγούμε και να ξαναπούμε το ντουέτο ώστε να πάει παρακάτω επιτέλους η παράσταση!!!

  

Όλα αυτά τα καλλιτεχνικά είδη, βεβαίως για μια ηθοποιό-τραγουδίστρια, μουσικό, πέρα από τις επιθυμίες ή τις προτιμήσεις, έχουν και την επαγγελματική απασχόληση, ως προς το ζην αλλά και το ευ ζην. Αν είχατε την ευκαιρία ή τη δυνατότητα να επιλέξετε ένα είδος από όσα αναφέραμε, ποιο είναι αυτό που θα επιλέγατε, που σας ιντριγκάρει; 

Το μουσικό θέατρο είναι το αγαπημένο μου.Θα έπρεπε να υπάρχει ενεργή η Οπερέτα ως δεύτερο θέατρο της Λυρικής Σκηνής και να δίνεται η ευκαιρία σε συναδέλφους να παίρνουν μέρος σε αυτές τις παραστάσεις.Θα μπορούσαν να φτιάξουν δύο σκηνές ακόμη αν μη τι άλλο ή τρεις στη Θεσσαλονίκη,στην Κέρκυρα και στην Σύρο, πιθανά και στην Πάτρα…Υπάρχει το υπόβαθρο και αν το χειρίζονταν σωστά θα υπήρχε τεράστιο ενδιαφέρον αλλά και κέρδος οικονομικό!! Βεβαίως δεν είναι εύκολο το μουσικό θέατρο είναι λίγο πρωταθλητισμός οπότε μεγαλώνοντας δεν μπορεί κανείς να το υπηρετεί με την ίδια δύναμη αλλά ευτυχώς για μένα έχω εναλλακτικές όπως την ζωγραφική και την συγγραφή για να προσφέρω στην Τέχνη όταν δεν θα με ακολουθεί πισ το σώμα…Για το σώμα ακόμη και οι συναυλίες είναι κάτι επίπονο καθώς τα τραγούδια που επιλέγεις ως λυρική καλλιτέχνης έχουν απαιτήσεις φωνητικές και συνεπώς σωματική δύναμη!!

Παράλληλα με τις συμμετοχές σας ως ηθοποιός έχετε και μια καριέρα ως μουσικός -τραγουδίστρια. Μάλιστα με συναυλίες τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Με τι τραγούδια; Ως λυρική σοπράνο ή ως τραγουδίστρια ελληνικών ή γαλλικών τραγουδιών;
Το ρεπερτόριο που επέλεγα τόσο για την Ελλάδα όσο και για το εξωτερικό δεν ήταν ποτέ από ένα είδος. Για παράδειγμα στο Παρίσι το 2018 που τραγούδησα Όπερα δηλαδή "Κάρμεν" και "Περουζέ" του Σακελλαρίδη (του δικού μας μοναδικού αυτού σύνθετη μια και καταγότανε από το Λιτόχωρο), έβαλα στο δεύτερο μέρος τραγούδια παραδοσιακά, που είχε επεξεργαστεί ο Γιάννης Κωνσταντινίδης (άλλος τεράστιος καλλιτέχνης που έδωσε η Μικρά Ασία).

Στη συναυλία αυτή είχε παίξει πιάνο η Μιμή η Ρουφογάλη που θα με συνοδεύσει και στην συναυλία 11 Αυγούστου στην Αρχαία Πύδνα.

 Το ρεπερτόριο λοιπόν για μένα είχε μεγάλη έκταση. Μπορούσα να τραγουδώ και να είμαι πιστή στην ερμηνεία και τον συνθέτη από παραδοσιακά και σμυρνέικα έως μιούζικαλ, Οπερέτα, τζαζ, Όπερα, συμπεριλαμβανομένων και των έντεχνων και ποπ τραγουδιών. Άλλωστε με παραδοσιακά και λαϊκά ελληνικά είχα ξεκινήσει. Αγαπούσα και αγαπώ όλη τη γκάμα της φωνητικής μουσικής εκτός φυσικά από αυτά που ονομάζουμε βαριά λαϊκά που κάποια είναι κακότεχνα και δεν προωθούν καθόλου την αισθητική της μουσικής.Αυτά εξυπηρετούν εντελώς εμπορικούς σκοπούς και δεν με ενδιαφέρουν! 

