Να τα πούμε;

Άνοιξε την πόρτα. 3 κοριτσάκια με κόκκινα μάγουλα από το κρύο, κουκούλες, κασκόλ, γάντια και χαμόγελα, αναφώνησαν ταυτόχρονα: «Να τα πούμε;»
«Να τα πείτε….»
Το μεσαίο κοριτσάκι, ήταν ίσα με έντεκα- δώδεκα χρονών, το μεγαλύτερο της παρέας σήκωσε μπροστά του ένα τάμπλετ, ακούμπησε με το δάχτυλο την εφαρμογή και από το youtube έβαλε …τα κάλαντα.
Έμεινε εμβρόντητος. Έμεινε να παρατηρεί χαμογελώντας!
«Πόσο αλλάζει ο κόσμος…» σκέφτηκε.
Τα διδυμάκια τινάχτηκαν επάνω και με τις πιτζάμες κόπιασαν στην πόρτα.
Έδωσε από ένα πεντάευρω στο καθένα. Τα πήραν βιαστικά και με χαμόγελο, τα έχωσαν στην τσέπη τους.
«Και του χρόνου με υγεία», αναφώνησαν και οι τρεις κοπελίτσες ταυτόχρονα. Γέλασε. Τουλάχιστον οι ευχές ήταν live!
«Πολλά τις έδωσες. Δεν τραγούδησαν τα κάλαντα. Ήταν fake. Εμείς θα τα τραγουδήσουμε, γιατί τα ξέρουμε!» είπαν με μια φωνή τα διδυμάκια.

Απόσπασμα από το μυθιστόρημα 

του Θεοχάρη Μπικηρόπουλου
Ο ΚΕΝΤΑΥΡΟΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΟΥΣΕ ΤΗ ΓΟΡΓΟΝΑ-εκδόσεις ΟΣΤΡΙΑ]