Ανέμισες τη φούστα
με τις πτυχές και τις πούλιες.
Αυτοσχέδιο αερόστατο.
Η ανάσα σου,
ήλιον.
Σε πρόσεξα όταν,
είχες πια προσγειωθεί.
Τρέξανε όλοι,
διστακτικά ν'αγγίξουν,
θαμπωμένοι.
Μα πώς ήρθε;
Δεν έμεινε στην Τροία,
η Ελένη;
Μοίρασες το γαλάζιο των ματιών σου
κι έκαναν οι ζωγράφοι ακροθαλάσσια.
Πέταξες χρυσάφι απ'τα μαλλιά σου
κι έφτιαξαν στίχους ακριβούς οι ποιητές.
Φώναξες τότε από ψηλά,
με μια δική σου οργασμική λαχτάρα
και στράφηκαν παράξενα να σε κοιτούν,
οι ανθρώποι...
Δεν είχες άλλο να τους πεις.
Μήτε για όνειρα, γι'αγάπη πρώτη.
Δεν άντεξα την τόση αμηχανία
και ούρλιαξα με ξέπνοη
μαινάδας την μανία.
Ποιος επιτέλους οδηγεί
το ιπτάμενο καράβι;
Η Ελένη από την Τροία,
μου είπες.
Εκείνη.
Να.
Με ανέμελη
στα σωθικά της πυρκαγιά.
Και μάταιη.
Ωραία.
Πλάνη...
Από την συλλογή "Η τροχιά του χρόνου"
που είναι αφιερωμένη στον ανθρωπιστή Αλέξη Τρύφο.
Hara Kalatzidou II Photo: Marco Wydmuch
Costume:Andy Warhol