Σπουδαίο σταθμό στην καριέρα σας έχουν οι «Κυρίες με τις καμέλιες». Μιλήστε μας γι΄αυτή την επιτυχία σας.

 Δεν ήταν ακριβώς σταθμός μια και είχα ξαναερμηνεύσει ρόλους στο ελεύθερο θέατρο παλιότερα.Απλώς ήταν πολύ ενδιαφέρουσα παράσταση διότι ο σκηνοθέτης ο Γιάννης Διαμαντόπουλος ήταν ένας ευφάνταστος δάσκαλος και μέσα στην πρόζα δηλ το θεατρικό κείμενο παρεμβάλλονταν και οι άριες από την Τραβιάτα. Δηλαδή την όπερα που στηρίχθηκε πάνω στο θεατρικό του Αλέξανδρου Δουμά.Οι άριες βέβαια δεν ήταν στην τονικότητα που τραγουδιώνται στην όπερα αλλά μια τρίτη κάτω Αυτό τώρα είναι δύσκολο να το εξηγήσω σε αυτούς που δεν έχουν μουσική παιδεία.Για να καταλάβετε όταν κάποιοι τραγουδιστές δυσκολεύονται να πούνε κάποια κομμάτια στην τονικότητα που τα έγραψε ο συνθέτης τα δίνουν σε ειδικούς ενορχηστρωτές ή αντιγραφείς και τα γράφουν πιο κάτω σε άλλη τονικότητα ώστε να μην είναι τόσο ψηλά και δυσκολεύουν τη φωνή Μερικές φορές είναι αναγκαίο να γίνει όταν ο τραγουδιστής πέρασε κάποια γρίπη κλπ ή όπως στην παραπάνω περίπτωση που έχεις θεατρική παράσταση πρόζας κ όχι όπερας κ όλοι μας κάποια στιγμή το υιοθετήσαμε ως λύση, αλλά κανονικά δεν πρέπει να γίνεται. Αυτό βέβαια το κοινό δεν το καταλαβαίνει, είναι ένα μυστικό θα λέγαμε. Ο Φραγκούλης παλιότερα που τραγουδούσε κάποιες άριες σε συναυλίες το έκανε και ο κόσμος που δεν καταλάβαινε νόμιζε ότι ήταν πράγματι ικανός να τραγουδά "Πουτσίνι" και άλλους συνθέτες της όπερας αλλά αυτό δεν ήταν αλήθεια...

"Φεγγάρι, φεγγαράκι μου"! Μια δημιουργία ολότελα δική σας. Άλλη μια έκπληξη που για εμάς αποδεικνύει το πολύπλευρο ταλέντο σας. Σίγουρα νοιώθετε ιδιαίτερη χαρά…
 Η αλήθεια είναι ότι όταν μετά από αρκετά χρόνια προσπάθειας να οργανώσω στίχους και μουσική που είχα γράψει κατάφερα να ολοκληρώσω ένα άλμπουμ, ένοιωσα μεγάλη ικανοποίηση. Οταν μου έφεραν στο σπίτι τα 500 πρώτα δισκάκια από το εργοστάσιο σε κούτες και άνοιξα την πρώτη έβαλα τα κλάματα!! Ήταν καλοκαίρι του 2010. Πουλήθηκαν όλα και έγινε ανατύπωση άλλων 500. Σύνολο πουλήθηκαν 800. Ηταν καθαρά ιδιωτική προσπάθεια.Δεν απευθύνθηκα σε καμία εταιρία.Θα μπορούσα βέβαια να δουλέψω παραπάνω για να το προωθήσω να γίνουν πιο γνωστά τα τραγούδια μου. Ειχαν τις προϋποθέσεις! Αλλά δεν έψαξα αρκετά τον δρόμο, είχα άλλα στο κεφάλι μου. Ηταν η ώρα της τρόικας, της κρίσης και των απολύσεων και βρέθηκα χωρίς δουλειά όπως προείπα, έφυγα στη Γαλλία και ξαναγύρισα επειδή το παιδί μου πέρασε Πανεπιστήμιο και δεδομένου ότι κερδίσαμε το δικαστήριο και είχα πάλι δουλειά στη χορωδία του Δήμου Αθηναίων. Εμεινα στην Ελλάδα κυρίως για να βοηθήσω την Λουίζα-Ηλιανή μου ... Το άλμπουμ ήταν όμορφο, το αφιέρωσα στον Κώστα Μιγκοτζιδη, αλπινιστή του Ολύμπου γιο της ξαδέρφης μου. Σκοτωθηκε στα 22 το παλικάρι επάνω στον Όλυμπο καθώς έκανε μάθημα στην ομάδα του.Τα δέκα τραγούδια του άλμπουμ είναι δικά μου σε στίχους και μουσική. Το ενδέκατο είναι μελοποιημένη ποίηση: τα" Κεριά" του Καβάφη. Πρωτοπαρουσίασα το άλμπουμ φυσικά στην Αρχαία Πύδνα το 2010 και τραγούδησα ένα από τα τραγούδια το "Μακρύγιαλος".Τώρα έχω γράψει ένα τραγούδι για την Σμύρνη και θα κάνει πρεμιέρα κι αυτό στην Πύδνα στις 11 Αυγούστου σε λίγες μέρες κ τον Σεπτέμβρη θα μπω στο στούντιο να το ηχογραφήσω. Οσοι ενδιαφέρονται διαβάζοντας την συνέντευξη υπάρχουν τα τραγούδια όλα στο you tube αν γράψουν Hara Kalatzidou και εγγραφούν στο κανάλι ή απλώς ψάξουν γράφοντας στα ελληνικά Χαρά Καλατζίδου

