Η γνώση πως είναι πολύ πιθανόν να μετανιώσουμε για όσα δεν προσπαθήσαμε μπορεί να επιδράσει σημαντικά στον τρόπο που παίρνουμε αποφάσεις. Από ό,τι φαίνεται, αυτό που στοιχειώνει τον περισσότερο κόσμο δεν είναι η αποτυχία- είναι η επιλογή να μη ρισκάρουμε καθόλου να αποτύχουμε.
Ένας τρόπος για να διατυπώσουμε αυτή τη σκέψη είναι ότι δεν μπορούμε ποτέ να εγγυηθούμε την επιτυχία στη ζωή μας, μιας και κάθε απόπειρα για οτιδήποτε ενέχει την πιθανότητα της αποτυχίας. Αν αγαπήσουμε, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος της απόρριψης. Αν ακολουθήσουμε ένα όνειρο, υπάρχει πάντα η πιθανότητα να μην τα καταφέρουμε. Δεν μπορούμε να εγγυηθούμε την επιτυχία, αλλά μπορούμε να εγγυηθούμε την αποτυχία μόνο και μόνο επιλέγοντας να μην προσπαθήσουμε για τίποτα. Η επιλογή να πάρουμε κάποιο ρίσκο, όσο μικρό κι αν είναι, ενδέχεται να έχει μακροπρόθεσμες συνέπειες στην πορεία μιας ανθρώπινης ζωής.
Ο Ντόναλντ ήταν 84 ετών όταν του πήρα συνέντευξη. Είχε εργαστεί ως ψυχολόγος και είχε ζήσει μια γεμάτη ζωή, μεστή νοήματος. Μετάνιωνε για ελάχιστα πράγματα. Μία από τις μεγαλύτερες πηγές ευτυχίας του ήταν τα πενήντα έξι χρόνια γάμου με τη γυναίκα του, η οποία είχε πεθάνει έξι χρόνια πριν τη συνέντευξή μας· Όταν τον ρώτησα για τα «σταυροδρόμια» στη ζωή του με πήγε αμέσως εξήντα δύο χρόνια πίσω, σ’ έναν πανεπιστημιακό χορό.
«Ήμουν ντροπαλός, πολύ ντροπαλός, ειδικά με τις κοπέλες. Την πρώτη μου χρονιά στο πανεπιστήμιο σ’ έναν χορό, είδα στην άλλη άκρη της αίθουσας μια πανέμορφη νεαρή. Φορούσε ένα κρεμ πουλόβερ, τα μαλλιά της ήταν απαλά σαν μετάξι και είχε ένα υπέροχο χαμόγελο. Με το που την είδα, κατάλαβα αμέσως πως ήταν η γυναίκα της ζωής μου».
Καθώς ο νεαρός Ντον την παρατηρούσε, αντιλήφθηκε πως η κοπέλα ήταν περιζήτητη και περιτριγυρισμένη από άλλα περιζήτητα κορίτσια, κι εκείνος ήξερε ότι τα περιζήτητα κορίτσια μετά βίας μιλούσαν στους ντροπαλούς νεαρούς. Για να τους παραχωρήσουν, δε, έναν χορό, ούτε συζήτηση. Καταλάβαινε πως διακινδύνευε να τον κοροϊδέψουν και να νιώσει αμήχανα έτσι και την πλησίαζε κι εκείνη αρνιόταν την πρόσκλησή του να χορέψουν.
«Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, την πλησίασα και της είπα ότι ήθελα να γίνει γυναίκα μου. Ξαφνιάστηκε, δεν εντυπωσιάστηκε ιδιαίτερα, αλλά χόρεψε μαζί μου. Ο ένας χορός έγινε δύο και μετά τρεις. Τις επόμενες εβδομάδες χρειάστηκε να την κυνηγήσω αρκετά, ώσπου συνειδητοποίησε ότι ο χορός μας θα κρατούσε μια ζωή».
Μια τόσο μικρή απόφαση που πήρε στα 20 χρόνια του -η απόφαση να ρισκάρει μια αποτυχία διεκδικώντας αυτό που ήθελε- αποδείχτηκε μία από τις πιο σημαντικές αποφάσεις για ολόκληρη τη ζωή του Ντόναλντ. Ο γάμος σημάδεψε την ύπαρξή του με πολλούς τρόπους, και παρότι είχαν περάσει έξι χρόνια από τον θάνατό της, μου είπε: «Δεν υπάρχει ούτε μέρα που να μη νιώθω την παρουσία της γύρω μου».
Αναρωτιόμουν, ωστόσο, τι θα συνέβαινε αν εκείνη τη μέρα υπερίσχυε η αμηχανία του. Αν είχε σφραγίσει τη μοίρα του αποφασίζοντας να μην κάνει απολύτως τίποτα. Στα 84 του, θα ανέτρεχε, άραγε, στο παρελθόν και θα μετάνιωνε που δεν είχε διασχίσει την αίθουσα για να δοκιμάσει την τύχη του;
Φυσικά, δεν καταλήγουν όλες οι μικρές, θαρραλέες πράξεις μας να καθορίζουν τη ζωή μας, ούτε αποτελούν πάντα ένα σημαντικό σταυροδρόμι στην αναζήτηση της ευτυχίας. Μιας και δεν μπορούμε, όμως, να ξέρουμε εκ των προτέρων ποια ρίσκα είναι σημαντικά, πρέπει πάντα να προχωράμε προς αυτό που θέλουμε, αντί να αποφεύγουμε ό,τι μας φοβίζει.
Ίσως χρειάζεται να κάνουμε μια βασική επιλογή: αν θα ζούμε με τον φόβο ή αν θα επικεντρωνόμαστε σε αυτό που θέλουμε. Κάθε φορά που κινούμαστε εκ του ασφαλούς, απομακρυνόμαστε από τον πιο αληθινό εαυτό μας. Κάθε φορά που επιλέγουμε να μην κατευθυνόμαστε προς αυτό που θέλουμε, φυτεύουμε τους σπόρους της μελλοντικής μεταμέλειας.
ΤΑ 5 ΜΥΣΤΙΚΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ
ΝΑ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕΙΣ
ΠΡΙΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ
JOHN IZZO
Εικόνα: https://gr.pinterest.com/pin/38210296809732077/