Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΚΚΟΥ και τα Paraliaka.gr για τα ΕΙΔΩΛΑ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΠΤΗ στο θέατρο ΜΑΙΩΤΡΟΝ στη Θεσσαλονίκη- ΚΡΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

Μια παράσταση, που χαρακτηρίζεται από ευαισθησία, αλλά και ρεαλισμό, παρακολούθησαν χθες τα Παραλιακά - Paraliaka.gr στο φιλόξενο στο ζεστό χώρο του θεάτρου "Μαίωτρον". Τρεις μονολόγοι, που κάθε άλλο παρά ασύνδετοι νοηματικά είναι, ουσιαστικά τρεις διαφορετικές πτυχές του ίδιου πράγματος. Της αυτογνωσίας και της επίπονης πλην απαραίτητης διαδικασίας ενδοσκόπησης του εαυτού μας! Δεν υπάρχει σαφής χρονική στιγμή, που αυτή θα λάβει χώρα, ούτε συγκεκριμένη συχνότητα. Πυροδοτείται από ένα σημαντικό γεγονός ή αν φτάσουμε σε συναισθηματικό αδιέξοδο. Πάντα, ωστόσο, ο κοινός παρονομαστής είναι η ιδιωτικότητα αυτής. Ερχόμαστε αντιμέτωποι με τον ίδιο τον εαυτό μας. Οφείλουμε να είμαστε ειλικρινείς και οπωσδήποτε δεν μπορούμε να ξεφύγουμε! Είμαστε εγκλωβισμένοι σε στενά πλαίσια, όπως αυτά του ασανσέρ της παράστασης. Πρέπει να ολοκληρώσουμε τη διαδικασία, αν θέλουμε να βρούμε την ψυχική μας ισορροπία και να προχωρήσουμε στη ζωή μας! Βλέπουμε κατάματα το είδωλο της ψυχής μας στους καθρέπτες ως έχει, χωρίς παραμορφώσεις ή παραισθήσεις! Παράλληλα όμως μπορούμε να κάνουμε τη διαδικασία αυτή εξετάζοντας τα δεδομένα από διαφορετικές γωνίες και φωτίζονται φορά και άλλες πτυχές, εξού οι καθρέφτες είναι τοποθετημένοι σε πολλές πλευρές του θαλάμου του ασανσέρ.
Η ζωή όλων μας δεν είναι δρόμος στρωμένος με ροδοπέταλα, ούτε είναι ευθύς και ομαλός! Έχει σκαμπανεβάσματα στην επίτευξη των στόχων μας και στις ενέργειες, που κάνουμε για την κατάκτησή τους, όπως ακριβώς οι ήρωες της παράστασης, που, ενώ έχουν επιλέξει έναν όροφο - στόχο, το ασανσέρ της ζωής τους ανεβοκατεβάζει, κολλάει σε λάθος σημείο ή μεταξύ γεγονότων και ενεργειών. Πρόσκαιρα πανικοβαλλόμαστε. Η μουσική, που παίζεται στο θάλαμο, ώστε να κάνει την αναμονή από τις επιπλοκές στη λειτουργία του ανελκυστήρα πιο ευχάριστη, είναι εμπορική με αδιάφορες διαφημίσεις και συμβολίζει πιθανόν όλες εκείνες τις ανάσες, που παίρνουμε στη ζωή μας με την ελπίδα να ξελαφρώσουμε λιγάκι, έστω προσωρινά, από το βάρος των αναποδιών και της στασιμότητας. Ανάσες ρηχές και συχνά ασύμβατες με τα "θέλω" μας, όπως τα τραγούδια μαζικής παραγωγής και οι κακόγουστες διαφημίσεις του ραδιοφώνου.
Όπως αναφέραμε παραπάνω, καθένας μονόλογος φωτίζει διαφορετικές όψεις του ιδίου θέματος. Στον πρώτο βλέπουμε
μια γυναίκα στα όρια της απόγνωσης. Θέλει να ζήσει της ζωή της έντονα, αλλά είναι εγκλωβισμένη στις ανασφάλειες και τις αναστολές της, που την κάνουν να παραληρεί και να μη βρίσκει το στόχο της. Στη διαδικασία της αυτογνωσίας εντοπίζει τι θέλει και κοιτώντας στον καθρέπτη της ψυχής της πείθει τον εαυτό της για την αξία της! Επιτέλους μπορεί να πορευθεί χωρίς βαρίδια! Αγαπάει πλέον ουσιαστικά τον εαυτό της, αυτό που είναι και έτσι προχωρά με δύναμη στην ευτυχία, που της αξίζει!  

