Ο Βλάσης Αγτζίδης συνεπήρε το ακροατήριο με όσα κατέθεσε στην ομιλία του για την περίοδο που η Ελλάδα από το ζενίθ έφτασε στο ναδίρ, τη στιγμή που έβλεπε τα σπίτια της Άγκυρας, στο ξεριζωμό και τη γενοκτονία.
Παρότι μας χωρίζουν σχεδόν εκατό χρόνια από τα γεγονότα που συνέβησαν στο χώρο της Μικράς Ασίας και της Ανατολικής Θράκης κατά την τελευταία φάση της οθωμανικής κατάρρευσης (κίνημα Νεότουρκων το 1908 - καταστροφή Σμύρνης τον Σεπτέμβρη του 1922) η αναζήτηση των αιτιών της ασυμφωνίας αποτελεί μια πρόκληση.
Η απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλη από την παρουσίαση του συνόλου των παραμέτρων που διαμόρφωσαν τη σύνθετη εξίσωση εκείνης της εποχής.
Επιχειρήθηκε να αποτυπωθεί το αντιπολεμικό - αντιμικρασιατικό συναίσθημα στην Ελλάδα και η συμβολή του στη Μικρασιατική Καταστροφή", μέσα από τις συγκλίσεις και τις αποκλίσεις των πολιτικών δυνάμεων.
Προσεγγίζοντας το Ζήτημα της Ανατολής και το κίνημα των Νεότουρκων", συγκρίνονται οι απόψεις της Ρόζας Λούξεμπουργκ και του Δημήτρη Γληνού για το Ανατολικό Ζήτημα, καθώς και άλλων Ελλήνων σοσιαλιστών εκείνης της περιόδου, όπως ο Γεώργιος Σκληρός και ο Νίκος Γιαννιός.
Ο κ. Αγτζίδης αναφέρθηκε επίσης στην "άρνηση της προσφυγικής Μνήμης", και το φαινόμενο της αντίδρασης προς τα πολιτικά και ιστορικά ζητήματα που έθεσαν οι προσφυγικές οργανώσεις από το δεύτερο μισό της δεκαετίας του '80.