  

Το ταλέντο σας όμως επεκτείνεται και σε άλλα καλλιτεχνικά πεδία! Στη συγγραφή, την ποίηση, αλλά και τη ζωγραφική!
Μου άρεσε πάντα να αγγίζω την Τέχνη στις πτυχές της. Ήμουν σαν παιδάκι που ανακαλύπτει ένα φόρεμα γεμάτο απόκρυφες πτυχές και χρώματα και στριφογυρνάει γύρω του ψηλαφίζοντάς το με ενδιαφέρον, αγάπη και θαυμασμό! Δε θαυμάζω τίποτε, τόσο όσο την Τέχνη (από τα κατορθώματα του ανθρώπου) και τη φύση (από το κατορθώματα του Θεού).Είμαι εκστασιασμένη και ευγνώμων, που με αξίωσε ο Ύψιστος να έχω επιτυχή πορεία και στην ζωγραφική όπου νόμιζα ότι δεν είμαι ικανή!

 Στη συγγραφή ευτυχώς βρήκα πλέον χρόνο να προχωρήσω κ έχω εκδώσει ένα παραμύθι για παιδια και μεγάλους, την ΠΥΘΩ.

Πρωταγωνιστεί ένας θηλυκός πύθωνας.

Τωρα ετοιμάζω ένα βιβλίο σε λυρική ποίηση κάτι ανάμεσα σε τραγωδία και θεατρικό μονόλογο, την "Μυρτάλη ή Ολυμπιάδα, είμαι εδώ".

Μιλάει η ίδια η βασίλισσα της Μακεδονίας, εκείνη που θα έπρεπε να βασιλεύσει αν οι φιλόδοξοι και ανάξιοι σχεδόν άνδρες της εποχής της δεν της αφαιρούσαν το δικαίωμα και τελικά την ζωη...Η μητέρα του Αλέξανδρου.

Τι σας εμπνέει στην ποίηση;
Στην ποίηση με εμπνέει κυρίως ο ίδιος ο λόγος.Η μαγική ιδιότητα που έχει ο λόγος να γίνεται σαν ένα περίτεχνο γλυπτό, αν τον μαστορέψεις κατάλληλα.Να γίνεται ένα γευστικό γλυκό που δίνει ευχαρίστηση!Να γίνεται ένα κορμί συνανθρώπου που κάνεις έρωτα μαζί του με ευλάβεια. Να γίνεται ένα σπάνιο λουλούδι που δε χορταίνεις να μυρίζεις!

