Σήμερα, 22 Μαρτίου 2012,
Που αυτό το ποίημα πάει να γεννηθεί
‒Και πριν ακόμα γεννηθεί‒
Αναρωτιέμαι: άραγε
Σε τρεις δεκαετίες ακριβώς
22 Μαρτίου ’42 ανήμερα
‒Το ποίημα θα ’ναι τότε ορφανό
Και κουρασμένο‒, άραγε
Θα υπάρξει κάποιος επιζών που θα σκεφτεί
Μια τόσο ασήμαντη επέτειο και θ’ ανοίξει
Ετούτη τη σελίδα που διαβάζετε
Να τη διαβάσει πάλι σιωπηλά
Χαρίζοντας
Φιλί μιας δεύτερης ζωής
Στις τυπωμένες λέξεις –
Ή ανάβοντας
Σαν τεθλιμμένος έστω συγγενής
Κεράκι ενθύμησης
Στο μυστικό
Μνημόσυνο
Μιας γέννησης;
ΠΡΩΙΜΟΣ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ
Nel mezzo del cammin
Τώρα
Που ακόμα δεν εσήμανε αναχώρηση
Κι όλοι στην πλήξη της ημέρας
Ή στην τύρβη μας
Τώρα η καλύτερη στιγμή
Ν’ αποχαιρετιστούμε.
Χωρίς τον πανικό του κατεπείγοντος
Την υστερία της σειρήνας που παγώνει.
Αντίο λοιπόν
Ήδη απ’ του δρόμου τα μισά
(Αφού η μέση του αγνώστου είναι το άγνωστο)
Κι ας μένει άγνωστο αν στο απώτερο ξανά
Θα γνωριστούμε
Ωστόσο αύριο
Που με δάκρυα νωπά
Στα ίδια μέρη θα σας βρω
Αιφνίδια
Οι στεναγμοί του χωρισμού
Θα γίνουνε
Κλαυθμοί και γέλωτες
Γλυκείας επιστροφής.
Της πιο ταχείας
Πιο γλυκείας επιστροφής:
Πριν χωριστούμε.
[Από τη συλλογή Τοπία του Τίποτα, εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα 2013. Η φωτογραφία είναι του Γιάννη Β. Κωβαίου.]