Δέν διεκδικοῦμε τόν τίτλο τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πατέρα οὔτε μᾶς ἐνδιαφέρει ἡ «ἁγιότητα», πού πολλοί ἀπονέμουν στούς πρώτους τυχόντες, στήν ἀπέλπιδα ἀναζήτησή τους γιά λίγο «φῶς». Ἔχουμε δεῖ στό ἅγιον Ὄρος τέτοιους ψευδοφωτισμένους ἀγορητές ἐπιπέδου Hyde Park Corner νά πουλᾶν «ἁγιοσύνη» καί «θεολογία» στούς χάσκοντες ἀδαεῖς, κι ἔχουμε χορτάσει στούς ἄμβωνες ἀπό ἱεροκήρυκες στείρας ἠθικολογίας, μισαλλοδοξίας κι ἐθνοφυλετισμοῦ. Καί δέν μᾶς ἀρέσουν ὅλα αὐτά, διότι ἀλλιῶς τά μαθαίνουμε τά πνευματικά γράμματα. Μαθητεύουμε καί παιδευόμεθα ὡς ἄνθρωποι ὁλοζώντανοι, πονεμένοι καί γεμᾶτοι πληγές, χαρούμενοι ὅμως πού, ὅσο μποροῦμε, ὑπάρχουμε ἐν Χριστῷ, δοσμένοι ὁ καθένας μας στόν προσωπικό του ἀγῶνα. Δέν μᾶς καταπλακώνει ὁ ἠθικισμός, πιάνουμε τό πρέπει ἀπό τό γιῶτα καί τό γδέρνουμε ἴσα με τό πί, ἔχουμε τίς ἀμφιβολίες καί τίς ἀδυναμίες μας, πιστεύουμε ἀλλά καί κραυγάζουμε «βοήθει μοι τῆ ἀπιστίᾳ Κύριε», ἐρωτευόμαστε ἀνθρώπους μέ σάρκα καί ὀστᾶ ἤ μᾶς λαβώνει ὅταν δέν ἐρωτευόμαστε, ζοῦμε τίς στιγμές τῆς ἀλήθειας μας, τῆς «τρέλας» μας, τῆς ὑπερβολῆς καμιά φορά, τῶν συνεχῶν μας πτώσεων ἀπό τό συρματόσχοινο πάνω στό ὁποῖο βαδίζουμε ἰσορροπῶντας, ἀλλά… ξέρουμε ὅτι μετά ἀπό κάθε πτώση ὑπάρχει ἀπό κάτω ἕνα safety net. Εἶναι ἡ ἄγρυπνη πρόνοια τοῦ Θεοῦ, πού ἐκφράζεται διά τοῦ γέροντος
καί μᾶς ἐπαναφέρει ὄχι στήν τάξη, (ἀποποιούμεθα ἄλλωστε διαρρήδην τήν βαρετή ὁμοιομορφία τῆς «τάξεως καί ἠθικῆς» πού διαποτίζει τόν κρατοῦντα ὀρθοδοξισμό), ἀλλά στήν πορεία μας, στό δρόμο μας. Διότι, σάν νιώσουμε ὅτι ξεστρατίζουμε, ξέρουμε καί πῶς αὐτό διορθώνεται. Ὑπακοή κι ἅγιος ὁ Θεός! -
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ "Η ΕΝΕΡΓΟΣ ΥΠΑΚΟΗ" του Κ. ΤΑΟΥΛΑ.