Ποια είναι η θεματογραφία σας στη ζωγραφική;
 Συνήθως ζωγραφίζω τοπίο αλλά και abstract, προσωπογραφίες, κάρβουνο…Ίσως κάποια στιγμή στραφώ στη γλυπτική !!!Με φλερτάρει και την καλοβλέπω κι εγώ…

Γνωρίζεστε με τον σπουδαίο Έλληνα σκηνοθέτη, τον κ. Θ. Τερζόπουλο, καθώς κατάγεστε από τον Μακρύγιαλο. Έχετε συνεργαστεί ;

Έχω κάνει ένα σεμινάριο υποκριτικής με τον κύριο Θεόδωρο, έτσι τον αποκαλώ γιατί τον νοιώθω γείτονα μια και η μητέρα μου, μου είχε πει ότι παίζανε μαζί μικρά, όταν τα σπίτια τους ήταν γειτονικά στο χωριό.Δε έτυχε να συνεργαστώ μαζί του επί σκηνής αν και θα το ήθελα.Ο θαυμασμός μου για τον άνθρωπο αυτόν είναι τεράστιος!!!

  

Πως «παλέψατε» την πανδημία και τον εγκλεισμό, δεδομένων των προβλημάτων στο χώρο του πολιτισμού καθώς "χτύπησαν" ιδιαίτερα τον καλλιτεχνικό κόσμο που έμεινε στο έλεος του θεού;

Αυτή η.. ας δεχτούμε τον όρο πανδημία αν και αν το ψάξουμε στατιστικά δεν είναι, δόξα τω Θεώ με ευνόησε.

Διότι σταμάτησε η παραγωγή συναυλιών, μας εγκλώβισαν με τον γελοίο τρόπο που το έκαναν και βρήκα ευκαιρία να στήσω το βιβλίο που έγραφα, να τελειώσω το παραμύθι μου εντέλει και να τελειώσω πολλούς πίνακες και να ξεκινήσω και την "Ολυμπιάδα"μου μια και έμεινα Μακρύγιαλο κάποιο διάστημα, δεδομένου ότι μόνο στο χωριό εμπνεόμουν.

Την έβλεπα μπροστά μου.

Η οδός που μένω λέγεται Ολυμπιάδος.

Την μύριζα.

Ακουγα την ανάσα της την λαχανιασμένη. Έβλεπα τα μαλλιά της που έμοιαζαν με τα δικά μου και έλαμπαν κάτω από το φως του ήλιου.

Είχε και αυτό το θετικό  η καραντίνα. Βρήκαμε το  χρόνο που χρειαζόμαστε όλοι να κάνουμε πράγματα που αγαπάμε. Αν δεν αποφασίζατε να μπείτε στα βαθιά, στην Αθήνα, πιστεύετε ότι θα κάνατε την ίδια καριέρα;
Όχι δυστυχώς στην Θεσσαλονίκη δεν δίνονται ευκαιρίες ούτε πολλές ούτε άξιες, να δουλέψεις,  κυρίως σχετικά με θέατρο, τηλεόραση ή μουσικό θέατρο.Αγωνίστηκα να το υπερπηδήσω αυτό το εμπόδιο αλλά δεν τα κατάφερα..
  

Είχατε ευκαιρίες καριέρας στο εξωτερικό, αλλά φαίνεται ότι η Ελλάδα δε σας αφήνει να απομακρυνθείτε μόνιμα…

Υπάρχουν ευκαιρίες για τους Έλληνες πάντα στο εξωτερικό διότι είναι ταλαντούχοι, είναι προκομμένοι. Θα ήθελα να μένω έξω και να έρχομαι για συγκεκριμένα πράγματα στην Ελλάδα διότι αυτά που βλέπω καθημερινά εδώ με εξοργίζουν.Προς το παρόν όμως μένω εδώ και ταξιδεύω έξω συχνά.

Κυρία Καλατζίδου, οι τέχνες στις μέρες που ζούμε, με τόσα προβλήματα (μνημόνια, πανδημία, πόλεμος -ακρίβεια-φτώχεια) μήπως θεωρείται και είναι, πολυτέλεια;
Η Τέχνη είναι ο λόγος μας για να υπάρχουμε και να αισιοδοξούμε. Χωρίς πίστη στο Θεό (εκ βαθέων όμως όχι επιφανειακή )και χωρίς Τέχνη, το παιχνίδι της ζωής είναι χαμένο, a priori.

