Η γλώσσα γλιστράει στο κορμί,
καίει η ανάσα
ξυπνάει τις αισθήσεις
κόκκινα νύχια σκάβουν στην πλάτη-χωράφι γόνιμο το σώμα να δώσει καρπό. Το σπόρο. Αναγέννηση.
Το μυαλό σαστίζει, το αίμα φουσκώνει σαν παλίρροια στις φλέβες
Πύρινες φλόγες στα μάτια χοροπηδούν
Φωνές ξεσηκώνουν το πάθος. Βροχή ευεργετική, ο έρωτας.
Αναβλύζει.
Ανθίζουν λουλούδια,
γαζίες και γαρδένιες,
μοσχοβολούν η μέντα και ο βασιλικός.
Σαν σιτάρι το σώμα, για το ψωμί.
«Τον σίτον, τον οίνον …», η γεύση γλυκιά.
Ευτυχία.
Λάμπει η σελήνη, ανάμεσα στα αστέρια και
Άγγελος θεόσταλτος, δίνει ζωή, από τη ζωή,
ο Έρωτας.
Των ανθρώπων σύμμαχος, σφοδρός πολεμιστής, του χάρου νικητής.
Οδυσσέα μη γυρίσεις στην Ιθάκη… Θεοχάρης Μπικηρόπουλος, 2011