Ο δεύτερος ήρωας του έργου λυγίζει υπό το βάρος της χαμένης νεότητας και όλων εκείνων των προσωπικών στιγμών στην πορεία της ζωής του. Χαμένα όνειρα και ευκαιρίες, η ξαφνική απώλεια ενός φίλου του, η θλίψη και ο πόνος τον οδηγούν στη διαπίστωση της ματαιότητας όλων αυτών που παλεύει να επιτύχει ο καθένας μας και τελικά της ίδιας της ζωής. Φτάνει στην αυτολύπηση και στην απαξίωση όλων όσων έκανε μέχρι σήμερα. Ο μόχθος, η καριέρα, ο έρωτας, η αγάπη, οι φιλοδοξίες και τα όνειρά του συγχέονται και αντί το κολάζ της ζωής να είναι πολύχρωμο και φωτεινό, μαυρίζεται από την απελπισία και την απαισιοδοξία. Έχει σχεδιάσει να βάλει τέλος στη ζωή του. Και τότε το ίδιο πένθος, που το γονάτισε, του δείχνει το δρόμο προς την ευτυχία και την ελπίδα για μια νέα ζωή αναθεωρώντας σχέδια και επιλογές και οδηγώντας στην ευτυχία! Ανανεωμένος, πλημμυρισμένος δίψα για ζωή, προχωρά και πάλι μπροστά απαλλαγμένος από τα παλιά ρούχα φορώντας ένα νέο, περιποιημένο κουστούμι! Είναι η καινούργια εικόνα του στην πορεία διεκδίκησης ευτυχίας και της πραγμάτωσης των ονείρων του! Δεν είναι αργά!
Σε μια ειλικρινή, βαθύτατα συγκινητική ερωτική εξομολόγηση προβαίνει η τρίτη ηρωίδα. Ένα μπουκέτο απόλυτων αισθημάτων, χωρίς φόβο, αλλά με πολύ πάθος! Ο έρωτας και ο πόθος αποτελούν κινητήρια δύναμη για πολλούς στη ζωή! Η παρουσία ενός συντρόφου, όπως τον ονειρευόμαστε, δίνει νέο νόημα μέσα από το να μοιραστεί κανείς μαζί του στιγμές, χαρές και λύπες! Ο έρωτας γίνεται προσφορά μέσα από τις προσωπικές μας στερήσεις. Ίσως "ο έρωτας μετριέται με ότι απαρνιέται κανείς για χάρη του". Η αγάπη δεν είναι μόνο συναίσθημα. Είναι επιθυμία και έντονη εσωτερική ανάγκη, ώστε να βιώσεις τη ζωή και όλα όσα εκείνη θα σου δώσει. Υπάρχει, ακόμα και όταν δεν εκδηλώνεται και έχει διαφορετική έκφραση για τον κάθε άνθρωπο. Δεν είναι απαραίτητα αμφίδρομη, μπορεί όμως να βρεθεί παντού και με όλες τις εκφάνσεις της.
Τα "είδωλα στον καθρέφτη" βάζουν το θεατή στη διαδικασία ενδοσκόπησης και αυτοκριτικής. Είναι αναγκαίο να βγούνε στην επιφάνεια τα εσώψυχά του και αναθεωρήσει τις ανάγκες του και την πορεία του στη ζωή. Κάθε στιγμή αυτής είναι γεμάτη συναισθήματα, εμπειρίες και προκλήσεις. Είναι ένας καθημερινός αγώνας επιβίωσης και εξέλιξης, που είναι ταυτόχρονα και ένα συναρπαστικό ταξίδι!
Αυτό που ποθούμε στη ζωή είναι ο προορισμός, αλλά οφείλουμε να απεγκλωβιστούμε από τα μη και τα πρέπει, τις ανασφάλειες και τα απωθημένα μας και να χαρούμε το ταξίδι!
Μην παραβλέψουμε το αισιόδοξο μήνυμα της παράστασης, που εκπέμπεται από την πρώτη κιόλας στιγμή στο σκηνικό της. Δίπλα στο πολύχρωμο κολάζ όλης μας της πορείας ο καθρέφτης σχηματίζει καθόλου τυχαία τη λέξη "ΖΩ". Ηρθε επιτέλους η στιγμή να κοιτάξουμε μέσα από αυτόν και να ζήσουμε! Δεν είναι αργά! Η ζωή και η ελπίδα είναι μπροστά μας!
"ΕΙΔΩΛΑ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ" του Θεοχάρη Μπικηρόπουλου
σε σκηνοθεσία Σταύρου Παρχαρίδη με τους Bikiropoulos Dimitris Vaso Dimoglou
ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ παραστάσεις 

σήμερα 17-5 & 18-5
στις 21:00 στο θέατρο ΜΑΙΩΤΡΟΝ Αθηνάς 21 Ανω πόλη.
Κρατήσεις 6907023566. 

Θέσεις περιορισμένες.