την ώρα αυτή θα πέσει,
το πρόσχημα του βίου σουκαι θ' απογυμνωθείς.
Με δέντρο δίχως φύλλωμαθα παρομοιωθείς,
που το Χειμώνα απάντησε
στου δρόμου εκεί τη μέση.
Κι αφού πια τότε θα 'ναι αργά
νέες χίμαιρες να πλάσεις
ή ακόμη μια επιπόλαιη
και συμβατική χαρά,
θ' ανοίξεις το παράθυρο
για τελευταία φορά,
κι όλη τη ζωή κοιτάζοντας
ήρεμα θα γελάσεις.