 |
Ένα ολιγόστιχο ποίημα που παρατίθεται ως μότο στην αρχή της συλλογή της σε προϊδεάζει χαρακτηριστικά:
«Για ποια πατρίδα θα μιλάς τώρα
ένθερμε πατριώτη
αφού μια σπιθαμή γης
δεν κράτησες για τα παιδιά σου;»
Ενώ αλλού η ποιήτρια ξεχειλίζει από λυρισμό:
«Ποιος είπε πως
Όταν παίζει το φλάουτο
Στο ερημωμένο Ισμαήλ
Κι εσύ χάνεσαι στις νότες
Η σιωπή σου δεν είναι μαγική;
Αφήνεσαι στη βουή του αέρα
Ακούς βήματα σκιών
Παρασύρεσαι στα συντρίμμια
Στις πέτρες που κάποτε έκρυβαν
Χαμόγελα
Φωνές
Παιχνιδίσματα
Ακούς τον μικρό Γιαννούλη Χαλεπά
Που σκαλίζει την πέτρα
Βλέπεις το μαρμαρένιο αλώνι..»
Πρόκειται για μια ποίηση φτιαγμένη από λυρικές ψηφίδες, ενδοσκόπηση και αναφορές στα υπαρξιακά και κοινωνικά αινίγματα. Η ποιήτρια ξεκινά απ’ τον εσωτερικό της κόσμο και τα προσωπικά τραύματα για να επεκταθεί και να εκφράσει τα συλλογικά ζητήματα. Συχνά τελειώνει τα ποιήματά της με ερωτηματικά που τα αφήνει να αιωρούνται αναπάντητα, δίνοντας όμως έμμεσα και πλαγίως την δική της εκδοχή. Προσπαθεί να διασώσει την ελπίδα, ακόμα κι όταν μιλάει μελαγχολικά για το παρόν και το μέλλον των ανθρώπινων κοινωνιών και κυρίως της Ελλάδας.
Συμμερίζομαι την οπτική της και εκτιμώ την στάση ζωής της στην ποίηση. Εργάζεται σεμνά και γράφει με ποιότητα, εμβαθύνει συνεχώς και δουλεύει με αφοσίωση την τέχνη της χωρίς να αναζητά την προβολή και την δημοσιότητα. Κι αυτό χαρακτηρίζει τον λογοτεχνικό της ήθος. Η Μάγδα Παπαδημητρίου γνωρίζει από Ιστορία και έχει πολιτική άποψη ως πολίτης και ως καλλιτέχνης. Κι αυτό δεν το βρίσκεις εύκολα στους ομότεχνους που η περιδίνησή τους γύρω από το εγώ, κυριαρχεί και οδηγεί τα ποιητικά τους βήματα. Επίσης ο αρμονικός συνδυασμός της εικόνας και του λόγου στο βιβλίο της αναδεικνύει ακόμα περισσότερο την γραφή της δημιουργώντας ένα μαγικό σύνολο που τέρπει και προβληματίζει τον αναγνώστη, καθώς ο τελευταίος περιηγείται στον ευαίσθητο, εσωτερικό κόσμο της ποιήτριας. Εξαιρετική και η επιμέλεια στην έκδοση των ποιητικών «Αντανακλάσεων» της. Και τελειώνω με κάποιους στίχους της από το ποίημα «Άκουσα τις μουσικές»:
«Την πατρίδα μου την αγαπώ
Τα πρόσωπα της νιότης τα αποθύμησα
Τη γλώσσα που διδάχτηκα την έχω εντός μου
Τις μνήμες τις κράτησα
Να με οδηγούν στην ανηφόρα της ζωής….»
https://www.fractalart.gr/antanaklaseis/