Η Τέχνη και τα γράμματα είναι ο αντίπαλος της υλιστικής πορείας που πήρε ο άνθρωπος και ως εκ τούτου της ασύδοτης εκμετάλλευσης του συνανθρώπου και των αγαθών της γης.

Είναι ισχυρός αντίπαλος η Τέχνη!

Αντίπαλος της μιζέριας, της κατάθλιψης του πολέμου της μοναξιάς…

Ποτέ δε θα είναι πολυτέλεια.

Απλά δεν συμφέρει σε μερικούς γι'αυτό και την απαξιώνουν!
  

Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας σας; 
Ζω σα να έχω ήδη φύγει από τον κόσμο τούτο!!Αυτό από φιλοσοφική άποψη. Στα πιο απλά λόγια προσπαθώ να συμπεριφέρομαι όπως θα ήθελα να μου φέρονται και δουλεύω για αυτά που θέλω να πετύχω, αδιάκοπα…Ίσως γιατί πάντα είχα την Κάλλας στο κεφάλι μου μέσα, που έλεγε: "Δεν υπάρχει ταλέντο. Υπαρχει μόνο δουλειά -δουλειά -δουλειά ..."

Ολοκληρώνοντας θέλω να μας μιλήσετε για το project : ΣΜΥΡΝΗ –ΑΘΗΝΑ-ΠΑΡΙΣΙ, το οποίο για πρώτη φορά θα παιχτεί στην Ελλάδα και μάλιστα αρχής γενομένης από την Πιερία, την αρχαία Πύδνα. Μιλήστε μας γι΄αυτή την παραγωγή; Τι ακριβώς θα δούμε στις 11 Αυγούστου;

Πριν ακόμη πάθουν όλοι αυτοί ένα αμόκ για την Σμύρνη και τα 100 χρόνια από την καταστροφή και μάλιστα ιθύνοντες και συνάδελφοι που δεν έσκυψαν παλιότερα σε καμία τιμητική για τους ανθρώπους που πλήρωσαν φόρο αίματος και που όσοι έζησαν έφεραν σημαντικό πολιτισμό στην μητέρα Ελλάδα, πριν ακόμη λοιπόν,  είχα την ανάγκη να τιμήσω και να διαδώσω εκτός Ελλάδας την έννοια των Σμυρνέικων.Οχι απλά να τραγουδήσουμε κάποια χιτ από αυτά μαζί με κάποια ελληνικά και να γεμίσουμε μιας ώρας συναυλία αλλά να κάνω κάτι διαφορετικό: Να κάνω ένα ταξίδι δείχνοντας πώς ο ελληνικός μουσικός πολιτισμός έδεσε το ανατολίτικο με το δυτικό στοιχείο. Κάτι σαν αυτό που ήθελε να πετύχει ο Αλέξανδρος!!!

Ετσι ξεκινάω από τον αμανέ και τη Σμύρνη του 1918 πριν την καταστροφή και πηγαινοέρχομαι μεταξύ εκείνης και της Ελλάδας πιο μετά δηλαδή τον μεσοπόλεμο που η μουσική έχει δυτικότροπα στοιχεία. Και ταυτόχρονα ερμηνεύοντας κάποια γαλλικά κομμάτια θέλω να δείξω μια μεγάλη ένωση της κουλτούρας ανάμεσα στις πόλεις αυτές. Άλλωστε η Σμύρνη ήταν το Παρίσι της Ανατολής και όχι μόνο.Τα βαλσάκια που χρησιμοποιούν στη μουσική τους τα δανείζονται από την ρωσική μουσική και βλέπουμε να ταξιδεύουν και αντίστροφα στη μουσική του Παρισιού αλλά και της Αθήνας!

Σε κάθε περίπτωση θέλω να δείξω ότι η Σμύρνη ήταν έτσι όπως θα πρέπει να είναι οι τόποι απανταχού.Πλούσια, ελεύθερη, μυρωδάτη, αιθέρια, με το σημαντικότερο αγαθό στον υπέρτατο βαθμό: Αισθητική.

GALLERY